Niedawno recenzowałam "Towarzyszkę panienkę". Moim planem na luty jest przeczytanie kolejnych części "trylogii"(może nawet cudzysłowów jest tu zbędny) Moniki Jaruzelskiej. Jestem w trakcie lektury "Rodziny". Czy ta książka różni się czymś od poprzedniej? Czy napisana jest inaczej, innym językiem? Czy jest mniej, a może bardziej szokująca?

Nie ukrywam - zaczyna się mocno, bo od rozdziału, w którym autorka wspomina próbę odebrania sobie życia. Nie skąpi informacji na temat tego, jak w tej sytuacji zachowali się rodzice, ale też nie roztrząsa, co jest w moim przekonaniu bardzo ważne, także w kontekście tego, o czym pisze dalej. Ten początek jest już znakiem, że to pozycja mocno intymna. Ale jednocześnie nie podająca czytelnikom na tacy wszystkiego o autorce i jej bliskich. W świecie, gdzie wielu sili się na kontrowersję, Monika Jaruzelska balansuje między bardzo poruszającym uzewnętrznieniem a świadomością, że są rzeczy, które powinny pozostać prywatnymi. Bardzo to doceniam, bardzo szanuję. Jednocześnie tak - mam wrażenie, że przy drugiej swojej książce jest nieco bardziej odważna. Porusza wiele istotnych tematów - sporo tu bowiem rzeczy napawających smutkiem, a może nawet lękiem. Niemało jest o śmierci. Książka pisana jest przecież z perspektywy kobiety, która wówczas martwiła się o zdrowie i życie swoich rodziców. Takie obawy dotykają wielu z nas, ludzi po 30 i starszych. To także lektura napisana przez kobietę, która zdecydowała się na późne macierzyństwo, a więc stanęła w obliczu nowego. Pięknie te dwa wątki zresztą się tu łączą. Tak bardzo po ludzku. Ale żebyście nie myśleli, że to pozycja smętna - nie, Jaruzelską cechuje wciąż znakomity humor, który rozładowuje napięcia.

W tej książce z pewnością można w dużej mierze przejrzeć się niczym w lustrze. Jej lektura przypomina rozmowę z kimś, z kim się świetnie rozumiemy. Na pewno ja to tak odczuwam.

Polecam.

https://www.instagram.com/justynaczytuje/?hl=pl
https://www.facebook.com/JustynaCzytuje

Niedawno recenzowałam "Towarzyszkę panienkę". Moim planem na luty jest przeczytanie kolejnych części "trylogii"(może nawet cudzysłowów jest tu zbędny) Moniki Jaruzelskiej. Jestem w trakcie lektury "Rodziny". Czy ta książka różni się czymś od poprzedniej? Czy napisana jest inaczej, innym językiem? Czy jest mniej, a może bardziej szokująca?

Nie ukrywam - zaczyna się mocno,...

Kolejna książka p.Jaruzelskiej, która właściwie nic nie wnosi. Zbiór luźnych przemyśleń, relacje na temat zdrowia rodziców, a nawet ich psa, nic co by czytelnika zatrzymało na dłużej. Wieje nudą, a kolejnej książki p.Jaruzelskiej na pewno nie zamierzam przeczytać.

Kolejna książka p.Jaruzelskiej, która właściwie nic nie wnosi. Zbiór luźnych przemyśleń, relacje na temat zdrowia rodziców, a nawet ich psa, nic co by czytelnika zatrzymało na dłużej. Wieje nudą, a kolejnej książki p.Jaruzelskiej na pewno nie zamierzam przeczytać.

dno, mimo sprawnego warsztatu i nieco pretensjonalnej elokwencji, proba tlumaczenia , ze tata owszem morderca, ale inni byli gorsi..... zenada

dno, mimo sprawnego warsztatu i nieco pretensjonalnej elokwencji, proba tlumaczenia , ze tata owszem morderca, ale inni byli gorsi..... zenada

Odnoszę wrażenie, że autorka nie opisuje swojej rodziny, tylko się z niej tłumaczy.
Tym, którzy uważają jej ojca za sprzedawczyka próbuje wmówić, że się mylą, a tym, którzy są po jego stronie stara się udowodnić, że był jeszcze wspanialszy niż sądzą.
Jest też kilka wzmianek o matce i innych członkach rodziny, ale głównie o ojcu.
Nie byłam uprzedzona do tej lektury, bo "Towarzyszka panienka" bardzo mi do gustu przypadła, mimo to, ta pozycja mnie nie zachwyciła.

Odnoszę wrażenie, że autorka nie opisuje swojej rodziny, tylko się z niej tłumaczy.
Tym, którzy uważają jej ojca za sprzedawczyka próbuje wmówić, że się mylą, a tym, którzy są po jego stronie stara się udowodnić, że był jeszcze wspanialszy niż sądzą.
Jest też kilka wzmianek o matce i innych członkach rodziny, ale głównie o ojcu.
Nie byłam uprzedzona do tej lektury, bo...

Wielki świat widziany oczami dziecka.

Wielki świat widziany oczami dziecka.

Generał Wojciech Jaruzelski to bardzo ciekawa postać. Od dziecka chowany na patriotę. Oj tak! Gdyby był faktycznie sprzedawczykiem, i marionetką kremla to przyjąłby sowieckie obywatelstwo. Wiemy, że niechlubnie zapisał się na kartach historii, ale czy miał inne wyjście? Wszystko było pod dyktandem radzieckich „towarzyszy”.

Nie przemawia przeze mnie sympatyk komunizmu, ale historii, bo wystarczy pomyśleć, że generał w każdej chwili mógł zgnieść Solidarność, nie oddać władzy, można, więc powiedzieć, że sam przyłożył rękę do transformacji ustrojowej, której rocznica przypada właśnie dziś.

Ale dość o polityce. Prywatnie niby bardzo rodzinny człowiek, ale córka i żona zawsze byli skazani na drugorzędność. To mnie jednak nie dziwi, taka sama sytuacja jest wszędzie, gdzie, chociaż jeden rodzic jest powszechnie znany. Wtedy zazwyczaj dziecko dorasta w cieniu ojca/matki.

Wielkim ewenementem było małżeństwo państwa Jaruzelskich, całkowite przeciwieństwa, a jednak zakochali się w sobie. Jest to żywy dowód, że jednak ludzie o innych charakterach mogą żyć razem! :)

Kiedy generał wcinał twaróg z miodem, to żona wolała kawał mięcha haha.

Jak dla mnie, ciekawa książka, i niezwłocznie sięgnę po trzecią część!

Generał Wojciech Jaruzelski to bardzo ciekawa postać. Od dziecka chowany na patriotę. Oj tak! Gdyby był faktycznie sprzedawczykiem, i marionetką kremla to przyjąłby sowieckie obywatelstwo. Wiemy, że niechlubnie zapisał się na kartach historii, ale czy miał inne wyjście? Wszystko było pod dyktandem radzieckich „towarzyszy”.

Nie przemawia przeze mnie sympatyk komunizmu, ale...

Autorka umie pisać

Autorka umie pisać

Napisana naprędce po, jak to mówi autorka - "sukcesie" jej poprzedniej książki "Towarzyszka panienka", do której co chwila odsyła. Rodzina jest tu pretekstem. Głównie autorka przedstawia się jako dobra matka. O rodzicach jest mniej niż się spodziewałam. Muszę przyznać, że czyta się szybko bo...jest wiele pustych miejsc na stronach ;-)

Napisana naprędce po, jak to mówi autorka - "sukcesie" jej poprzedniej książki "Towarzyszka panienka", do której co chwila odsyła. Rodzina jest tu pretekstem. Głównie autorka przedstawia się jako dobra matka. O rodzicach jest mniej niż się spodziewałam. Muszę przyznać, że czyta się szybko bo...jest wiele pustych miejsc na stronach ;-)

Po sukcesie "Towarzyszki Panienki" ukazała się druga książka Moniki Jaruzelskiej. Słabsza niż pierwsza, choć także ciekawa. To już nie tylko opowieści o Generale i swoim życiu rodzinnym. Poznajemy Monikę Jaruzelską jako dojrzałą kobietę, matkę, żonę, stylistkę.

Po sukcesie "Towarzyszki Panienki" ukazała się druga książka Moniki Jaruzelskiej. Słabsza niż pierwsza, choć także ciekawa. To już nie tylko opowieści o Generale i swoim życiu rodzinnym. Poznajemy Monikę Jaruzelską jako dojrzałą kobietę, matkę, żonę, stylistkę.

Jestem zachwycona osobą Moniki Jaruzelskiej. Pozytywnie zazdroszczę jej sposobu myślenia i patrzenia na świat. Ujmowania tego w słowa. Mega mi się podoba. To druga książka, którą przeczytałam po "Zmianie" i nie zamierzam na tym poprzestać. Dziękuję za tą książkę, za wszystkie przemyślenia, za dostępność do rodzinne enklawy. Rodzina jak każda inna... ze swoimi "krzyżami". Nie ma rodzin idealnych, nie ma rodziców idealnych, nie ma dzieci idealnych. Dziękuję za tą książkę :)

Jestem zachwycona osobą Moniki Jaruzelskiej. Pozytywnie zazdroszczę jej sposobu myślenia i patrzenia na świat. Ujmowania tego w słowa. Mega mi się podoba. To druga książka, którą przeczytałam po "Zmianie" i nie zamierzam na tym poprzestać. Dziękuję za tą książkę, za wszystkie przemyślenia, za dostępność do rodzinne enklawy. Rodzina jak każda inna... ze swoimi...