„Z jednej strony to bardzo realistyczna powieść o Szwecji lat pięćdziesiątych, a z drugiej – piękna, przepojona magią baśń”. K. Dunin „Wysokie Obcasy”

Gdyby nie opinie na LC, nigdy nie sięgnęłabym po książkę o czarownicy, która używając magicznych mocy mogła wcielać się w inne istoty. Tym samym, nie poznałabym znakomitej szwedzkiej pisarki (to moje pierwsze spotkanie z twórczością Majgull Axelsson) i jej „Kwietniowej czarownicy”, co byłoby ogromną stratą dla mojej mentalnej półki z wartościową literaturą kobiecą :).

Przeczytałam gdzieś, że autorka tytuł do tej książki wzięła od Raya Bradbury'ego, tego od „451 stopni Fahrenheita”, którego opowiadaniami zaczytywała się wcześniej, i do których sięgnęła ponownie, gdy zaczął jej chodzić po głowie pomysł napisania książki o niepełnosprawnej kobiecie.

„Kwietniowa czarownica" nawiązuje do skandynawskich wierzeń ludowych, według których wiosenne czarownice, mające słabe i często niesprawne ciało, potrafią wcielać się w inne istoty i działać za ich pośrednictwem. I taka jest Desirée, główna bohaterka powieści, cierpiąca na porażenie mózgowe i całkowite unieruchomienie z powodu okołoporodowego uszkodzenia neurochirurgicznego, posiadająca niezwykłą inteligencję oraz moc wiosennych czarownic.

Wbrew pozorom nie jest to opowieść o chorobie czy kalectwie, a przynajmniej nie przede wszystkim o tym. To opowieść o odrzuceniu. I o potrzebie miłości i akceptacji. I o tym, że doświadczenia dzieciństwa determinują nasze przyszłe życie, i że nie można od nich tak po prostu uciec… Bo nie jest łatwo walczyć o lepszy los, gdy się przegrało na starcie.

To niezwykle umiejętnie kreślone portrety pięciu nieszczęśliwych kobiet: czterech sióstr – niesióstr i Ellen ich rodzonej lub zastępczej matki, z których każda, na swój sposób, mierzy się z przeszłością.

Czytając „Czarownicę” miałam wrażenie, że oglądam akwarele: kilka plam, kilka kresek bez wyraźnych konturów, oszczędnie, bez zbędnego gadulstwa i egzaltacji. Książka, mimo przygnębiającej tematyki, pochłania bez reszty. Magia baśni łagodzi naturalizm wielu scen, elementy metafizyczne pozwalają znaleźć jakieś wytłumaczenie…

PS
Piękna jest scena kłótni Desirée z Bogiem.

„Z jednej strony to bardzo realistyczna powieść o Szwecji lat pięćdziesiątych, a z drugiej – piękna, przepojona magią baśń”. K. Dunin „Wysokie Obcasy”

Gdyby nie opinie na LC, nigdy nie sięgnęłabym po książkę o czarownicy, która używając magicznych mocy mogła wcielać się w inne istoty. Tym samym, nie poznałabym znakomitej szwedzkiej pisarki (to moje pierwsze spotkanie z...