Bruno Wilczyński i Larysa Luboń po raz kolejny stają przed wyzwaniem rozwikłania trudnych spraw, w których niewątpliwy udział mają totalni psychopaci. Za komisarzem ciągnie się sprawa zabójcy, którego od długiego czasu nie udało mu się schwytać. Larysa z kolei, po tym, jak jej były przełożony, a jednocześnie przyjaciel, stoczył się w czarne sfery rzeczywistości po stracie ukochanej żony, podejmuje pracę w Newsweeku. Pod okiem bezkompromisowej szefowej zajmuje się sprawą tajemniczego Fantoma, który w masce przemierza warszawskie ulice, siejąc postrach wśród mieszkańców. Dziennikarka ma oczywiście pewien trop, którym uparcie podąża. Na drodze jednak nieustępliwie stają jej cienie przeszłości, które budzą w kobiecie niepohamowaną potrzebę dokonania zemsty na swoim dawnym oprawcy.
Jakby tych spraw było mało, otrzymujemy zabójstwo kobiety, której ciało ze zmasakrowaną czaszką znaleziono przy zapłakanym dziecku. Czy wszystkie te zbrodnie coś łączy? Dlaczego ktoś miałby zabijać matkę na oczach malucha i jeszcze przed ucieczką zatroszczyć się o jego bezpieczeństwo?

Podobnie jak we "Wrzasku", akcja powieści toczy się szybko i z niebywałą energią. Główni bohaterowie dwoją się i troją, by pogodzić wypełnienie palących spraw zawodowych z jednoczesnym rozwikłaniem swoich własnych problemów, które rzucają się cieniem na ich całym życiu. Na kolejnych stronach obserwujemy, jak spod twardych skorup co jakiś czas wyłaniają się strzępki miękkich, poranionych osobowości, które próbując zachować pozory, walczą o przetrwanie. Bruno zdaje się być nieco łagodniejszy niż w pierwszej części, Larysa jakby coraz częściej dopuszczała do siebie fakt, że ma jakiekolwiek uczucia... Dobrze było kibicować im w tej walce, toczącej się zarówno na polu prowadzonych śledztw, jak i w sferze emocjonalnej. Książka trzyma w napięciu, a zaskakujące zaskoczenie jest prawdziwą wisienką na torcie. Jednocześnie dostajemy swego rodzaju bonus w postaci wielkiego znaku zapytania, który zachęca do sięgnięcia po kolejny tom serii.

Bruno Wilczyński i Larysa Luboń po raz kolejny stają przed wyzwaniem rozwikłania trudnych spraw, w których niewątpliwy udział mają totalni psychopaci. Za komisarzem ciągnie się sprawa zabójcy, którego od długiego czasu nie udało mu się schwytać. Larysa z kolei, po tym, jak jej były przełożony, a jednocześnie przyjaciel, stoczył się w czarne sfery rzeczywistości po stracie...

Kolejne spotkanie z Larysą i Brunonem. Musze przyznać, że bardzo polubiłam tych bohaterów. Histeria to opowieść o traumie jaka jest znęcanie się psychiczne matki nad dzieckiem. Problem ten przedstawiony jest w książce z wielu perspektyw: dziecka które wstydzi się i boi przyznać do tego, że jest że traktowane, wierzy że to wszystko jest jego winą i lęka się konsekwencji gdy wyzna prawdę. Kolejny punkt widzenia przedstawia matka, która swoją gorycz, bezsilność, samotność wylewa na swoje dziecko. Jest również dorosły już człowiek który był ofiarą swojej matki i ta trauma naznacza całe jego życie. Ona jest świadoma krzywdy jaką mu wyrządza ale nie może przestać. Zwrócić należy również uwagę na bliskich rodzinę którzy w zabieganiu nic nie zauważają albo ignorują niepokojące sygnały.

Histeria wciąga od pierwszych stron. W mieście ktoś brutalnie morduje kobiety. Jednocześnie pojawia się w nim człowiek w masce, który reaguje agresją gdy widzi matki źle traktujące swoje dzieci. Larysa i Bruno znowu w akcji.

Książkę czyta się jednym tchem. Trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Wraz z rozwojem fabuły coraz lepiej poznajemy naszych bohaterów, autorka odkrywa przed nami tajemnice ich przeszłości. Bliżej również poznajemy Bartka brata Larysy, który pakuje się w niezłe tarapaty.

Bardzo mnie wzruszyła nierówna walka jaką prowadzi Paweł Wiśniewski niegdyś szef i mentor Larysy teraz jej przyjaciel. Walka o pogodzenie się ze śmiercią jego ukochanej żony, walka o powrót do normalnego życia

Histeria to książka naładowana emocjami, zło czai się na każdej stronie i przybiera różne oblicza. Książka wzrusza do łez, powoduje również złość i uczucie bezsilności. Bardzo polecam!

Kolejne spotkanie z Larysą i Brunonem. Musze przyznać, że bardzo polubiłam tych bohaterów. Histeria to opowieść o traumie jaka jest znęcanie się psychiczne matki nad dzieckiem. Problem ten przedstawiony jest w książce z wielu perspektyw: dziecka które wstydzi się i boi przyznać do tego, że jest że traktowane, wierzy że to wszystko jest jego winą i lęka się konsekwencji gdy...

Autorka trzyma poprzeczkę wysoko ciekawe czy będzie tak z ostatnią częścią. 🙂 Temat ten sam czyli dotyczy cierpienia dzieci tego jak my dorośli ich traktujemy. Dobrze ze są moment które powodują ze się uśmiechałam bo było by ciężko. Polecam

Autorka trzyma poprzeczkę wysoko ciekawe czy będzie tak z ostatnią częścią. 🙂 Temat ten sam czyli dotyczy cierpienia dzieci tego jak my dorośli ich traktujemy. Dobrze ze są moment które powodują ze się uśmiechałam bo było by ciężko. Polecam

dużo bardziej pretensjonalna niż część pierwsza, ale wciąż trzymająca w napięciu - choć wątki brata głównej bohaterki są zupełnie zbędne. wciągnęłam w długi, leniwy świąteczny poranek i sięgam od razu po następny tom.

dużo bardziej pretensjonalna niż część pierwsza, ale wciąż trzymająca w napięciu - choć wątki brata głównej bohaterki są zupełnie zbędne. wciągnęłam w długi, leniwy świąteczny poranek i sięgam od razu po następny tom.

Przeczytana na jednym wdechu, o wiele lepsza niż pierwsza część. Perfekcyjnie utkana historia, zapierająca dech w piersiach.

Przeczytana na jednym wdechu, o wiele lepsza niż pierwsza część. Perfekcyjnie utkana historia, zapierająca dech w piersiach.

Ciąg dalszy zmagań z traumami bohaterów. Akcja nadal wartka, wielowątkowa, jednak w moim odczuciu została przekroczona granica akceptacji dramatów jakie dotykają wszystkie postacie. W pierwszym tomie przyjęłam tę konwencję podkreślenia i przerysowania, ale w tej ta pogrubiona kreska tworzy już postacie kanciaste, sytuacje ciosane topornie. Przy takim rysunku na tyle odrealnia się uniwersum, że moje emocje nie były poruszone, a wręcz próbowałam odgadywać jakie to straszne rzeczy robili rodzice następnym pojawiającym się postaciom. Czy przy tak mocno wyeksponowanym problemie krzywdzenia dzieci i skutkach w dorosłym życiu czytelnik ma szansę dostrzec siebie jako rodzica? Wątpliwe, zbyt karykaturalnie wygląda to w książce. Autorskie misje wolę w niedopowiedzeniach i subtelniejszych przekazach.
To co zgrzytało mi w pierwszym tomie teraz wydawało piszczenie po styropianie.
Ale dla poszukiwaczy szybkiej, mocnej akcji – polecam.

Ciąg dalszy zmagań z traumami bohaterów. Akcja nadal wartka, wielowątkowa, jednak w moim odczuciu została przekroczona granica akceptacji dramatów jakie dotykają wszystkie postacie. W pierwszym tomie przyjęłam tę konwencję podkreślenia i przerysowania, ale w tej ta pogrubiona kreska tworzy już postacie kanciaste, sytuacje ciosane topornie. Przy takim rysunku na tyle...

Kolejna część za mną! Od razu sięgam po tom trzeci bo nie da mi to spokoju jeśli jej zaraz nie zacznę!

Kolejna część za mną! Od razu sięgam po tom trzeci bo nie da mi to spokoju jeśli jej zaraz nie zacznę!

Totalnie mnie wciągnęła ta pozycja, bardzo spójne nawiązania do poprzedniej części ale dużo więcej zaskakujących momentów. Na ogromny plus rozwinięcie postaci brata Larysy. Sięgam po trzecia część.

Totalnie mnie wciągnęła ta pozycja, bardzo spójne nawiązania do poprzedniej części ale dużo więcej zaskakujących momentów. Na ogromny plus rozwinięcie postaci brata Larysy. Sięgam po trzecia część.

Uwielbiam takie książki, przez które zarywam noce.

Uwielbiam takie książki, przez które zarywam noce.

fajna

fajna