Przemyślenia o śmierci, zmianie, przemijaniu, dużo zdań z tej książki zostanie ze mną na dłużej, podobnie jak lista filmów i książek o których wspominała autorka. Niestety rozmowa z psychiatrą na ostatnich kartkach książki była ciężka do przebrnięcia, a szkoda bo pytania p. Moniki bardzo trafne.

Przemyślenia o śmierci, zmianie, przemijaniu, dużo zdań z tej książki zostanie ze mną na dłużej, podobnie jak lista filmów i książek o których wspominała autorka. Niestety rozmowa z psychiatrą na ostatnich kartkach książki była ciężka do przebrnięcia, a szkoda bo pytania p. Moniki bardzo trafne.

Poruszająca, intymna opowieść o traumatycznym okresie w życiu Autorki, Śmierć bliskiej osoby odciskająca swoje piętno na tych, którzy zostają - jakże wciąż bliski mi temat...
Oprócz wspomnień, sporo trafnych spostrzeżeń dotyczących ówczesnej sytuacji społecznej. Poglądy i opinie mogą niektórym się nie spodobać, ale powinny dawać do myślenia.

Poruszająca, intymna opowieść o traumatycznym okresie w życiu Autorki, Śmierć bliskiej osoby odciskająca swoje piętno na tych, którzy zostają - jakże wciąż bliski mi temat...
Oprócz wspomnień, sporo trafnych spostrzeżeń dotyczących ówczesnej sytuacji społecznej. Poglądy i opinie mogą niektórym się nie spodobać, ale powinny dawać do myślenia.

Niewątpliwy dar obserwacji życia publicznego i talent pisarski autorki powodują, że książkę czyta się z olbrzymią przyjemnością czerpiąc radość z każdej strony tej pozycji. Składają się na nią okruchy pamiętnika pani Moniki w bardzo trudnym momencie życia autorki /śmierć taty/.

Niewątpliwy dar obserwacji życia publicznego i talent pisarski autorki powodują, że książkę czyta się z olbrzymią przyjemnością czerpiąc radość z każdej strony tej pozycji. Składają się na nią okruchy pamiętnika pani Moniki w bardzo trudnym momencie życia autorki /śmierć taty/.

''Oddech" stanowi kontynuację wcześniejszych książek pani Moniki Jaruzelskiej. Jest jednak bardziej osobista i intymna.

''Oddech" stanowi kontynuację wcześniejszych książek pani Moniki Jaruzelskiej. Jest jednak bardziej osobista i intymna.

„Myślę o nim, choć jeszcze go nie znam. Tak bym chciała pójść z nim na długi spacer po wiosennym deszczu. Rozumieć się bez słów, patrzeć sobie w oczy. Wracać do domu ponaglona świadomością jego tęsknoty. Słyszeć jego oddech obok mnie nocą. Jestem gotowa na nową miłość… Chcę znowu mieć psa”. I taka właśnie jest ta książka. Zaskakująca. Niby wiemy czego można się spodziewać, a tymczasem, autorka wyciąga królika z kapelusza. Niejednokrotnie się z nią nie zgadzałam. Uważałam, że nie ma racji, że mam inne odczucia, lecz te momenty też były cenne. Zadziwiła mnie ilość cytatów. Można powiedzieć, że książka w połowie składa się z cudzych słów. Lecz są to słowa wybrane przez autorkę, z nimi się identyfikuje. Dzięki niej poznałam wiele wierszy, po które sama bym pewnie nie sięgnęła. W pewnej chwili odkryłam, że nie umiem się od lektury oderwać. Że powtarzam sobie tradycyjne „jeszcze tylko ten jeden rozdział, przecież są takie krótkie” a kolejna godzina upływa nie wiadomo kiedy. Polecam.

„Myślę o nim, choć jeszcze go nie znam. Tak bym chciała pójść z nim na długi spacer po wiosennym deszczu. Rozumieć się bez słów, patrzeć sobie w oczy. Wracać do domu ponaglona świadomością jego tęsknoty. Słyszeć jego oddech obok mnie nocą. Jestem gotowa na nową miłość… Chcę znowu mieć psa”. I taka właśnie jest ta książka. Zaskakująca. Niby wiemy czego można się spodziewać,...

Ta książka jest wyrazem tęsknoty za ojcem, który umarł.

Ja rozumiem być w żałobie, ale należy wierzyć, że jeśli odeszli nasi bliscy, to znaleźli się w lepszym świecie i nie cierpią. (Sam generał w ostatnich chwilach życia był mocno schorowany i miał wszczepiony rozrusznik serca).

Można przeżyć żałobę rok, lub półtora, nie więcej, bo to przemienia się w mękę, i człowiek myśli, że została w jego życiu pustka, której nie jest w stanie wypełnić. Nie jest tak, nawet gdy ktoś umiera, zostaje w naszym sercu na zawsze!

Niezwykle rozumiem panią Monikę, sam czasem ubolewam nad stratą. Mnie pół roku temu, z hakiem umarł dziadek, a on to był dla mnie wzorem ojca…

Trzeba jednak żyć dalej, nie rozpaczać, bo przecież nikt za nas nie przeżyje tego, co jeszcze przed nami…

Czy polecam? Jakoś mniej interesująca od poprzednich, ale warto przeczytać całą serię.

Ta książka jest wyrazem tęsknoty za ojcem, który umarł.

Ja rozumiem być w żałobie, ale należy wierzyć, że jeśli odeszli nasi bliscy, to znaleźli się w lepszym świecie i nie cierpią. (Sam generał w ostatnich chwilach życia był mocno schorowany i miał wszczepiony rozrusznik serca).

Można przeżyć żałobę rok, lub półtora, nie więcej, bo to przemienia się w mękę, i człowiek...

To już trzecie spotkanie ze wspomnieniami Moniki Jaruzelskiej (po "Towarzyszce panience" i "Rodzinie") i chyba ta część może nie była najsłabsza, ale niesie najmniej osobistych wspomnień, no może poza opisem pożegnania z ojcem. "Oddech" to raczej refleksyjne zapiski o wszystkim i niczym, przegląd cytatów z ulubionych lektur, poezji. Trzeba jednak przyznać, że to wszystko ubrane w ładne słowa, przemyślane akapity. Nie chciałam, ale jednak muszę to powiedzieć: wspomnienia pani Moniki są mimo wszystko z innego świata, świata dziecka z elit minionej epoki. I mimo wszystko mogą drażnić jej ciepłe wyrażenia o przemiłym Jurku Urbanie, Mietku Rakowskim, czy Józku Oleksym. Więc ja skupię się na walorach językowych książki, a te dały mi sporą dawkę przyjemności.

To już trzecie spotkanie ze wspomnieniami Moniki Jaruzelskiej (po "Towarzyszce panience" i "Rodzinie") i chyba ta część może nie była najsłabsza, ale niesie najmniej osobistych wspomnień, no może poza opisem pożegnania z ojcem. "Oddech" to raczej refleksyjne zapiski o wszystkim i niczym, przegląd cytatów z ulubionych lektur, poezji. Trzeba jednak przyznać, że to wszystko...

Bardzo refleksyjna i bardzo osobista książka o śmierci, o cierpieniu, o życiu po stracie osoby ważnej, którą się bardzo kochało. Piękna i mądra. Polecam przeczytać.

Bardzo refleksyjna i bardzo osobista książka o śmierci, o cierpieniu, o życiu po stracie osoby ważnej, którą się bardzo kochało. Piękna i mądra. Polecam przeczytać.

Wspaniała książka z życiowymi doświadczeniami i przemyśleniami... warta każdej chwili i uwagi każdego czytelnika... aż chciałoby się powiedzieć, że to lektura obowiązkowa dla każdego Polaka.

Wspaniała książka z życiowymi doświadczeniami i przemyśleniami... warta każdej chwili i uwagi każdego czytelnika... aż chciałoby się powiedzieć, że to lektura obowiązkowa dla każdego Polaka.

Inteligentna kobieta o żałobie

Inteligentna kobieta o żałobie