Emily X.R. Pan

„Ból ma w sobie niepamięć; Powiedzieć nie zdoła, kiedy się zaczął – ani czy istniał dzień, gdy go nie było." Emily Dickinson Ten fragment wiersza znalazłam w książce Emily X.R.Pan "Wszystkie kolory moich wspomnień" Czyż słowa poetki nie są swoistą definicją depresji? Życie głównej bohaterki książki, Leigh, przesiąknięte jest traumą. Mama dziewczyny, która od wielu lat choruje na depresję, popełnia samobójstwo. Po jej śmierci nastolatka jest pewna, że kobieta zamieniła się w wielkiego, pięknego czerwonego ptaka który podsyła jej wskazówki, aby Leigh mogła odnaleźć odpowiedzi na dręczące ją pytania. Pogrążona w żałobie i rozpaczy Leigh, kierowana tajemniczymi znakami od ptaka, wyrusza do kraju swoich przodków – Tajwanu, na spotkanie z nieznanymi dotąd dziadkami. W podróż Leigh zabrała także i mnie. Podobnie jak ona szukałam śladów we wspomnieniach, nie tylko jej, ale i innych bohaterów książki. Podobnie jak bohaterka chciałam się dowiedzieć dlaczego? Jednak czy da się odnaleźć odpowiedź na to pytanie? Powieść przesiąknięta jest symboliką, magią, balansowaniem na granicy jawy i snu. Emily X.R.Pan odsłania kolejne sekrety rodziny Leigh w bardzo subtelny sposób. Zachwycił mnie ten poetycki, oniryczny styl snucia opowieści o odbudowywaniu rodzinnych więzi, o procesie żałoby, o szukaniu własnego ja. Moją uwagę przykuł też podział książki na części: „Dym i wspomnienia”; te oznaczone klepsydrą; oraz te z symbolem piórka. Fragmenty te przeplatały się ze sobą, tworząc spójną całość. Dla mnie zabieg ten porządkuje książkę, wprowadza ład do pełnej tajemnic fabuły. Kolejną warstwą książki, która bardzo przypadła mi do gustu, jest pokazywanie kultury Tajwanu. W powieści można znaleźć wiele smaczków związanych z tradycją tej wyspy. „Wszystkie kolory moich wspomnień” to świetny debiut literacki. Bardzo polecam!