„Czasem sama prawda nie wystarcza, musisz mieć prawnika”.

Charles Dickens





W ostatnim czasie bardzo chętnie wracam do klasyki literatury, nie tylko polskiej, ale także zagranicznej. Z jakiegoś nieznanego mi powodu, ciągnie mnie w kierunku tej literatury i nadrabiam ubytki. Sięgając po publikacje Charlesa Dickensa, miałam wiele obaw, nie tylko jeśli chodzi o tematykę jego powieści, ale także sam język, oraz grubość tych publikacji.

Charles Dickens, jest jednym z moich ulubionych pisarzy. Jego dzieła dają wyraz wrażliwości na niesprawiedliwość, krzywdę społeczną i bezduszność praw wobec ludzi ubogich. Realistyczny i drobiazgowy opis środowisk społecznych (mieszczańskich, biedoty miejskiej) zespalał z romantyczną atmosferą baśniowości i liryzmem. Stał się on jednym z lepszych kronikarzy ówczesnego Londynu. Kochał utrwalać postacie ekscentryków oraz dziwaków, co pozwoliło na lepszy pogląd na świat, w którym żył.

W pierwszej kolejności sięgnęłam po jego Samotnię, którą zareklamowano mi jako naprawdę jedną z lepszych pozycji klasycznych. Muszę napisać, że jej objętość mnie zaskoczyła, dwa obszerne tomy przedstawiające sprawę sądową Jarndyce przeciw Jarndyce oparte na prawdziwych wydarzeniach pochłonęły mnie bez reszty.

Dickens przedstawia nam ponury, mokry, mroczny wiktoriański Londyn pełen niesprawiedliwości społecznych. Tło, oraz sceneria samej książki bardzo mi się podobała, ogólnie uwielbiam takie klimaty i świetnie mi się tego typu dzieła czyta. Mamy tutaj bohaterkę Esther, ubogą sierotę, o nieznanym pochodzeniu, oraz pełną sekretów Lady Dedlock. Obie te panie spotykają się na Sali sądowej w sprawie Jarndyce kontra Jarndyce, która z każdym dniem robi się coraz bardziej skomplikowana. Zawiłości prawne, związane z nimi niedorzeczności sprawiają, że nie wiadomo komu ostatecznie, przypadnie wielki majątek. W tle mamy historię rodzinną, sekrety, dramaty oraz walkę o prawdę.

Mimo objętości Samotnia bardzo mi się podobała, oba tomy wspaniale oddają nie tylko miasto i jego najciemniejsze zakamarki, ale także skorumpowanie, opieszałość, czy kumoterstwa w świecie biurokratycznego prawa. Dodatkowym atutem powieści, jest podwójna narracja, która zabiera czytelnika w dwa zupełnie różne światy.

Samotnia, to także książka przedstawiająca całą panoramę życia i obyczajowości dziewiętnastowiecznej Anglii, dla mnie to wisienka na torcie. Bez wątpienia Dickens, jest jednym z wielkich pisarzy, do inspiracji jego twórczością przyznawali się np. Lew Tołstoj, czy George Orwell.

Wiem, że dwa tomy mogą przerażać. Dodatkowo staroświecki naprawdę mocno wyszukany język, w który trzeba się wbić, mogą na początku zniechęcać czytelnika. Mimo, to twórczość Charlesa Dickensa warto poznać. Myślę, że na pierwszy ogień raczej nie wybrałabym Samotni gdyby mi jej nie polecono, ale cieszę się, że się z nią zapoznałam. Z całą pewnością, jest to publikacją, którą warto znać.

„Czasem sama prawda nie wystarcza, musisz mieć prawnika”.

Charles Dickens





W ostatnim czasie bardzo chętnie wracam do klasyki literatury, nie tylko polskiej, ale także zagranicznej. Z jakiegoś nieznanego mi powodu, ciągnie mnie w kierunku tej literatury i nadrabiam ubytki. Sięgając po publikacje Charlesa Dickensa, miałam wiele obaw, nie tylko jeśli chodzi o tematykę...

Karo Dickens w swoich utworach krytykuje rządy, wymiar sprawiedliwości oraz system społeczny XIX -wiecznej Anglii, ze swoimi anachronizmami i niesprawiedliwością. Jednocześnie jest mistrzem w kreśleniu charakterów swoich bohaterów, przeważnie w sposób karykaturalny i groteskowy. Nie oszczędza ani bogaczy ani biedoty.
„Samotnia” to krytyka sądów za opieszałość i bezduszność. Sprawy wloką się latami, doprowadzając, nie rzadko, do dramatów. Powieściowa sprawa o spadek ciągnie się ponad dwadzieścia lat. Autor oparł się o prawdziwe akta sądowe, gdzie jedna ze spraw trwała pięćdziesiąt lat. Tutaj również w sposób komiczny ukazuje organizacje charytatywne, nie mające często nic wspólnego z dobroczynnością. W oczy rzuca się problem ubóstwa i nędzy przeciętnego Anglika jak również mocno zakorzenione obyczaje i konwenanse, szczególnie jeśli chodzi o moralność małżeńską.
Akcja pierwszego tomu jest niespieszna, ale z każdą stroną zbliżamy się do rozwikłania tajemnicy, która otacza młodą dziewczynę, wychowywaną przez ciotkę, a po jej śmierci przez opiekuna Jardynce.
W drugim tomie akcja rozwija się dynamiczniej, bohaterowie uwikłani są w morderstwo i tajemnicze zgony. Tajemnica Estery osiąga punk kulminacyjny, a sprawa o spadek, Jardynce kontra Jardynce kończy się tragicznie.
Postaci groteskowe czy złe, są przeciwieństwem osób o wyjątkowo dobrym sercu i bezinteresowne. Każda opisana jest ze swoimi wadami i zaletami, stąd wiele opisów i rozważań.
Na koniec kilka ciekawostek o Autorze. Otóż królowa Anglii, Wiktoria, zaczytywała się w utworach Dickensa. Pisała pamiętniki od młodych lat i niektóre przedstawiła pisarzowi, który stwierdził, że są one mało istotne dla społeczeństwa.
Wraz z milionerką, Anne Coutts, założył dom rehabilitacyjny dla bezdomnych kobiet, byłych więźniarek i prostytutek.
Chociaż pisał o moralności, sam jej nie stosował. Miał wiele kochanek, sam chodził na przyjęcia i bale, zostawiając żonę z dziesięciorgiem swoich dzieci. Ponoć chciał ją umieścić w zakładzie dla obłąkanych. „ Karol Dickens – podwójne życie moralisty”.
No cóż, książki swoje, a życie swoje. Warto jednak czytać jego utwory.

Karo Dickens w swoich utworach krytykuje rządy, wymiar sprawiedliwości oraz system społeczny XIX -wiecznej Anglii, ze swoimi anachronizmami i niesprawiedliwością. Jednocześnie jest mistrzem w kreśleniu charakterów swoich bohaterów, przeważnie w sposób karykaturalny i groteskowy. Nie oszczędza ani bogaczy ani biedoty.
„Samotnia” to krytyka sądów za opieszałość i bezduszność....

Gdybym miała przykładać współczesną miarę do "Samotni", to napisałabym, że postacie kobiece u Dickensa są pretensjonalne i ckliwe. I że słychać, że ustami Estery przemawia mężczyzna, który za równie niedorzeczne uznaje sprawy Afryki, co walkę o to, by kobiety zasiadały w parlamencie (patrz:historia i postać tragikomicznej pani Jellyby). Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że jest to powieść XIX-wieczna. A to wiele zmienia. Ogromny plus za dwutorową narrację, wątek kryminalny i symbolikę. Powtórzę się, ale mam słabość do prozy Karola Dickensa. Każdą jego powieść napisana jest pięknym, obrazowym językiem, z reporterską wrażliwością na szczegóły. Nie byłabym sobą, gdybym nie wyłapała błędu językowego "w każdym bądź razie" i kilku błędów edytorskich. Co przy takiej długości jest wybaczalne. No i pociesza mnie trochę, jako copywtitera. :) Teraz zabieram się za ekranizację "Samotni".

Gdybym miała przykładać współczesną miarę do "Samotni", to napisałabym, że postacie kobiece u Dickensa są pretensjonalne i ckliwe. I że słychać, że ustami Estery przemawia mężczyzna, który za równie niedorzeczne uznaje sprawy Afryki, co walkę o to, by kobiety zasiadały w parlamencie (patrz:historia i postać tragikomicznej pani Jellyby). Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że...

Moje kolejne spotkanie z Dickensem niestety uważam za nieudane. Z wielkimi nadziejami podeszłam do lektury drugiego tomu "Samotni" i znowu doznałam dość mocnego rozczarowania. Za dużo niepotrzebnych wątków (dla przykładu, po co komu był ten nikomu niepotrzebny pan Guppy? Dodał komizmu powieści- owszem, ale ostatnia scena z nim i matką- całkowicie zbędna),sporo też niewyjaśnionych do końca, acz ciekawych i intrygująco zapowiadających się, historii, jak na przykład ta dotycząca romansu Lady Dedlock z kapitanem Hawdonem czy konfliktu między nią a siostrą, czy chociażby sam proces, będący w końcu osią powieści- źródło nieszczęść i zguby tak wielu, a jednocześnie, jak okazuje się pod koniec, sprawa, która od początku była skazana na porażkę, absurdalny "tasiemiec sądowniczy", ostatecznie obrócony w jeden wielki żart, wykorzystany do cna przez chciwych prawników, żerujących na biednych zatraconych do reszty w sprawie śmiertelnikach, którzy oddali życie procesowi- dosłownie i w przenośni....
Niestety nie mam w najbliższych planach spotkania z twórczością pana Dickensa, ale z chęcią zobaczę ekranizację książki...

Moje kolejne spotkanie z Dickensem niestety uważam za nieudane. Z wielkimi nadziejami podeszłam do lektury drugiego tomu "Samotni" i znowu doznałam dość mocnego rozczarowania. Za dużo niepotrzebnych wątków (dla przykładu, po co komu był ten nikomu niepotrzebny pan Guppy? Dodał komizmu powieści- owszem, ale ostatnia scena z nim i matką- całkowicie zbędna),sporo też...

Po przeczytaniu wielkich nadziei tegoż autora, które notabene jak dla mnie są znamienitą i godną polecenia książką, taką w sumie 10/10 tak samotnia 1 jak i 2 tom nie zauroczyły mnie w ogóle. Niektóre wątki w książce są zbyteczne, za długie. Przebrnęłam przez jeden tom myśląc,że na pewno drugi mnie zaskoczy, a zakończenie będzie woow. No niestety. Nie ! Generalnie nie poleciałbym tej pozycji bo i za długa i niezbyt ciekawa. A poza tym to wydanie ma dużo błędów językowych typu - w każdym bądź razie - pomijam błędy literowe . Co mnie okropnie irytuje.

Po przeczytaniu wielkich nadziei tegoż autora, które notabene jak dla mnie są znamienitą i godną polecenia książką, taką w sumie 10/10 tak samotnia 1 jak i 2 tom nie zauroczyły mnie w ogóle. Niektóre wątki w książce są zbyteczne, za długie. Przebrnęłam przez jeden tom myśląc,że na pewno drugi mnie zaskoczy, a zakończenie będzie woow. No niestety. Nie ! Generalnie nie...

Historia ludzi połączonych przez przeciągający się przez wiele lat proces dotyczący podziału majątku. Mamy cały pejzaż bardzo charakterystycznych i wręcz karykaturalnych postaci, które razem oddają charakter Anglii na przełomie epok. Znaczna część powieści jest napisana z perspektywy bohaterki, która początkowo nie jest świadoma istnienia procesu i jej powiązania z nią, a dzięki swojemu dobru i zdolności obserwacji łączy różne wątki powieści, oraz nie tylko świadomie doprowadza do finału.

Naprawdę warto przeczytać, bo jest to monumentalna historia poplątanych ze sobą wątków w sposób nieprawdopodobny i niezwykle barwna.

Historia ludzi połączonych przez przeciągający się przez wiele lat proces dotyczący podziału majątku. Mamy cały pejzaż bardzo charakterystycznych i wręcz karykaturalnych postaci, które razem oddają charakter Anglii na przełomie epok. Znaczna część powieści jest napisana z perspektywy bohaterki, która początkowo nie jest świadoma istnienia procesu i jej powiązania z nią, a...