Powieść o przyjaźni i alkoholowej degrengoladzie. Podobne motywy jak w prozie Marka Nowakowskiego: pijacy, bary, opowieści przy kieliszku i opisy różnych warszawskich zaułków, ale w tej książce ci tzw. prawdziwi ludzie to już inny sort niż Książę Nocy (a właściwie resort). Całość jest nieprzekonująca, sztuczna, mimo rozbudowanych psychologicznych tyrad trudno zrozumieć dylematy głównego bohatera-narratora i jego przyjaciela, o którym narrator rozmyśla od pierwszej do ostatniej strony. Tekst nuży, wracają te same fakty i wydarzenia, tak jakby autor nie do końca przemyślał formę i chciał na siłę wydłużyć tę historię. Plus za "warszawskość" i przypomnienie zapomnianych książek i autorów, o których mało kto obecnie wspomina. Szczepański! Novalis!

Powieść o przyjaźni i alkoholowej degrengoladzie. Podobne motywy jak w prozie Marka Nowakowskiego: pijacy, bary, opowieści przy kieliszku i opisy różnych warszawskich zaułków, ale w tej książce ci tzw. prawdziwi ludzie to już inny sort niż Książę Nocy (a właściwie resort). Całość jest nieprzekonująca, sztuczna, mimo rozbudowanych psychologicznych tyrad trudno zrozumieć...

Znajomy terapeuta powiedział, że pacjentom w depresji poleca książki smutne, bo one pokazują choremu, że inni mają gorzej niż on, i budują go na duchu. No to to jest taka właśnie książka - przeraźliwie smutna, śmierdząca alkoholem, mętna. Trudno przebrnąć przez tych 200 stron i nie odczuwać znużenia. Potwornie przeciągnięta, z bodaj dwoma wartościowymi akapitami, za które daję dodatkową gwiazdkę do oceny.

Znajomy terapeuta powiedział, że pacjentom w depresji poleca książki smutne, bo one pokazują choremu, że inni mają gorzej niż on, i budują go na duchu. No to to jest taka właśnie książka - przeraźliwie smutna, śmierdząca alkoholem, mętna. Trudno przebrnąć przez tych 200 stron i nie odczuwać znużenia. Potwornie przeciągnięta, z bodaj dwoma wartościowymi akapitami, za które...

Bardzo dobra proza, godna ucznia Marka Nowakowskiego i laureata nagrody imienia tego wybitnego pisarza. Wojciech Chmielewski napisał świetną książkę o ludziach prawdziwych, z krwi i kości. Autor jest młodym, wschodzącym pisarzem, i jeszcze nie raz o nim usłyszymy. Dobra literatura, warto przeczytać "Jezioro Dargin"

Bardzo dobra proza, godna ucznia Marka Nowakowskiego i laureata nagrody imienia tego wybitnego pisarza. Wojciech Chmielewski napisał świetną książkę o ludziach prawdziwych, z krwi i kości. Autor jest młodym, wschodzącym pisarzem, i jeszcze nie raz o nim usłyszymy. Dobra literatura, warto przeczytać "Jezioro Dargin"

Całe swoje dojrzałe czytelnicze życie, nie wiedząc o tym - czekałam na "Jezioro Dargin". To głęboko refleksyjna powieść, wyzwalająca u czytelnika odruch rewizji własnej przeszłości, pochylenia się nad sensem teraźniejszości i perspektywą przyszłości. Skłaniająca do zadania sobie pytań, które w codziennej gonitwie umykają, albo może - człowiek sam ich unika? Retrospektywna analiza jest o tyle bolesna, że wstecz - nie można już nic zmienić. Dzięki "Jezioru Dargin" dostajemy szansę, aby coś przemyśleć wcześniej, aby zdążyć "zanim". Możemy tego dokonać zanurzając się z głównym bohaterem w tafli tytułowego jeziora Dargin, wędrując z nim mazurskim lasem, pijąc wódkę z jego przyjacielem w stołecznej karczmie, albo idąc z obydwoma szpitalnym korytarzem.
Jest to powieść wybitna, bez zbędnych, słownych popisów, napisana autentycznym językiem, z autentycznymi bohaterami, w których istnienie nawet przez moment nie wątpimy, ergo - obdarowujemy jej autora najwyższym zaufaniem, którego Wojciech Chmielewski nie zawodzi.

Całe swoje dojrzałe czytelnicze życie, nie wiedząc o tym - czekałam na "Jezioro Dargin". To głęboko refleksyjna powieść, wyzwalająca u czytelnika odruch rewizji własnej przeszłości, pochylenia się nad sensem teraźniejszości i perspektywą przyszłości. Skłaniająca do zadania sobie pytań, które w codziennej gonitwie umykają, albo może - człowiek sam ich unika? Retrospektywna...

LUDZIE PRAWDZIWI. Piją bez celu i ile wlezie, żyją minionym życiem, bez celu. Pewnie ich nie zauważamy, a oni są blisko nas. Nieszczęśliwi, zrzędliwi, przegrani. Stracili pracę, rodzinę, ustrój.
Dostrzega ich Chmielewski. Wśród nich jest przyjaciel głównego bohatera. Sam bohater nie należy do ludzi prawdziwych. Raczej bliżej mu elity, ale tej w dobrym znaczeniu. Wykształcony, obyty w świecie kultury, erudyta, trochę jednak życiowy nieudacznik, przynajmniej w życiu prywatnym. Szuka sensu życia, chce zrozumieć porządek tego świata po śmierci przyjaciela.
Przyjechał nad jezioro Dargin. Otoczenie jeszcze bardziej pobudza do refleksji, również czytelnika. To także przeciwstawienie coraz brzydszej, zabudowywanej gdzie i czym popadnie, Warszawy (oj tak, zgadzam się).
Autor ma niezwykły talent do opisywania prostych ludzi, skomplikowanych na pierwszy rzut oka życiowych sytuacji. Żebyśmy się nie nudzili pojawiają się cytaty z dobrej literatury, w tle słychać niezłą muzykę, dekorację stanowi – często paskudny – krajobraz Warszawy lub – spokojny – jeziora Dargin.
Chmielewski nie jest pisarzem z kręgu tych, co siadają na kanapach telewizji śniadaniowych i ględzą swoje pseudo-prawdy. Nie dostał wielkiej międzynarodowej nagrody i pewnie nie dostanie, ale szczerze mówiąc, jakie ma to znaczenie. Liczy się dobra literatura, którą my sami osobiście odkrywamy, a nie ta, którą nam ktoś wtyka w gardło poprzez tv, szmaciane gazety i tygodniki. I to jest taka proza, którą ja kiedyś tam odkryłem dzięki temu pisarzowi. Znakomita.
Chmielewski jako autor przypomina raczej głównego bohatera, ale to jest PISARZ PRAWDZIWY.

LUDZIE PRAWDZIWI. Piją bez celu i ile wlezie, żyją minionym życiem, bez celu. Pewnie ich nie zauważamy, a oni są blisko nas. Nieszczęśliwi, zrzędliwi, przegrani. Stracili pracę, rodzinę, ustrój.
Dostrzega ich Chmielewski. Wśród nich jest przyjaciel głównego bohatera. Sam bohater nie należy do ludzi prawdziwych. Raczej bliżej mu elity, ale tej w dobrym znaczeniu....