Ostatni tom, dużo zbierania wątków z poprzednich, np. o tym, że "Ten Inny Stan [bycia mistycznego] nie ustanawia praw dla praktycznego życia", refleksje dotyczące społeczeństwa mrówek, "do którego dążymy", czy o tym, że "praca to jednostronność sprzeczna z obowiązkiem dążenia do integralnej doskonałości". Takich mądrości, zazwyczaj wypowiadanych z dystansem i dowcipem, jest tam mnóstwo. Plus, także w tym tomie, przezabawna postać Lindnera - pedanta i "zinstytucjonalizowanego" człowieka religijnego, jako kontrast dla prawdziwej, "mistycznej" duchowości.

Ostatni tom, dużo zbierania wątków z poprzednich, np. o tym, że "Ten Inny Stan [bycia mistycznego] nie ustanawia praw dla praktycznego życia", refleksje dotyczące społeczeństwa mrówek, "do którego dążymy", czy o tym, że "praca to jednostronność sprzeczna z obowiązkiem dążenia do integralnej doskonałości". Takich mądrości, zazwyczaj wypowiadanych z dystansem i dowcipem, jest...

Swoją opinię o całym dziele zamieściłem na stronie pierwszego tomu.
Tutaj dodam tylko, że kończące ten tom pojedyńcze rozdziały, brudnopisy autora, bo, jak wiadomo, powieść nie została ukończona, wcale dobrze się czytają, i że popieram ideę dołożenia ich do całości. Także posłowie zasługuje na słowa szczerego uznania.

Swoją opinię o całym dziele zamieściłem na stronie pierwszego tomu.
Tutaj dodam tylko, że kończące ten tom pojedyńcze rozdziały, brudnopisy autora, bo, jak wiadomo, powieść nie została ukończona, wcale dobrze się czytają, i że popieram ideę dołożenia ich do całości. Także posłowie zasługuje na słowa szczerego uznania.

Kolejne arcydzieło literatury światowej które sprawiło mi zawód.
Książki czytam dla estetycznego i emocjonalnego zadowolenia, nie w celu podziwiania: filozoficznych rozważań ( Musil ),erudycji i oczytania ( Borges i Cortazar ),czy eksperymentów pisarskich ( Joyce ).

Kolejne arcydzieło literatury światowej które sprawiło mi zawód.
Książki czytam dla estetycznego i emocjonalnego zadowolenia, nie w celu podziwiania: filozoficznych rozważań ( Musil ),erudycji i oczytania ( Borges i Cortazar ),czy eksperymentów pisarskich ( Joyce ).

Szkoda, że się Musilowi zmarło przed końcem. Trudna w odbiorze i trochę rozczarowująca jeśli chodzi o postawę Ulricha wobec wojny.

Szkoda, że się Musilowi zmarło przed końcem. Trudna w odbiorze i trochę rozczarowująca jeśli chodzi o postawę Ulricha wobec wojny.

Kończąc cykl “Człowiek bez właściwości” muszę przyznać, że w ogólnym zarysie jest to bardzo przygnębiająca powieść. Pomijając te wszystkie związki frazeologiczne, nietypowe metafory, przewrotne porównania, które nadają książce wyjątkowy charakter porusza ona bardzo bolesny problem z jakim pisarz mierzył się niemalże całe życie. Wiadomo bowiem, że Robert Musil został osierocony we wczesnym dzieciństwie przez swoją siostrę i ta strata tak bardzo wpłynęła na spuściznę pisarza. Gdzieś przeczytałam, że jest to kontrowersyjna powieść ze względu na kazirodczy związek z Agatą, jednak jeśli taki związek był to nie dotyczył sfery cielesnej lecz duchowej. Ulrich bardzo dużo myśli poświęca duszy i istnienia. Nie bez powodu omawia on ze swoja siostrą miłości do człowieka z tą wątpliwością, że nigdy nie wiadomo czy kocha się osobę czy też jej obraz w sobie. W moim odczuciu tym człowiekiem bez właściwości jest właśnie Agata, której postać jest zwiewna jak przelatujące słowa, jest nieuchwytna niczym duch, jest też obrazem czy wyobrażeniem o. Trudno nie wspomnieć, ze mamy tu też watek polityczny, Musil bowiem był człowiekiem wszechstronnym i sprawy państwa, jego schyłek były mu bardzo bliskie. W tym kontekście powieść ma charakter dekadencki i nihilistyczny.
Nie sposób wspomnieć o znaczeniu innych bohaterach tej powieści, autor dbając o szczegóły w sposób obrazowy opisał każdą ze swoich postaci w taki sposób, że nie tylko mamy wgląd na ich wygląd, ale i charakter. I tak Klarysa, której szaleństwo ociera się o obłęd i postać generała, który swoim żołnierskim wychowaniem wprowadza nieco zdrowego rozsądku do tego domu wariatów.
Gdzieś przeczytałam, że to jest trudna książka, przyznam, że nie rozumiem tego pojęcia. Dla mnie istnieją książki dobrze lub źle napisane. Ta napisana jest bardzo dobrze.

Kończąc cykl “Człowiek bez właściwości” muszę przyznać, że w ogólnym zarysie jest to bardzo przygnębiająca powieść. Pomijając te wszystkie związki frazeologiczne, nietypowe metafory, przewrotne porównania, które nadają książce wyjątkowy charakter porusza ona bardzo bolesny problem z jakim pisarz mierzył się niemalże całe życie. Wiadomo bowiem, że Robert Musil został...

Trudna, wielowątkowa, przesycona gruntownie przetrawioną przez autora filozofią, urokliwa urokiem samczym (męska) literatura. Jak się już wszystkie książki przeczyta, to na koniec, na starość można tę.

Trudna, wielowątkowa, przesycona gruntownie przetrawioną przez autora filozofią, urokliwa urokiem samczym (męska) literatura. Jak się już wszystkie książki przeczyta, to na koniec, na starość można tę.

Powieść - esej.
Postać człowieka, który nie ma właściwości - kuszące.
Zbyt dawno czytane - trzeba powrócić.

Powieść - esej.
Postać człowieka, który nie ma właściwości - kuszące.
Zbyt dawno czytane - trzeba powrócić.