Andrij Bondar

Kilkanaście esejów, z których każdy przedstawia inną, całkiem odrębną historię. Ich lektura jest trochę jak podróż ze świata realnego w głąb podświadomości. Teksty tu zawarte zostały bowiem poukładane według pewnego schematu: od twardego stąpania po ziemi i prozaicznych, codziennych spraw, do błądzenia w mglistej nieokreśloności rodem z niepokojących snów. Już na pierwszych stronach autor sprawia, że robi nam się niekomfortowo. Wbija szpilkę w temat, który żadnego wrażliwego człowieka nie może pozostawić obojętnym. Wprowadza element niepokoju, który natychmiast każe się zastanawiać, czy w pozostałych tekstach, będzie nas kłuć podobnymi wrażeniami. Szybko jednak tonuje nastrój i przez kilka kolejnych esejów wiedzie nas po spokojnych wodach. Z lekkim przymrużeniem oka przedstawiając rzeczywistość. Sytuacje i zdarzenia, które niejednemu czytelnikowi znane są w własnych doświadczeń. Można się uśmiechnąć. Można się zadumać. Ogólnie jednak, emocji tu niewiele. Ot, proza życia. Fajerwerków brak. Zmiana następuje dokładnie w połowie, kiedy to rzeczywistość zaczyna się zniekształcać. Wstępujemy wraz z narratorem w gościnne progi rybnickiego domu, a wizyta ta okazuje się być niczym wejście do gabinetu luster, którego licznych zakamarków nie opuścimy już do końca książki. Robi się tajemniczo. Niepokojąco. W eseju "Ludzie mają akurat na odwrót" wręcz klaustrofobicznie. Jakby człowiek tę klonidynę, bohaterkę z wcześniejszego tekstu, przedawkował. Wędrujemy po fabułach ocierających się o surrealizm, gdzie mieszają się formy i znaczenia, a nic nie jest takie, jakim być powinno. Nie wiadomo na co natkniemy się w kolejnych akapitach, a ciekawość niecierpliwie pcha nas do przodu. I jak tu potem ocenić zbiór krótkich form, po którego pierwszej połowie prześlizgnął się człowiek bez ekscytacji, natomiast druga porwała go z nurtem w rejony, które literacko sercu jego są tak bliskie...