Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem jak o książce napisać, bo napisać, że jest cudowna, wobec okropności jakie opisuje, jakoś dziwnie. A napisać, że straszna wobec sposobu w jaki została napisana, po prostu nie da rady. Świetny warsztat. Niejednoznaczność, reporterskość, emocjonalność. Główne jej cechy. Historia Albanii jaką każdy powinien przeczytać, jeśli chce poznać ten kraj. Ale też jeśli chce być poruszony tym, do czego może być zdolny system, jeśli tylko będzie "odpowiednio" wynaturzony. Ale najbardziej chyba podobało mi się w tej książce to, ze niezależnie od bohatera, mogłem przeżywać emocje razem z nim. To zdecydowanie lepiej pozwalało zrozumieć zarówno tych, których reżim zniszczył, jak i tych, którzy się mu poddali by przetrwać.

Nie wiem jak o książce napisać, bo napisać, że jest cudowna, wobec okropności jakie opisuje, jakoś dziwnie. A napisać, że straszna wobec sposobu w jaki została napisana, po prostu nie da rady. Świetny warsztat. Niejednoznaczność, reporterskość, emocjonalność. Główne jej cechy. Historia Al...

Rozwiń Zwiń

Sposób jej napisania jest niesamowity. To jest książka o miejscu, które tworzą ludzie. I z ich perspektywy jest napisana. Wiedza, że autor jest brytyjskim Żydem dodatkowo sprawia, ze perspektywa wydaje się zaskakująca. Lektura pozwala doskonale się wczuć w klimat miejsca, jego historię, którą tworzą ludzie. Nie ludzie uważani za wybitnych, którzy kreują losy świata - ci stwarzają ramy. Ramy, które są wypełniane przez zwykłych ludzi przez ich codzienna prace i to, co robią tworząc swoje przestrzenie. Książkę czyta się lekko, mimo, że nie jest to opowieść beletrystyczna z wartką akcją, bardzo wciąga. Nie tylko wciąga w kolejnych rozdziałach, ale wciąga też w miejsce, o którym pisze. Nie chcę wychodzić na egzaltowanego czytelnika o płomiennym zachwycie, ale tak się powinno pisać książki o kulturze. Bo ona ma najwięcej sensu wtedy, gdy nie jest traktowana jako abstrakcyjny byt, ale w powiązaniu z człowiekiem.

Sposób jej napisania jest niesamowity. To jest książka o miejscu, które tworzą ludzie. I z ich perspektywy jest napisana. Wiedza, że autor jest brytyjskim Żydem dodatkowo sprawia, ze perspektywa wydaje się zaskakująca. Lektura pozwala doskonale się wczuć w klimat miejsca, jego historię, kt...

Rozwiń Zwiń

Z czytaniem Nosowskiej mam pewien problem. Jest mniej więcej moją rówieśniczką i... jest tak celna w komentowaniu rzeczywistości, życia i tego, jak dojrzewamy. Tak, dojrzewamy, bo w tej książce Nosowska wie już, że można pewne rzeczy "z grubej rury...". W pewnym wieku może wypadają i zęby, ale poza tym przestaje się człowiek przejmować tym, co wypada. Za to otrzymujemy garść trafnie ujętego tego, co podskórnie się czuje: nie oczekuj, to się nie rozczarujesz, pokochaj siebie, wyzbądź się fałszywego wstydu, i tym podobne, no niestety mądrości życiowe, które wydają się trywialne, ale z którymi mamy nieustające problemy. I co z tego, że wiem, bo Kasia się sama przyznaje, że pisze po trosze dla pieniędzy, skoro mnie się przyjemnie płaci a jeszcze przyjemniej czyta.

Z czytaniem Nosowskiej mam pewien problem. Jest mniej więcej moją rówieśniczką i... jest tak celna w komentowaniu rzeczywistości, życia i tego, jak dojrzewamy. Tak, dojrzewamy, bo w tej książce Nosowska wie już, że można pewne rzeczy "z grubej rury...". W pewnym wieku może wypadają i zęby,...

Rozwiń Zwiń

Autorkę, niesamowitą, pełną energii i ciepła osobę poznałem osobiście. Tym bardziej zaciekawiła mnie ta książka. I nie zawiodła. Sporo wnosi, jeśli chodzi o obraz tego, jak funkcjonuje więzienie, kim są skazańcy, jakie mają podejście do personelu ZK, do życia i tego, co zrobili. Jak różne podejście. Ale przede wszystkim ważne jest to, jak podchodzi do nich wszystkich autorka. Dlatego tę książkę powinni przeczytać w szczególności ci, którzy uważają, że kara ma być zemstą społeczną... Niestety książka ma też swoje słabsze strony. Niepotrzebnie autorka przesładza wiele sytuacji. Z pewnością wiele było takich momentów, w których było źle. I nie należało tego ukrywać. Wówczas książka zyskałaby na autentyczności. Pierwsza scena, w której autorka o mało nie została zaatakowana to właśnie jest to. Nie chodzi o to, żeby robić sensację, ale o to, żeby mniej lukru w tym wszystkim było. Bo wiadomo powszechnie, że taka praca to nie bułka z masłem.

Autorkę, niesamowitą, pełną energii i ciepła osobę poznałem osobiście. Tym bardziej zaciekawiła mnie ta książka. I nie zawiodła. Sporo wnosi, jeśli chodzi o obraz tego, jak funkcjonuje więzienie, kim są skazańcy, jakie mają podejście do personelu ZK, do życia i tego, co zrobili. Jak różne ...

Rozwiń Zwiń