O wiele lepszy od Kandyda, chociaż mniej popularny. Lektura niestety mało interesująca dla większości dzisiejszych czytelników, przez których może być błędnie odebrana jako swego rodzaju manifest ateistyczny. Polecam tak naprawdę WYŁĄCZNIE osobom zainteresowanym sporem między jansenistami i jezuitami lub sytuacją Francji postwestfalskiej. Scena parodiująca jezuicką kazuistykę jest po prostu genialna - osobiście uważam ją za najzabawniejszy fragment jaki dotąd przeczytałem.

O wiele lepszy od Kandyda, chociaż mniej popularny. Lektura niestety mało interesująca dla większości dzisiejszych czytelników, przez których może być błędnie odebrana jako swego rodzaju manifest ateistyczny. Polecam tak naprawdę WYŁĄCZNIE osobom zainteresowanym sporem między jansenistami i jezuitami lub sytuacją Francji postwestfalskiej. Scena parodiująca jezuicką...

Do przeczytania każdemu wierzącemu. Może otworzy oczy..

Do przeczytania każdemu wierzącemu. Może otworzy oczy..

Kolejna topowa powieść Woltera, że nei zachwyciła to mało powiedzieć...

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Kolejna topowa powieść Woltera, że nei zachwyciła to mało powiedzieć...

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

8/10
Naprawdę nie rozumiem, dlaczego "Kandyd" jest najpopularniejszą powiastką filozoficzną, skoro Wolter jest również autorem znacznie lepszego, wybornego "Prostaczka". Schemat i motywy fabularne obu powiastek są bardzo podobne, ale "Prostaczek" posiada w sobie więcej subtelności, czy to na płaszczyźnie humoru, czy krytyki godzącej w Kościół i dwór królewski.

"Prostaczek" jest dobrze skonstruowany za pomocą konwencjonalnego motywu "szlachetnego dzikusa". Tytułowy bohater jest Huronem (rdzennym Amerykaninem z terenów skolonizowanej Kanady),który w młodości stał się sierotą i po dostaniu się do angielskiej niewoli, dobrowolnie popłynął do Europy, gdzie zaciągnął się na statek. Tak trafia do Francji z okresu panowania Ludwika XIV, ogarniętej konfliktem jezuitów z jansenistami, a konkretnie do prowincjonalnej Bretanii, gdzie osiada, nawraca się na katolicyzm i nieustannie dziwi się tym, jak ułożony jest świat europejski, wprawiając wszystkich wokół w zakłopotanie. Imię brzmiące Prostaczek zawdzięcza właśnie prostocie słowa i ducha, która wzbudza powszechnie zainteresowanie.

Satyra Woltera jest niezwykle celna - ustami Prostaczka francuski pisarz i filozof sprawnie obnaża różnice pomiędzy katolicką tradycją a naukami zawartymi w Piśmie Świętym. Czuć w tym wszystkim pewną swobodę i naturalność wypowiedzi, satyra czy próba oddziaływania na czytelnika nie jest tak mało subtelna, jak w "Kandydzie". Oprócz tego Wolter doskonale odmalowuje klimat Francji ogarniętej konfliktami wyznaniowymi, zwłaszcza wszechwładzy jezuitów i szarej eminencji, spowiednika króla Ludwika XIV. Wspomina wygnanych hugenotów, karierowiczostwo wśród dworzan i ministrów oraz dobitnie piętnuje wymuszanie na kobietach usług seksualnych w zamian za przysługi i zaszczyty. Humor sytuacyjny i narracji sprawiał, że kilkukrotnie szczerze się zaśmiałem.

Cóż mogę rzec? Odrzućcie wymuszonego "Kandyda", czytajcie "Prostaczka"! Wolter może nie był wybitnym filozofem (w ogóle oświeceniowe poglądy są często tak uproszczone względem poprzedników, że ciężko niektórych ówczesnych myślicieli stawiać na równi z takim Kartezjuszem i Pascalem, nazywając ich wszystkich tak samo filozofami),ale był za to dobrym krytykiem i całkiem niezłym pisarzem.

8/10
Naprawdę nie rozumiem, dlaczego "Kandyd" jest najpopularniejszą powiastką filozoficzną, skoro Wolter jest również autorem znacznie lepszego, wybornego "Prostaczka". Schemat i motywy fabularne obu powiastek są bardzo podobne, ale "Prostaczek" posiada w sobie więcej subtelności, czy to na płaszczyźnie humoru, czy krytyki godzącej w Kościół i dwór królewski.

"Prostaczek"...

„WOLNE LEKTURY” REWELACYJNIE WYWIĄZUJĄ SIĘ Z EDUKACYJNEJ MISJI. DZIĘKUJĘ!
Wspominałem o „Prostaczku” w notce o „Powiastkach filozoficznych”, lecz teraz zauważyłem jego darmową dostępność, z czego radzę skorzystać, bo zaczyna się „płatna subskrypcja” na WL, co ja rozumiem i „jestem za, a nawet przeciw”, a tak naprawdę bardzo przeciw.

TO NIE RECENZJA, A INFORMACJA: DOSTĘPNE NA: https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/wolter-prostaczek/
Tamże:
„Do brzegów Bretanii przybija angielski stateczek, z którego wysiada na ląd przystojny młody Indianin z plemienia Huronów. Zwany jest Prostaczkiem, ponieważ zawsze mówi po prostu to, co myśli. Prostoduszność przybysza i jego wychowanie poza kulturą europejską sprawiają wiele kłopotów miejscowemu przeorowi i jego siostrze, kiedy okazuje się, że jest on synem ich zaginionego w Kanadzie brata, i postanawiają go ochrzcić… Prostaczek to jedna z najważniejszych powiastek filozoficznych Woltera, czołowego filozofa i publicysty francuskiego oświecenia. Jej główny temat stanowi kwestia doktryn, prawdy i tolerancji religijnej. Jest także krytyką nadużyć dostojników kościelnych i świeckich w absolutystycznej Francji Ludwika XIV. Wolter wytyka im wyobcowanie, skorumpowanie i zepsucie, piętnuje prześladowania religijne, intrygi i obłudę jezuitów.”

Najistotniejsze w powyższym : „Zwany jest Prostaczkiem, ponieważ zawsze mówi po prostu to, co myśli.”, bo jest to satyra na obłudę panującą „wszem i wobec”, szczególnie Kościoła, a w nim Jezuitów. Szerokie opracowanie w Wikipedii na: https://pl.wikipedia.org/wiki/Prostaczek
Tamże:
„…dużą część ‘Prostaczka’ zajmują sprawy religii, w szczególności konflikt pomiędzy jezuitami a jansenistami. Tematyka Prostaczka obejmuje też jednak inne kwestie: powieść Voltaire’a jest krytyką sfer rządzących we Francji, a także etnocentryzmu, będąc jednym z dzieł odwołujących się do archetypu „szlachetnego dzikusa” ….”
ETNOCENTRYZM – postawa ujawniająca się przy zetknięciu z innymi kulturami, polegająca na uznawaniu własnego narodu lub grupy etnicznej za szczególnie wartościową oraz na wywyższaniu własnej kultury, którą traktuje się jako miernik w ocenianiu innych grup, co prowadzi często do postaw niechęci, a nawet wrogości
CZYLI coś bliskiego polskiej ksenofobii!!

Wspomnianą na początku notkę o „Powiastkach filozoficznych”, kończyłem słowami:
„..Zauważmy jeszcze, że antyklerykalizm ma przedstawicieli „podług własnej miary”. Francja XVIII wieku miała Woltera i Diderota, a Polska XXI wieku - Palikota..”
„Panta rhei”, „tempus fugit” (antyklerykalizm pozostaje),Palikota już „nima”, ostał się jeno Urban, który w dodatku oświadczył, że nie jest „antyklerykalny”, a „antykościelny”.
Świetna zabawa, mimo, że klasyka, lektura obowiązkowa, 10/10, a jeszcze dodatkowy walor: tłumaczenie i świetne przypisy Boya.

„WOLNE LEKTURY” REWELACYJNIE WYWIĄZUJĄ SIĘ Z EDUKACYJNEJ MISJI. DZIĘKUJĘ!
Wspominałem o „Prostaczku” w notce o „Powiastkach filozoficznych”, lecz teraz zauważyłem jego darmową dostępność, z czego radzę skorzystać, bo zaczyna się „płatna subskrypcja” na WL, co ja rozumiem i „jestem za, a nawet przeciw”, a tak naprawdę bardzo przeciw....

Wyśmienite.

"Prostaczek, który miał wiele prawości i rozsądku, spierał się, ale uznał swój błąd (co jest, w Europie, między dysputującymi dość rzadkie); wreszcie przyrzekł dać się ochrzcić kiedy rozkażą.
 Trzeba było, najpierw, wyspowiadać się: i to było najtrudniejsze. Prostaczek miał wciąż w kieszeni książkę (Nowy Testament - przyp. bm110),którą dostał od stryjaszka. Nie znalazł tam, aby bodaj jeden z apostołów się spowiadał, i to uczyniło go bardzo opornym. Przeor zamknął mu usta, pokazując, w liście św. Jakóba młodszego, słowa, które tyle krwi psują heretykom: Wyznawajcie swoje grzechy jedni drugim. Huron zamilkł i wyspowiadał się Franciszkaninowi. Kiedy skończył, wywlókł Ojca z konfesyonału chwytając go krzepkiem ramieniem, zajął jego miejsce, jego zaś rzucił na kolana przed sobą: „Nuże, przyjacielu, powiedziano jest: Wyznawajcie swoje grzechy jedni drugim; ja ci powiedziałem moje, nie wyjdziesz stąd, póki mi nie opowiesz swoich“. To mówiąc, gniótł go tęgo kolanem. Franciszkanin zaczął drzeć się na cały kościół. Zbiegli się ludzie i ujrzeli katechumena, jak dławił mnicha w imię św. Jakóba młodszego."

... i tak przez całą powiastkę :)

Wyśmienite.

"Prostaczek, który miał wiele prawości i rozsądku, spierał się, ale uznał swój błąd (co jest, w Europie, między dysputującymi dość rzadkie); wreszcie przyrzekł dać się ochrzcić kiedy rozkażą.
 Trzeba było, najpierw, wyspowiadać się: i to było najtrudniejsze. Prostaczek miał wciąż w kieszeni książkę (Nowy Testament - przyp. bm110),którą dostał od stryjaszka....

Satyra na swoje czasy, przede wszystkim na słabości, którym ulegają ich posiadacze oraz na absolutystyczny porządek społeczno-polityczny, kąśliwa, inteligentna, nie szczędząca nikogo, mimo 250 lat na karku tekst dalej świeży i żywy, który czyta się bardzo dobrze, a zarazem afirmacja mądrości, wykształcenia, zdrowego rozsądku, a więc swoisty oświeceniowy manifest.

Satyra na swoje czasy, przede wszystkim na słabości, którym ulegają ich posiadacze oraz na absolutystyczny porządek społeczno-polityczny, kąśliwa, inteligentna, nie szczędząca nikogo, mimo 250 lat na karku tekst dalej świeży i żywy, który czyta się bardzo dobrze, a zarazem afirmacja mądrości, wykształcenia, zdrowego rozsądku, a więc swoisty oświeceniowy manifest.

Przeczytałam z lekka pod przymusem, ale nie żałuje, bo było to bardzo miło spędzone popołudnie. Książka opisująca reakcję prostego człowieka na realia cywilizowanego życia i tego co się z nim wiąże, ukazując jego nielogiczności. Porusza kwestie głównie religijne.

Przeczytałam z lekka pod przymusem, ale nie żałuje, bo było to bardzo miło spędzone popołudnie. Książka opisująca reakcję prostego człowieka na realia cywilizowanego życia i tego co się z nim wiąże, ukazując jego nielogiczności. Porusza kwestie głównie religijne.