Wysłuchałam audiobooka, czytał Jan Peszek - wielkie brawa!!! Rewelacja!!!

Wysłuchałam audiobooka, czytał Jan Peszek - wielkie brawa!!! Rewelacja!!!

Uwielbiam felietony Doroty Maslowskiej. Chyba nikt w Polsce nie potrafi tak operować językiem. Zmysł obserwacji autorki, humor i przede wszystkim błyskotliwość w doborze slownictwa, są najwyższej próby. Nie jest to oczywiscie wielka literatura, ale przecież felieton do niej nie aspiruje. Obcowanie z pisarstwem Pani Maslowskiej to jednak swietna rozrywka intelektualna. Szczerze polecam.

Uwielbiam felietony Doroty Maslowskiej. Chyba nikt w Polsce nie potrafi tak operować językiem. Zmysł obserwacji autorki, humor i przede wszystkim błyskotliwość w doborze slownictwa, są najwyższej próby. Nie jest to oczywiscie wielka literatura, ale przecież felieton do niej nie aspiruje. Obcowanie z pisarstwem Pani Maslowskiej to jednak swietna rozrywka intelektualna....

Język bardzo bogaty, barwny, dogłębny. Podoba mi się, jak autorka pisze, ale sama książka do mnie nie trafiła.

Język bardzo bogaty, barwny, dogłębny. Podoba mi się, jak autorka pisze, ale sama książka do mnie nie trafiła.

Dorota Masłowska u mnie zawsze będzie miała tak zwane fory, bo po prostu uwielbiam jej pisanie. W tej części felietonów treści może było trochę mniej, za to przyjemności z czytania mnóstwo. Było o podróżach, o różnicach cywilizacyjnych, o trudach tworzenia. Jak zawsze duża dawka humoru i autoironii wzbogaciła te krótkie historie.
Mnie się podobało.

Dorota Masłowska u mnie zawsze będzie miała tak zwane fory, bo po prostu uwielbiam jej pisanie. W tej części felietonów treści może było trochę mniej, za to przyjemności z czytania mnóstwo. Było o podróżach, o różnicach cywilizacyjnych, o trudach tworzenia. Jak zawsze duża dawka humoru i autoironii wzbogaciła te krótkie historie.
Mnie się podobało.

Przelot formy nad treścią.

Bohaterem kolejnego zbioru felietonów (gawęd?) Masłowskiej jest jej styl, tak pierwszoplanowy, że przesłaniający tematykę, wręcz rozmijający się z nią, cudownie oderwany – i od tej tematyki, i od utartych pisarskich kolein. Po pięciu miesiącach od lektury nie pamiętam, czego książka dotyczyła, pamiętam jedynie, że dobrze się bawiłem (i że było dużo o Szanghaju; co interesujące chociażby z tego powodu, że przedpandemiczny świat technologicznych metropolii został już, na pewno na jakiś czas, pogrzebany dla Europejczyków).

A więc niepomny treści książki, do dziś wspominam zręczne frazy: „wielomiesięczny listopad”, „półkoma”, „węglowodanowa uczta”, „Typowy motyw libretta z pijackiej opery”, „Zaczyna mi być niedobrze fizycznie i metafizycznie”.

Dla mnie przelot wyborowy.

Przelot formy nad treścią.

Bohaterem kolejnego zbioru felietonów (gawęd?) Masłowskiej jest jej styl, tak pierwszoplanowy, że przesłaniający tematykę, wręcz rozmijający się z nią, cudownie oderwany – i od tej tematyki, i od utartych pisarskich kolein. Po pięciu miesiącach od lektury nie pamiętam, czego książka dotyczyła, pamiętam jedynie, że dobrze się bawiłem (i że było...

No i to dla mnie upadek ostateczny. De facto opowieść o wyjeździe do Szanghaju i wcześniej gdzieś tam indziej. Prosta historyjka starzejącej się pisarki, z kliszami rodem z Wyborczej, naprawdę fajna językowo, ale tak pusta, pozbawiona smaku i treści, że naprawde ostatnie 40% to wymęczyłem.

Widzę, że standardowo pozapominałem jakie książki w latach 2000-2020 czytałem i teraz takie kwiatki wychodzą... Oczywiście Masłowską czytałem, czytałem.

No i to dla mnie upadek ostateczny. De facto opowieść o wyjeździe do Szanghaju i wcześniej gdzieś tam indziej. Prosta historyjka starzejącej się pisarki, z kliszami rodem z Wyborczej, naprawdę fajna językowo, ale tak pusta, pozbawiona smaku i treści, że naprawde ostatnie 40% to wymęczyłem.

Widzę, że standardowo pozapominałem jakie książki w latach 2000-2020 czytałem i...

Muszę przyznać, ze jest to bardzo dziwna książka. Na początku mojego zderzenia z nią gubiłem się w często zawiłych i krętych drogach jakimi prowadzi czytelnika Masłowska. Jednak gdy minął pierwszy szok to wszedłem w tę książką całym sobą i dałem się porwać refleksyjno-komicznym tekstom i perypetiom (podsyconymi fantastyką) życiowym autorki. Dorota Masłowska podejmuję wiele znaczących i ważnych tematów, a przy tym potrafi nimi zaciekawić i rozśmieszyć czytelnika. Polecam!

Muszę przyznać, ze jest to bardzo dziwna książka. Na początku mojego zderzenia z nią gubiłem się w często zawiłych i krętych drogach jakimi prowadzi czytelnika Masłowska. Jednak gdy minął pierwszy szok to wszedłem w tę książką całym sobą i dałem się porwać refleksyjno-komicznym tekstom i perypetiom (podsyconymi fantastyką) życiowym autorki. Dorota Masłowska podejmuję...

jak zwykle bardzo celne obserwacje podane w inteligetny sposób

jak zwykle bardzo celne obserwacje podane w inteligetny sposób

Pierwsza cześć JPKNŚ wydawała mi się lepsza, ale jeżeli ktoś lubi styl Doroty Masłowskiej z pewnością warto sięgnąć i po część 2.

Pierwsza cześć JPKNŚ wydawała mi się lepsza, ale jeżeli ktoś lubi styl Doroty Masłowskiej z pewnością warto sięgnąć i po część 2.

Masłowska opisuje swoje życie i świat, który ją/nas otacza. Celnie, inteligentnie, z dużą dozą ironii, a miejscami i kąśliwości. Mnie się jej styl podoba od lat.

Masłowska opisuje swoje życie i świat, który ją/nas otacza. Celnie, inteligentnie, z dużą dozą ironii, a miejscami i kąśliwości. Mnie się jej styl podoba od lat.