Pięknie wydana książka. Każdy rozdział, każde opowiadanie sprawiło, że człowiek patrzy na swoje koty i myśli sobie na prawdę tak śnicie, patrzycie na siebie i postrzegacie świat? Nie wiem mogę się tylko domyślać. Tylko myślę, że to książka dla dzieci 10 +. Będą zadawać Wam pytania jeśli tylko oprócz Was domownikami są koty :) Ilustracje przepiękne - taty autora. Tylko myślę (książka jest z 2008 r),że autor już by jej tak nie zatytułował tym jednym imieniem w dzisiejszych czasach. Polecam książkę !

Pięknie wydana książka. Każdy rozdział, każde opowiadanie sprawiło, że człowiek patrzy na swoje koty i myśli sobie na prawdę tak śnicie, patrzycie na siebie i postrzegacie świat? Nie wiem mogę się tylko domyślać. Tylko myślę, że to książka dla dzieci 10 +. Będą zadawać Wam pytania jeśli tylko oprócz Was domownikami są koty :) Ilustracje przepiękne - taty autora. Tylko...

Wiecie, co jest fajne w bajkach dla dzieci? Gdy są na tyle fajne, że mogą je czytać dorośli i doskonale się przy tym bawić. Szalenie polubiłam Prezesa i Kreskę stworzonych przez Łukasza Orbitowskiego. Szczególnie za to, że ich przygody nie są podane w banalny sposób a skrywające się w nich morały nie są podane na tacy. Podoba mi się to, że bajki te zostawiają przestrzeń na pytania. Dla dzieci te zadawane rodzicom a dla dorosłych te zadawane samym sobie. Okazuje się bowiem, że kocia perspektywa może obnażyć wiele błędów w naszym własnym, ludzkim postrzeganiu.

Wiecie, co jest fajne w bajkach dla dzieci? Gdy są na tyle fajne, że mogą je czytać dorośli i doskonale się przy tym bawić. Szalenie polubiłam Prezesa i Kreskę stworzonych przez Łukasza Orbitowskiego. Szczególnie za to, że ich przygody nie są podane w banalny sposób a skrywające się w nich morały nie są podane na tacy. Podoba mi się to, że bajki te zostawiają przestrzeń na...

"– Czego szukasz? [...]

– Nadziei! Straciłam ją i nie wiem, gdzie jest!

– Ale czemu szukasz w żwirku? [...]

– To gdzie mam szukać?"

Jako bezwzględna i absolutna miłośniczka psów, psiej natury, psiego optymizmu i oddania nigdy nie potrafiłam zrozumieć kociego usposobienia i kocich zwyczajów. Istniała nikła nadzieja, że lektura Prezes i Kreska otworzy przede mną bramy zrozumienia kociego świata. Ale prawdopodobnie nie godnam tego zaszczytu;) bo książka li tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że kotów zrozumieć się nie da =) kot, jak kobieta, chodzi swoimi ścieżkami, ma pokrętną i sobie tylko znaną ideologię życiową i postępuje według własnych zasad. A nawet jeśli zrozumiemy kota... to nic nam to nie da. Koty są tak nieprzewidywalne (kobiety z resztą też) i tak skomplikowane, że nie będziemy potrafili przewidzieć jak zachowają się w danej sytuacji. Koty pozostaje zatem albo kochać, albo nie rozumieć dalej.

Prezes i Kreska to dwa koty. Kreska jest czarna, Prezes jest bury. Prezes jest starszy, Kreska jest młodsza. Prezes wie wszytko i jest bardzo doświadczonym mądrym i odważnym kotem. Kreska z kolei ma mnóstwo pytań i tyleż samo obaw. Próbuje zrozumieć świat, ale z lekka uniemożliwia jej to strach, bo Kreska jest bardzo strachliwym kotem. Czytając perypetie Kreski i Prezesa nieustannie miałam przed oczyma Filemona i jego kumpla Bonifacego. Podobne usposobienie, podobne przygody i identyczne problemy natury egzystencjalnej.

Autor zaprasza nas w podroż do świata najbardziej tajemniczych i skomplikowanych zwierząt domowych. Przekonuje nas, że "Banie się jest częścią kota. Jak ogonek". I że "Podobno dusze, oprócz ludzi, maja tylko koty".

Kocie perypetie inicjują wybuchy śmiechu. (Dwa koty organizujące polowanie na wiosnę, która z pewnością ukryła się w piekarniku). Koty czasem w sposób banalny, czasem w pokrętny i niezrozumiały starają się odpowiedzieć na ważne pytania, dlaczego puchate poduszki, na których kot gubi poczucie czasu sprawiają... że czas znika. Jak według kotów wygląda definicja miłości... wszak Prezes jest od Kreski starszy, ale "Jeśli nawet byłem przed tobą, to nie żyłem naprawdę".

Prezes i Kreska to bardzo ciepła książeczka dedykowana synkowi Pana Orbitowskiego. Ilustracje wykonał Pan Janusz Orbitowski, tata Autora. Jak to najczęściej bywa z literaturą dziecięcą, z uwagi na drugie dno dostrzegane tylko przez dorosłych, książka skierowana jest nie tylko do dzieci .
Książeczka bawi, wzrusza i uczy. Może nawet pozwala zrozumieć koci świat – w moim przypadku trafiła na mało podatny grunt, bo psi świat i koci świat to jak dzień do nocy.

Polecam bardzo miłośnikom kotów =)


http://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2017/10/prezes-i-kreska-jak-koty-tumacza-sobie.html

"– Czego szukasz? [...]

– Nadziei! Straciłam ją i nie wiem, gdzie jest!

– Ale czemu szukasz w żwirku? [...]

– To gdzie mam szukać?"

Jako bezwzględna i absolutna miłośniczka psów, psiej natury, psiego optymizmu i oddania nigdy nie potrafiłam zrozumieć kociego usposobienia i kocich zwyczajów. Istniała nikła nadzieja, że lektura Prezes i Kreska otworzy przede mną bramy...

Piękne. Mądre i bystre. Niewyciśnięte do końca, trochę niedopowiedziane historyjki o kalibrze przypowieści, ale bez mętniackiego dydaktyzmu!
Choć wszystko dzieje się tu między dwoma kotami, w dodatku zamkniętymi w czterech ścianach, to paradoksalnie dzieje się bardzo dużo.
Ta książka reprezentuje taką dobrą nową szkołę pisania dla dzieci. A najlepsze książki dla dzieci charakteryzują się tym, że mogą je czytać także dorośli i coś mądrego, fajnego z nich dla siebie wyciągnąć. Tych nowych dobrych dziś bardzo niewiele. Brawo Orbitowski!!

Piękne. Mądre i bystre. Niewyciśnięte do końca, trochę niedopowiedziane historyjki o kalibrze przypowieści, ale bez mętniackiego dydaktyzmu!
Choć wszystko dzieje się tu między dwoma kotami, w dodatku zamkniętymi w czterech ścianach, to paradoksalnie dzieje się bardzo dużo.
Ta książka reprezentuje taką dobrą nową szkołę pisania dla dzieci. A najlepsze książki dla dzieci...

Książkę napisał Łukasz Orbitowski, ilustrował jego ojciec, Janusz Orbitowski, a typografię i projekt okładki wykonał Rafał Kosik. Książkę autor zadedykował synkowi. Prezes jest burym, pręgowanym kocurem, a Kreska okrąglutką, w większości czarną koteczką, pełną wdzięku i bardzo kobiecą. To są koty autora, poznajemy ich historię, charaktery i dowiadujemy się także, jak pilnowały łóżeczka małego człowieczka. Książka składa się z kocich rozmów. Kreska pełna ciekawości i lęku zadaje pytania, a Prezes, kot starszy, doświadczony i bardzo w stosunku do Kreski opiekuńczy, odpowiada. Koci świat jest trochę inny od naszego. Fantastyczna, bardzo urokliwa książka.

Książkę napisał Łukasz Orbitowski, ilustrował jego ojciec, Janusz Orbitowski, a typografię i projekt okładki wykonał Rafał Kosik. Książkę autor zadedykował synkowi. Prezes jest burym, pręgowanym kocurem, a Kreska okrąglutką, w większości czarną koteczką, pełną wdzięku i bardzo kobiecą. To są koty autora, poznajemy ich historię, charaktery i dowiadujemy się także, jak...

Bardzo śmieszna. Najbardziej mi się podobało, jak było napisane "Wymiałczał wszystkie kąty". Bardzo mi się podoba, jak koty tłumaczą sobie świat. :)

Bardzo śmieszna. Najbardziej mi się podobało, jak było napisane "Wymiałczał wszystkie kąty". Bardzo mi się podoba, jak koty tłumaczą sobie świat. :)

książka ciekawa, śmieszna i bardzo celnie przedstawiająca koci świat - oczywiście z punktu widzenia kotów dwóch. Urok zwiększają rysunki - grafiki, niby tak bardzo proste, a jednak z mnóstwem uroku.

książka ciekawa, śmieszna i bardzo celnie przedstawiająca koci świat - oczywiście z punktu widzenia kotów dwóch. Urok zwiększają rysunki - grafiki, niby tak bardzo proste, a jednak z mnóstwem uroku.

To mi tłumaczy co czuje mój kot, i pokazuje mi jak niewiele potrzeba by stworzyć świetną książke. Jedna gwiazdka zabrana za zakrótkość.

To mi tłumaczy co czuje mój kot, i pokazuje mi jak niewiele potrzeba by stworzyć świetną książke. Jedna gwiazdka zabrana za zakrótkość.

Książka o sympatycznych kocich bohaterach, którzy przedstawiają nam świat widziany ich oczyma.

Książka o sympatycznych kocich bohaterach, którzy przedstawiają nam świat widziany ich oczyma.

Jestem kociarą... A także fanką Prezesa i Kreski! Najbardziej mi się podobało, jak zjadły wiosnę, hihi...

Jestem kociarą... A także fanką Prezesa i Kreski! Najbardziej mi się podobało, jak zjadły wiosnę, hihi...