Bardzo mi się spodobało, że na samym wstępie autor zaznacza, że jest to jego subiektywna ocena i nie pisze tej książki przeciw religii jako takiej, a jedynie punktuje kościół jako instytucję. A później mamy przedstawione grzechy kościoła katolickiego na przestrzeni wieków i współcześnie (tu głównie w Polsce). Przedstawienie kilku polskich hierarchów kościoła i zacytowane ich wypowiedzi. A następnie już nieco chaotyczny zbiór przemyśleń i refleksji autora (nawet raz czy dwa powtarza się ten sam tekst, na zasadzie "kopiuj-wklej").
Ciekawa pozycja, taka ironiczno-prześmiewcza, ale trafiająca w punkt.

Bardzo mi się spodobało, że na samym wstępie autor zaznacza, że jest to jego subiektywna ocena i nie pisze tej książki przeciw religii jako takiej, a jedynie punktuje kościół jako instytucję. A później mamy przedstawione grzechy kościoła katolickiego na przestrzeni wieków i współcześnie (tu głównie w Polsce). Przedstawienie kilku polskich hierarchów kościoła i zacytowane...

Zbiór zapisków m.in. o kościele, nacjonalizmie, historii. W większości interesujących, miejscami nudnawych.

Autor skrzętnie notuje obłudne i nienawistne wypowiedzi polskich hierarchów ukazując ich zakłamanie, sprzeniewierzenie się zasadom Ewangelii, hołubienie przez kościół agresywnych środowisk żydożerczych i ksenofobicznych (spędy faszystowskie na Jasnej Górze w latach 30. i współcześnie) czy jego sojusz z prawicowymi politykami.

Wiele miejsca poświęcono obsesji homofobicznej współczesnego kościoła. Autor zwraca uwagę na odpowiedzialność hierarchów za agresję i przemoc wobec mniejszości seksualnych, ich poczucie osaczenia czy niszczenie rodzin (rodzice wyrzekający się dzieci). Jednocześnie ten sam kościół żąda delikatności i wstrzemięźliwości ofiar wobec swojego prześladowcy (czyli siebie) obłudnie szafując terminem "obrazy uczuć religijnych".

Ciekawe są też wzmianki historyczne o zdegenerowanych papieżach mających nieślubne dzieci, przekupujących konklawe i prowadzących brutalne wojny czy zakonnikach podżegających do nienawiści wobec Żydów, co w konsekwencji prowadziło do pogromów.

Autor cytuje również interesującą opinię Jarosława Kaczyńskiego: "Kwestionowanie pozycji Kościoła katolickiego w Polsce ma charakter niepatriotyczny."

Zbiór zapisków m.in. o kościele, nacjonalizmie, historii. W większości interesujących, miejscami nudnawych.

Autor skrzętnie notuje obłudne i nienawistne wypowiedzi polskich hierarchów ukazując ich zakłamanie, sprzeniewierzenie się zasadom Ewangelii, hołubienie przez kościół agresywnych środowisk żydożerczych i ksenofobicznych (spędy faszystowskie na Jasnej Górze w latach...

Czym jest ta książka? To - najprościej mówiąc - zestaw pytań i dociekań, jakimi “zwykły chłopak z Muranowa” stara się opisać Kościół; znaleźć może nawet odpowiedzi, skąd to rozdwojenie (w słowie, które się głosi i czynie, na co dzień dokonywanym; w potępieniu postawy faryzejskiej przez wzorzec Kościoła i właśnie faryzejskim życiu, wiedzionym przez większość kościelnych hierarchów)?
Kłamstwo, zakłamanie i hipokryzja - tymi słowami można by w zasadzie dość dokładnie i kompleksowo opisać stan dzisiejszej hierarchii kościelnej; na nich można by poprzestać. Dodanie: pazerności, nieumiarkowania, pychy byłyby tylko dodatkowymi ozdobnikami.
Żadna to komplementarna rozprawa naukowa czy całościowy opis zjawiska, jakim jest współcześnie kościół, a raczej eseistyczny w formie zbiór “zapisków, dłuższych bądź krótszych notatek”, którymi autor dzieli się z nami, a w nich swoimi obserwacjami, emocjami i przeżyciami wywoływanymi konkretnymi wydarzeniami, czy wypowiedziami konkretnych postaci. Opisuje rzeczywistość, która się wydarzyła, przytacza słowa, które zostały faktycznie wypowiedziane, a że odnosi się do nich wszystkich z ironią, złośliwością, a nieraz i gniewem, to tylko lepiej - to właśnie sprawia, że to książka warta zaczytania się w niej.
To ten rodzaj antyklerykalizmu, któremu i sam hołduję: zjadliwy, ironiczny, dość bezkompromisowy. Obnażający antyhistoryczność i antyspołeczność polskiego kleru, piętnujący biskupów, piszącym w swym liście pasterskim na stulecie odzyskania niepodległości banialuki rodem z ich państwa mchu i paproci o rzekomych zagrożeniach tejże niepodległości (pornografia, pijaństwo),a ani słowem nie wspominając o dokonującym się bezprzykładnym zamachu na istotę demokracji i demokratyczne państwa instytucje. No cóż, sami w tym zamachu - wespół z rządzącymi - biorą udział.
O ważnych tematach mówi więc Leociak w bliski i mi sposób. Jego antyklerykalizm oświecony (poparty licznymi przykładami, biogramami) jest i mi bliski, i ja się nim na co dzień posługuję. I właśnie z tym mam niejaki problem: spod pióra akademika chciałbym może dostać coś, co mnie przekracza, coś lepszego, co mnie i mój antyklerykalizm ubogaci. Tymczasem dostajemy tu dość luźne refleksje, raczej ślizganie się po powierzchni, niż głębokie zanurzenie. Tak sądzę, nie znając jeszcze finału. Sytuacja ta zmienia się bowiem w dalszej części książki, gdzie - pisząc o Aleppo i współczesnej voyeurystycznej fascynacji cierpieniem i zniszczeniem - staje się Jacek Leociak bliski antropologowi kultury, podobny do Byung-Chula, piszącego o światowym panoptikum. W finale zaś ukazuje się nam autor jako humanista i erudyta, już bez błazeńskiej czapeczki na głowie. I ta część może faktycznie zachwycić. Wędruje w niej po poetyckich, epistolograficznych i literackich obrazach grozy i końca świata, a jednocześnie i wiele z własnego wnętrza odsłania. To tej właśnie - wzruszającej wręcz - części książki dotyczy moja ogólna jej ocena.
Że też pozwoliłem książce Leociaka dwa lata spędzić na półce hańby, nim wziąłem ją do ręki. Że też na wirtualnej już półce hańby mam od jakiegoś czasu dwie kolejne książki Autora…

Czym jest ta książka? To - najprościej mówiąc - zestaw pytań i dociekań, jakimi “zwykły chłopak z Muranowa” stara się opisać Kościół; znaleźć może nawet odpowiedzi, skąd to rozdwojenie (w słowie, które się głosi i czynie, na co dzień dokonywanym; w potępieniu postawy faryzejskiej przez wzorzec Kościoła i właśnie faryzejskim życiu, wiedzionym przez większość kościelnych...

Wspaniałe spostrzeżenia łączące teraźniejszość z historią. To, o czym myśli każdy z nas, ale ubrane w piękne słowa inteligentnego człowieka

Wspaniałe spostrzeżenia łączące teraźniejszość z historią. To, o czym myśli każdy z nas, ale ubrane w piękne słowa inteligentnego człowieka

Bardzo dobra publicystyka, uświadamia wiele spraw, odkłamuje rzeczywistość. Polecam.

Bardzo dobra publicystyka, uświadamia wiele spraw, odkłamuje rzeczywistość. Polecam.

Znakomite. Trzeba i warto. Dzięki tej książce łatwiej zrozumieć cały ten chaos, z którym dziś obcujemy.

Znakomite. Trzeba i warto. Dzięki tej książce łatwiej zrozumieć cały ten chaos, z którym dziś obcujemy.

Przepięknie demaskuje pustkę nadętej, napuszonej nowomowy hierarchów kościelnych. Przestrzega przed powrotem "dżumy" nacjonalizmu i skutkami zawłaszczenia patriotycznej retoryki przez Kościół.

Przepięknie demaskuje pustkę nadętej, napuszonej nowomowy hierarchów kościelnych. Przestrzega przed powrotem "dżumy" nacjonalizmu i skutkami zawłaszczenia patriotycznej retoryki przez Kościół.

Po "Młynach bożych" sięgnęłam po kolejną książkę profesora Leociaka. We wstępie autor napisał: "Znam mocne słowa i czasami nie waham się ich użyć". Taki jest jego styl, mocny, szczery, niestroniący od złośliwości czy ironii.
Bazuje na faktach, przytacza wiele źródeł, jednocześnie podkreśla subiektywizm swoich ocen i komentarzy.
Wiele dowiedziałam się "o kłamstwie, historii i kościele"; nie przeszkadzała mi może nieco chaotyczna kompozycja. Gorzkie słowa profesora obnażają hipokryzję różnych kręgów rządowych i kościelnych, sięgają do historii, by pokazać, że nie można budować jednej "słusznej" jej wersji.
W zakończeniu pisze Jacek Leociak o tym, co jest dla niego ważne. Myślę, że powinno to być ważne i dla nas.
Warto przeczytać tę mądrą książkę.

Po "Młynach bożych" sięgnęłam po kolejną książkę profesora Leociaka. We wstępie autor napisał: "Znam mocne słowa i czasami nie waham się ich użyć". Taki jest jego styl, mocny, szczery, niestroniący od złośliwości czy ironii.
Bazuje na faktach, przytacza wiele źródeł, jednocześnie podkreśla subiektywizm swoich ocen i komentarzy.
Wiele dowiedziałam się "o kłamstwie, historii...

Zgadzam się chyba właściwie całkowicie z poglądami i spostrzeżeniami oraz ogólną refleksją prof. Leociaka, nie do końca jednak, mnie osoboście, odpowiada forma ich podania. Książka „Wieczne strapienie” jest chaotyczna, fragmentaryczna, brak w niej spójnej całości, tematy następują po sobie bez większego ładu i składu. Dodatkowo, co z resztą zaznacza sam Autor, jest to książką bardzo osobista i subiektywna. Tezy stawiane przez Leociaka są bardzo mocne, zero-jedynkowe. Idealny przykład literatury zaangażowanej i myślę, że warto być tego świadomym przed rozpoczęciem lektury, ponieważ na pewno wpłynie to na jej odbiór. Trudno jednak się z Autorem nie zgodzić i nie przyznać mu racji.

Zgadzam się chyba właściwie całkowicie z poglądami i spostrzeżeniami oraz ogólną refleksją prof. Leociaka, nie do końca jednak, mnie osoboście, odpowiada forma ich podania. Książka „Wieczne strapienie” jest chaotyczna, fragmentaryczna, brak w niej spójnej całości, tematy następują po sobie bez większego ładu i składu. Dodatkowo, co z resztą zaznacza sam Autor, jest to...

Książka zwodnicza. Duży plus za okładkę i tytuł. Sam temat ważny i kontrowersyjny, ale przedstawiony w sposób mdławy, rozlazły, nadmiernie dygresyjny. Spodziewam się czegoś w stylu eseju, ale zabrakło jednolitości i precyzji wywodu. ' Wieczne strapienie' to raczej zbiór - całkiem słusznych - jednak luźnych ( i momentami oczywistych) przemyśleń na temat KK, świata, polityki, historii oraz biografii autora.

Książka zwodnicza. Duży plus za okładkę i tytuł. Sam temat ważny i kontrowersyjny, ale przedstawiony w sposób mdławy, rozlazły, nadmiernie dygresyjny. Spodziewam się czegoś w stylu eseju, ale zabrakło jednolitości i precyzji wywodu. ' Wieczne strapienie' to raczej zbiór - całkiem słusznych - jednak luźnych ( i momentami oczywistych) przemyśleń na temat KK, świata,...