Tę książkę chciałam przeczytać już dawno temu. W końcu do tego pomysłu wróciłam. Myślę, że dla wielu osób powodem sięgnięcia po nią była chęć pozyskania wiedzy, jak od kulis wyglądało życie Wojciecha Jaruzelskiego i czy jego córka ujawni jakieś frapujące czy kontrowersyjne szczegóły dotyczące jego osoby. Nie znajdziemy tu tego jednak. Choć może najbardziej kontrowersyjny jest brak kontrowersji...

Pojawia się więc pytanie, o czym ta książka jest. Jest ona o...Monice Jaruzelskiej. O człowieku. O osobie, która momentami stała jedną nogą w jednym świecie, a drugą w zupełnie innym. O kobiecie. Lektura napisana w niby lekkiej formie skłania do refleksji, dostarczając przy tym powodów do uśmiechu, ponieważ Monika Jaruzelska z dużym dystansem podchodzi do wielu kwestii, nawet tych, które w gruncie rzeczy mogłyby być dla niej przykre, jak chociażby relacje z mamą czy sposób oceny decyzji jej ojca. Nie jest to przy tym typowa autobiografia, ponieważ autorka przyjęła formułę opowiadania poprzez krótkie wspominkowe rozdziały, poświęcone wybranym epizodom z jej życia, które jednak dają dość spójny obraz i - jak sądzę - ukazują rzeczy ujmujące w sobie klimat czasu, miejsc, a nade wszystko stanu ducha Moniki Jaruzelskiej. Pokazane są tu kluczowe momenty, które odpowiadają kolejnym etapom stawiania się jej tym, kim jest lub kim była, kiedy tę książkę pisała.

Ujęły mnie opisy dzieciństwa autorki. Może dlatego, że myślałam podczas ich czytania o dzieciństwie moich rodziców... Tak innego od tego, jaki tu poznaję. Ważny jest dla mnie także ten fragment, który opowiada o tym, jak w wieku 37 lat Monika Jaruzelska zapragnęła dokonać wielkiego, życiowego przewrotu, który ostatecznie nie wydarzył się w zakładanej formie, ustępując przed nieprzypadkowymi przypadkami. Sama mam teraz tyle lat i kwestia życiowej rewolty jako żywo niezmiernie mnie interesuje.

Oczywiście muszę wspomnieć też o tym, że pozycja skłania do autentycznego pochylenia się nad tym, co i o kim wiemy oraz gdzie leży prawda. Nie jestem zwolenniczką relatywizowania, ale wiem, że świat nie jest taki czarno-biały, jak może byśmy dla naszego komfortu chcieli...

Polecam uwadze.

https://www.instagram.com/justynaczytuje/?hl=pl
https://www.facebook.com/JustynaCzytuje

Tę książkę chciałam przeczytać już dawno temu. W końcu do tego pomysłu wróciłam. Myślę, że dla wielu osób powodem sięgnięcia po nią była chęć pozyskania wiedzy, jak od kulis wyglądało życie Wojciecha Jaruzelskiego i czy jego córka ujawni jakieś frapujące czy kontrowersyjne szczegóły dotyczące jego osoby. Nie znajdziemy tu tego jednak. Choć może najbardziej kontrowersyjny...

Książkę nie tyle, że przeczytałam, a pochłonęłam w dwa dni. Czyta się bardzo przyjemnie, a spojrzenie na całą historię oczami dziecka, a później dorosłej kobiety jest bardzo ciekawe. Darzę ogromnym szacunkiem p. Jaruzelską, a dzięki tej książce dała się lepiej poznać i bardziej polubić. Polecam.

Książkę nie tyle, że przeczytałam, a pochłonęłam w dwa dni. Czyta się bardzo przyjemnie, a spojrzenie na całą historię oczami dziecka, a później dorosłej kobiety jest bardzo ciekawe. Darzę ogromnym szacunkiem p. Jaruzelską, a dzięki tej książce dała się lepiej poznać i bardziej polubić. Polecam.

Mnie tam podobało się. Po prostu. Swoją drogą niedługo będzie to pozycja dla ... pracowników IPN i im podobnym.

Mnie tam podobało się. Po prostu. Swoją drogą niedługo będzie to pozycja dla ... pracowników IPN i im podobnym.

Zawód Córka to bardzo intratne zajęcie. Sporo anegdotek i przeżyć Pani Moniki. Ona przynajmniej nie ukrywa, że pochodzenie dużo jej ułatwiło. Ma też spory dystans do siebie. Czyta się łatwo, lekko i przyjemnie choć do wybitnych bym tej książki nie zaliczyła. Za to dwa ostatnie rozdziały w punkt.

Zawód Córka to bardzo intratne zajęcie. Sporo anegdotek i przeżyć Pani Moniki. Ona przynajmniej nie ukrywa, że pochodzenie dużo jej ułatwiło. Ma też spory dystans do siebie. Czyta się łatwo, lekko i przyjemnie choć do wybitnych bym tej książki nie zaliczyła. Za to dwa ostatnie rozdziały w punkt.

Bardzo ciekawa książka o życiu i dorastaniu córki generała Jaruzelskiego, bo taki obraz autorki jednak tu dominuje- córki swojego ojca.
Niewątpliwe przywileje związane z byciem "czerwoną księżniczką" , konfrontuwane tu są z pewnym odium towarzyszącym pani Monice że względu na budzącego tak silne (zwykle negatywne) emocje ojca.
Książka niewątpliwie ciekawa.
"Im jestem starsza, tym częściej dochodzę do wniosku, że podziały polityczne niepotrzebnie niszczą relacje międzyludzkie, nie przynosząc nikomu żadnej korzyści. Jakże jałowo wyglądają z perspektywy choroby i śmierci. Może nadejść taki cas, że dwie strony znajdą się łóżko w łóżko na jednym oddziale onkologicznym, gdzie najważniejsze okażą się problemy z fizjologią. Tam nie ma znaczenia z jakim transparentem szło się przez życie."

Bardzo ciekawa książka o życiu i dorastaniu córki generała Jaruzelskiego, bo taki obraz autorki jednak tu dominuje- córki swojego ojca.
Niewątpliwe przywileje związane z byciem "czerwoną księżniczką" , konfrontuwane tu są z pewnym odium towarzyszącym pani Monice że względu na budzącego tak silne (zwykle negatywne) emocje ojca.
Książka niewątpliwie ciekawa.
"Im jestem...

Poprawnie napisane wspomnienia dziecka/nastolatki.
Szkoła, relacje rodzinne, sąsiedzkie, wakacje, czasem rozmowy z ochroniarzem, czy wizyta jakiegoś prominenta w domu. Nic szczególnie odkrywczego.

Poprawnie napisane wspomnienia dziecka/nastolatki.
Szkoła, relacje rodzinne, sąsiedzkie, wakacje, czasem rozmowy z ochroniarzem, czy wizyta jakiegoś prominenta w domu. Nic szczególnie odkrywczego.

Książka pełna anegdot z życia uprzywilejowanej córki generała. Na próżno szukać tam czegoś więcej i może w tym jej urok. Pani Monika nikogo nie ocenia, nie rozlicza i nie usprawiedliwia. I bardzo dobrze!!

Książka pełna anegdot z życia uprzywilejowanej córki generała. Na próżno szukać tam czegoś więcej i może w tym jej urok. Pani Monika nikogo nie ocenia, nie rozlicza i nie usprawiedliwia. I bardzo dobrze!!

Biedna, wieczna dziewczynka, która w dorosłym życiu nie wie co począć. Dzidzia piernik. To prawdziwa twarz, czy sposób na życie? Czytelnik traktowany jak idiota, któremu w żartobliwy sposób można wcisnąć, że ona nawet z opozycją kumplowala się .

Biedna, wieczna dziewczynka, która w dorosłym życiu nie wie co począć. Dzidzia piernik. To prawdziwa twarz, czy sposób na życie? Czytelnik traktowany jak idiota, któremu w żartobliwy sposób można wcisnąć, że ona nawet z opozycją kumplowala się .

Zacznę od tego, że długo zastanawiałam się, co może czuć dziecko, które o swoim ojcu niejedno słyszy i na dodatek nie ma się przed tym gdzie schować. I świetnie, że M. Jaruzelska zdecydowała się o tym wszystkim opowiedzieć. Bo owszem, jej życie było pod wiecznym ostrzałem, ale inteligencja pozwoliła jej wyjść z tego obroną ręką. Pokazała to, czego zwykły człowiek nie widział i nie wiedział. Zrobiła to dowcipnie i mądrze i interesująco. To, czego w książce nie widać, to odpalania papierosa od papierosa. Jeśli jednak to pomaga jej funkcjonować, rozumiem to doskonale. Coś przecież musi. Książkę gorąco polecam.

Zacznę od tego, że długo zastanawiałam się, co może czuć dziecko, które o swoim ojcu niejedno słyszy i na dodatek nie ma się przed tym gdzie schować. I świetnie, że M. Jaruzelska zdecydowała się o tym wszystkim opowiedzieć. Bo owszem, jej życie było pod wiecznym ostrzałem, ale inteligencja pozwoliła jej wyjść z tego obroną ręką. Pokazała to, czego zwykły człowiek nie...

Oczekiwałem więcej po tej książce.

Oczekiwałem więcej po tej książce.