Świetna książka. Luźno pisane o poważnych tematach. Szybko się czyta. Lepsze niż się spodziewałam

Świetna książka. Luźno pisane o poważnych tematach. Szybko się czyta. Lepsze niż się spodziewałam

Kilkanaście esejów, z których każdy przedstawia inną, całkiem odrębną historię. Ich lektura jest trochę jak podróż ze świata realnego w głąb podświadomości. Teksty tu zawarte zostały bowiem poukładane według pewnego schematu: od twardego stąpania po ziemi i prozaicznych, codziennych spraw, do błądzenia w mglistej nieokreśloności rodem z niepokojących snów.

Już na pierwszych stronach autor sprawia, że robi nam się niekomfortowo. Wbija szpilkę w temat, który żadnego wrażliwego człowieka nie może pozostawić obojętnym. Wprowadza element niepokoju, który natychmiast każe się zastanawiać, czy w pozostałych tekstach, będzie nas kłuć podobnymi wrażeniami. Szybko jednak tonuje nastrój i przez kilka kolejnych esejów wiedzie nas po spokojnych wodach. Z lekkim przymrużeniem oka przedstawiając rzeczywistość. Sytuacje i zdarzenia, które niejednemu czytelnikowi znane są w własnych doświadczeń. Można się uśmiechnąć. Można się zadumać. Ogólnie jednak, emocji tu niewiele.
Ot, proza życia.
Fajerwerków brak.

Zmiana następuje dokładnie w połowie, kiedy to rzeczywistość zaczyna się zniekształcać. Wstępujemy wraz z narratorem w gościnne progi rybnickiego domu, a wizyta ta okazuje się być niczym wejście do gabinetu luster, którego licznych zakamarków nie opuścimy już do końca książki. Robi się tajemniczo. Niepokojąco. W eseju "Ludzie mają akurat na odwrót" wręcz klaustrofobicznie. Jakby człowiek tę klonidynę, bohaterkę z wcześniejszego tekstu, przedawkował. Wędrujemy po fabułach ocierających się o surrealizm, gdzie mieszają się formy i znaczenia, a nic nie jest takie, jakim być powinno. Nie wiadomo na co natkniemy się w kolejnych akapitach, a ciekawość niecierpliwie pcha nas do przodu.

I jak tu potem ocenić zbiór krótkich form, po którego pierwszej połowie prześlizgnął się człowiek bez ekscytacji, natomiast druga porwała go z nurtem w rejony, które literacko sercu jego są tak bliskie...

Kilkanaście esejów, z których każdy przedstawia inną, całkiem odrębną historię. Ich lektura jest trochę jak podróż ze świata realnego w głąb podświadomości. Teksty tu zawarte zostały bowiem poukładane według pewnego schematu: od twardego stąpania po ziemi i prozaicznych, codziennych spraw, do błądzenia w mglistej nieokreśloności rodem z niepokojących snów.

Już na...

Pierwsze z tych (na poły autobiograficznych) opowiadań przeczytałam z autentycznym zachwytem, po nich nastąpiło lekkie rozczarowanie, ale nadal Andrij Bondar pozostaje jednym z najciekawszych współczesnych autorów. Szczególnie pierwszy tekst, Delfiny i szynszyle, ustawia poprzeczkę bardzo wysoko. Niezwykle ciekawy jest także tekst Ahmad o filozofie-szambiarzu. W niektórych opowiadaniach akcenty komiczne całkowicie biorą górę – np. wtedy gdy towarzyszymy Andrijowi w pierwszej samodzielnej jeździe samochodem albo zmaganiom z zamarzniętą rurą i brakiem wody.

W zbiorze Cerebro balansuje na granicy gatunków, a także faktów i fikcji, rzeczywistości i fantazji, co jest firmową wizytówką Bondara. Alter ego autora to bohater potrójnie wykluczony – i jako przybysz ze Wschodu, i jako autor krótkich form prozatorskich, i wreszcie jako intelektualista. Bondar bardzo sprawnie posługuje się komizmem i absurdem, nawet (szczególnie?) wtedy, gdy mówi o sprawach ważnych. Wspaniale potrafi wychwycić różne drobne wschodnio- i środkowoeuropejskie dziwactwa, na które sami czasem przestajemy zwracać uwagę. Cerebro stanowi dzięki temu sporą dawkę (tragi)komicznej zabawy literackiej.

Bondar obśmiewa m.in. typowo słowiańską skłonność do mądrzenia się, domorosłego filozofowania opartego często na typowo chłopskich, zupełnie prostolinijnych podstawach. Pokazuje, że tak w w Polsce, jak i w Ukrainie stale towarzyszy nam rozdarcie między Wschodem a Zachodem (od razu na myśl przychodzi Anne Applebaum). Jest w tym zbiorze także jakaś groteska mrożkowska i kafkowski absurd, ale jest także gawędziarski styl Wiesława Myśliwskiego. Pochłania się to w jedną noc!

Pierwsze z tych (na poły autobiograficznych) opowiadań przeczytałam z autentycznym zachwytem, po nich nastąpiło lekkie rozczarowanie, ale nadal Andrij Bondar pozostaje jednym z najciekawszych współczesnych autorów. Szczególnie pierwszy tekst, Delfiny i szynszyle, ustawia poprzeczkę bardzo wysoko. Niezwykle ciekawy jest także tekst Ahmad o filozofie-szambiarzu. W niektórych...

Nietuzinkowe opowiadania o wszystkim i niczym szczególnym. Interesujące.

Nietuzinkowe opowiadania o wszystkim i niczym szczególnym. Interesujące.