Książka zadedykowana jest pamięci dzieci z Theresienstadt, których życie zakończyło się podczas II wojny światowej, w okrutny sposób.

Tytułowe dziewczęta, które były pochodzenia żydowskiego, miały od 12 do 14 lat.
Zanim trafiły do obozu Theresienstadt, były więźniarkami getta, jednymi z Protektoratu Czech i Moraw.
Ich drogi zeszły się w pokoju numer 28.
W trzydziestu metrach kwadratowych, musiało pomieścić się trzydzieści dziewcząt.
Gdy część z nich transportowano na Wschód, na ich miejsce przybywały nowe. Dziewczyny przebywały tam do roku 1944, po czym pokój nr 28 przestał istnieć.
Z około 60-ciu bohaterek książki, przeżyło tylko 15-cie.
Autorka podkreśla, że między nimi rozwinęło się poczucie jedności, przyjaźń, która być może w innej sytuacji nie miałaby miejsca. Połączyło je trudne, wspólne położenie. Jednak idąc dalej, w głąb wspomnień tych, dla których ośrodek był przymusowym przystankiem, ta wspólnota wcale nie była taka oczywista. Mieszanka wielu charakterów powodowała spięcia, a nawet niemałe wybuchy.
Nauka była zabroniona przez SS, jednak mimo, że szkolnictwo podlegalo ścisłej kontroli przez nazistow, dzieci i tak uczyły się na tajnych zajęciach. Niemcy nie mieli całkowitego wglądu i myśleli naiwnie, że każdy do tego zakazu się dostosuje.
Nikt nie zdradzał swoich pedagogicznych celów i zainteresowań, dzięki ukrytym działaniom, udało im się przerabiać wystarczający materiał.
Hannelore Brenner rozmawia z dorosłymi już bohaterkami, którym udało się przeżyć. Korzysta też z pamiętników, zapisków, dokumentów historycznych.
Głównie opiera się na pamiętniku Helgi Pollak, z 1943 roku.
Fabuła książki nie zamyka się oczywiście tylko w pokoju numer 28. Jest wiele innych pokoi, jest zewnętrzny świat, który na równi jest opisywany. I właśnie nad tym światem zastanawia się każda z bohaterek. Co będą robiły, jak zakończy się wojna, jak już wrócą z ośrodka do swoich domów i czy w ogóle te domy będą na nie czekały. Myśli krążyły nieustannie wokół wolności. Żyły nadzieją na szybkie opuszczenie Theresienstadt.
Niestety zanim tak się stało, wielu z nich nie udało się uniknąć późniejszego pobytu w Auschwitz i zarazem selekcji przeprowadzanej przez dr Mengele.

Książka bardzo dobrze napisana, czuć szczerą chęć przekazania czytelnikowi każdej wiadomości w sposób gruntowny. Ta skrupulatność momentami trąca przesadnoscią, ale akurat w tej pozycji wydaje mi się to niezbędne. Dzięki temu "Dziewczęta z pokoju 28", można uznać za kompendium. Po przeczytaniu brak niedosytu. Zamiast niego pojawia się wystarczający dosyt.

Książka zadedykowana jest pamięci dzieci z Theresienstadt, których życie zakończyło się podczas II wojny światowej, w okrutny sposób.

Tytułowe dziewczęta, które były pochodzenia żydowskiego, miały od 12 do 14 lat.
Zanim trafiły do obozu Theresienstadt, były więźniarkami getta, jednymi z Protektoratu Czech i Moraw.
Ich drogi zeszły się w pokoju numer 28.
W trzydziestu...

Książka opowiada o dzieciach pochodzenia żydowskiego przetrzymywanych w gettcie w Theresienstadt. Autorka skupia się na losach dziewczynek z pokoju 28, staraniach ich nauczycieli o jak najlepsze zaspokojenie nie tylko podstawowych potrzeb swoich wychowanków. Lektura napisana zaskakująco lekko jak na taką tematykę. Krzepiące jest to, iż są świadkowie tych wydarzeń, których opowiadają o nich nowym pokoleniom. Jak zawsze w temacie holokaustu zadziwia mnie to, że w gettcie działał Judenrat. Jak jedni Żydzi mogli wyznaczać innych, swoich przyjaciół, znajomych do wywózki do obozów zagłady. Takie postępowanie jest dla mnie niezrozumiałe.

Książka opowiada o dzieciach pochodzenia żydowskiego przetrzymywanych w gettcie w Theresienstadt. Autorka skupia się na losach dziewczynek z pokoju 28, staraniach ich nauczycieli o jak najlepsze zaspokojenie nie tylko podstawowych potrzeb swoich wychowanków. Lektura napisana zaskakująco lekko jak na taką tematykę. Krzepiące jest to, iż są świadkowie tych wydarzeń, których...

Nie wiem co mogłabym napisać o tej książce, bo mam wrażenie, że nie dotarła do mnie tak jak powinna. Owszem jest to spojrzenie na II wojnę światową i to jak w gettcie żyli Żydzi. Historia przedstawiona przez dziewczęta, przez dzieci, które pewne rzeczy inaczej widzą, inaczej odbierają. Ale muszę przyznać, że trochę to wszystko było dla mnie zbyt chaotyczne.

Kilka razy zdarzało mi się, że gubiłam wątek, albo nie wiedziałam o którą dokładnie dziewczynkę czy osobę chodzi, bo za dużo ich było. Może gdyby to było przedstawione jako dziennik z pamiętników dziewcząt inaczej na to bym może zwracała uwagę, a tu dodatkowo wplatane są komentarze autorki, które nie psują odbiór, ale właśnie wprowadzają według mnie ten chaos i odbiera temu jakąś część istotną, która trafiłaby bardziej wydaje mi się do czytelnika.

Nie jest to źle przedstawiona historia, ale mam wrażenie po zakończeniu jej nadal, że czegoś brakuje. Bardzo podobają mi się dodane rysunki, obrazy, prace dziewcząt, które szczerze powiedziawszy bardziej mnie poruszyły niż treść w książce. Może też przez to, że jesteśmy przyzwyczajeni do wielkiej brutalności opisywanej w książkach o tamtych czasach, a tu aż tak dużo tego nie ma. Uważam, że każdy powinien zapoznać się z książką i wyrobić sobie własne zdanie na jej temat.

Nie wiem co mogłabym napisać o tej książce, bo mam wrażenie, że nie dotarła do mnie tak jak powinna. Owszem jest to spojrzenie na II wojnę światową i to jak w gettcie żyli Żydzi. Historia przedstawiona przez dziewczęta, przez dzieci, które pewne rzeczy inaczej widzą, inaczej odbierają. Ale muszę przyznać, że trochę to wszystko było dla mnie zbyt chaotyczne.

Kilka razy...

Wartość książki opiera się na fragmentach pamiętników z obozu w Terezinie. Niestety, jest to nieco zepsute przez egzaltowane komentarze autorki. Ale nie całkiem zepsute. Warto.

Wartość książki opiera się na fragmentach pamiętników z obozu w Terezinie. Niestety, jest to nieco zepsute przez egzaltowane komentarze autorki. Ale nie całkiem zepsute. Warto.

Genialna historia o przeżyciach dzieci z czeskiego getta z czasów II wojny światowej. Książka mnie pochłonęła do reszty. Zdecydowanie ukłony w stronę autorki za poświęcenie czasu na tak dokładne opisanie historii dziewcząt z pokoju 28.
Jedyny problem jaki miała to bardzo duże przeskoki w opisywanych historia przez co często się gubiłam. Mimo to polecam z całego serca.

Genialna historia o przeżyciach dzieci z czeskiego getta z czasów II wojny światowej. Książka mnie pochłonęła do reszty. Zdecydowanie ukłony w stronę autorki za poświęcenie czasu na tak dokładne opisanie historii dziewcząt z pokoju 28.
Jedyny problem jaki miała to bardzo duże przeskoki w opisywanych historia przez co często się gubiłam. Mimo to polecam z całego serca.

Ciężko mi powiedzieć coś więcej o tej książce niż to, że była "dziwnie" napisana. Nie wiem czy to tylko moje odczucia ale odniosłam wrażenie iż całość jest bardzo chaotyczna. Dużo informacji, postaci, które mogłyby zostać pokazane inaczej, ciekawej. Podsumowując, książka warta z pewnością uwagi ale raczej ni będzie to lektura mego serca. 🤍

Ciężko mi powiedzieć coś więcej o tej książce niż to, że była "dziwnie" napisana. Nie wiem czy to tylko moje odczucia ale odniosłam wrażenie iż całość jest bardzo chaotyczna. Dużo informacji, postaci, które mogłyby zostać pokazane inaczej, ciekawej. Podsumowując, książka warta z pewnością uwagi ale raczej ni będzie to lektura mego serca. 🤍

To bardzo ważna i cenna książka. Książka opowiada o losach dziewczynek, których dzieciństwo zostało brutalnie przerwane przez wojnę. Ich jedyną winą było to, że pochodziły z żydowskich rodzin. Zostały zabrane z bezpiecznych rodzin i umieszczone w getcie. Ich codzienność to choroby, głód i walka o przetrwanie i niepewność o bliskich i o przyszłość.
Jedyny minus mam do stylu napisania tej książki. Ze względu na wielość bohaterek i bohaterów, i opowiadanie chronologiczne i dość ogólne, dostajemy dość trudną do ogarnięcia listę nazwisk, imion i miejsc. Chwilami całość jest za chaotyczna i przeszkadza to w czytaniu. Wolałabym poznawać po kolei losy z każdej dziewczynek.

To bardzo ważna i cenna książka. Książka opowiada o losach dziewczynek, których dzieciństwo zostało brutalnie przerwane przez wojnę. Ich jedyną winą było to, że pochodziły z żydowskich rodzin. Zostały zabrane z bezpiecznych rodzin i umieszczone w getcie. Ich codzienność to choroby, głód i walka o przetrwanie i niepewność o bliskich i o przyszłość.
Jedyny minus mam do stylu...

Getto Theresienstadt był to kompleks dwóch niemieckich obozów koncentracyjnych utworzony na terenie Protektoratu Czech i Moraw, w miejscowości Terezin w Czechach. Istniało od 1941 do 1945 i przewinęło się przez niego ok. 140 tysięcy więźniów w większości narodowości żydowskiej. Obóz zasłynął między innymi z farsy, komedii, przedstawienia jak mówili byli więźniowie, które Niemcy urządzili w 1944, kiedy do obozu miała przybyć delegacja szwajcarskiego i duńskiego Czerwonego Krzyża. Padli oni ofiarą wielkiego oszustwa przygotowanego przez nazistów, bo pokazano im tylko wyremontowane zabudowania, zagłodzonych więźniów pochowano, a na rynku bawiły się dobrze wyglądające dzieci i grała nawet orkiestra.
🍃
Autorka przedstawiła w książce historie żydowskich dziewczynek, które trafiły do obozu i zostały umieszczone w ośrodku dla dziewcząt L410, w pokoju nr 28. W latach 1996-2003 Hannelore przeprowadziła niezliczone rozmowy z ocalałymi z pokoju 28 i nie tylko. Fundamentalne znaczenie dla powstania książki miał również pamiętnik Helgi Pollak, który w tamtym czasie prowadziła i dzięki niemu autorka mogła zrekonstruować codzienność mieszkanek. Dziewczynki stały się najbliższymi sobie osobami i dzieliły się troskami, lękami i najskrytszymi myślami.
🍃
Dla wielu dziewczynek pokój 28 był ostatnim etapem życia, bo Niemcy systematycznie organizowali transporty do Auschwitz i innych obozów, z których już nigdy nie wróciły. Te, które przeżyły opowiedziały niesamowitą i trudną historię o nadziei, przyjaźni i ludzkich odruchach, a także o tych dziewczynkach, które żyją już tylko w ich sercach i myślach.

"Przeszłość trwa. Nie da się o niej zapomnieć - mówi dziś Judith Rosenzweig- Człowiek żyje z tym każdego dnia, nawet się nad tym nie zastanawiając, nie mówiąc o tym, a nawet nie zdając sobie z tego sprawy."
🍃
Poruszająca książka o potędze dziecięcej wyobraźni, buncie i przyjaźni w " czasach pogardy". ❤️

Getto Theresienstadt był to kompleks dwóch niemieckich obozów koncentracyjnych utworzony na terenie Protektoratu Czech i Moraw, w miejscowości Terezin w Czechach. Istniało od 1941 do 1945 i przewinęło się przez niego ok. 140 tysięcy więźniów w większości narodowości żydowskiej. Obóz zasłynął między innymi z farsy, komedii, przedstawienia jak mówili byli więźniowie, które...

Jestem w kropce. Tematyka gettowa jest mi bliska, bardzo mnie interesuje i trochę na ten temat w życiu przeczytałam. Mając porównanie z innymi historiami dzieci i młodych ludzi, którzy przeżyli obozy przejściowe, getta i obozy koncentracyjne, dochodzę do wniosku, że książka Brenner jest niewyraźna. Najprawdopodobniej potrzebuję mocniejszych opowieści (wpływ Kertesza, Edelmana, Żywulskiej, Ligockiej, Chiger),wersja soft ubrana w wyważone dziecięce pamiętniki nie przypadła mi do gustu. Przedstawienie nastoletnich lokatorek pokoju 28 w getcie w Theriesenstadt łączy się z dodaniem ich życiorysów od najwcześniejszych lat. Jest tu miejsce na przedruki pamiętników, zdjęcia prac plastycznych (najciekawszy element książki),a także listy).
Historia ich pobytu w pokoju 28 przekazana jest tylko z perspektywy jego mieszkanek, brak tu wiadomości o funkcjonowaniu getta, nie ma szerszego tła historycznego. Dziewczęta, w miarę możliwości separowane przez dorosłych od najtragiczniejszych aspektów gettowego życia, tworzoną miały namiastkę normalności, stąd organizacja szkoły, opera dziecięca (Brundibar). Mimo swego położenia dziewczęta potrafiły śmiać się, zajmować przyjaźniami, nawet miłostkami. Uczyły się, deklamowały, śpiewały piosenki, starały spotykać z rodzicami.
Potem przyszło piekło transportów do obozów i tamtejsze przeżycia. Jednak przyjaźń pozostała. Dziewczynki zadzierzgnęły sympatie na całe życie, czego świadectwem jest tak książka.
Sposób narracji, język, prowadzenie historii kompletnie nie przystaje do moich sympatii, stąd lektura tej książki była wyzwaniem i trudnością. Styl, pomysł na fabułę są niezmiernie ważne by zainteresować czytelnika. Ja ożywiłam się jedynie przy galerii barwnych obrazów, jakie dziewczęta tworzyły w getcie. Są one tak wymowne, tak mocne, że aż poruszają i więcej mówią o odczuciach i życiu w getcie, aniżeli cała tak książka od strony werbalnej.
Szkoda, gdyż materiał na opowieść był znakomity, kompletnie niewykorzystany,zmarnowany temat.

buchbuchbicher.blogspot.com

Jestem w kropce. Tematyka gettowa jest mi bliska, bardzo mnie interesuje i trochę na ten temat w życiu przeczytałam. Mając porównanie z innymi historiami dzieci i młodych ludzi, którzy przeżyli obozy przejściowe, getta i obozy koncentracyjne, dochodzę do wniosku, że książka Brenner jest niewyraźna. Najprawdopodobniej potrzebuję mocniejszych opowieści (wpływ Kertesza,...

Zazwyczaj skupiam się na lekkich książkach, które nie wymagają specjalnego wysiłku intelektualnego, ale dzisiaj mam coś wyjątkowego.
"Ty wierzysz mnie, ja wierzę tobie. Ty wiesz, co ja wiem. cokolwiek się zdarzy, ty nie zdradzisz mnie, a ja nie zdradzę ciebie."
-przysięga-
Uczymy się w szkole o wojnie, holokauście, braku tolerancji i tym podobnych, ale nigdy, powtarzam, NIGDY nie mam to przełożenia w prawdziwym życiu. To, że poznamy suche fakty, kilka dat i ogólny zarys nie sprawi, że nagle będziemy świadomi ogromu zbrodni, która miała miejsce.
Dlatego właśnie sięgnęłam po tą książkę. Jest bardzo wyjątkowa, przynajmniej dla mnie. Dlaczego?
Jest to historia opowiedziana z perspektywy młodych dziewczyn, które przebywały w getcie w Theresienstadt. Składa się na nią wiele elementów. Autorka całość, wszystkie komentarze, wpisy do pamiętników i fakty historyczne złożyła w bardzo zgrabną i wciągającą lekturę.
Historyczne teksty przeplatają się na zmianę z osobistymi zapiskami w dzienniczkach i relacjami dziewcząt i chłopców, którzy przeżyli.
Żadne słowo w tej książce nie ma w sobie kłamstwa, wołania o litość. Spotykamy się tylko z niezłomną prawdą, przyjaźnią i walką. Walką tak straszliwą i opętańczą, że przeraża mnie nawet po przeczytaniu. Jednak odczuwałam też głęboką wdzięczność w czasie czytania. Za co? Za to, że nawet, gdy śmierć bawiła się z ludźmi, a Niemcy mianowali się katami, w ludziach pozostała nadzieja. To piękne uczucie pozwoliło przetrwać wielu dorosłym i dzieciom nawet wtedy, gdy wywieziono ich z bezpiecznego, wbrew pozorom, Theresienstadt do obozu Auschwitz-Birkenau.
Jest to lektura wyjątkowa również z tego względu, że nie jest patetyczna, czy zbyt "ciężka". Da się ją czytać. Chce się ją czytać. Tutaj światło przeplata się z mrokiem i chyba pierwszy raz rozumiem, co to oznacza. Gdy dzieci na deskach teatru symbolicznie pokonywały Hitlera ze słowami piosenki na ustach, a w tym samym czasie ze stacji wyjeżdżały kolejne transporty w wagonach bydlęcych, było widać tą grę światła i to, aż nazbyt wyraźnie.
Niektórzy mogą uważać relacje ze strony dzieci za zbyt naiwne i proste, lecz właśnie one najlepiej obrazują diametralną różnicę między niektórymi gettami. Pokazują wzrost samoświadomości najmłodszych, ich cichą walkę i siłę. Tak nieprawdopodobnie wielką siłę, która drzemie w każdym człowieku.
"Dziewczęta z pokoju 28" są nie tylko lekturą pouczającą pod względem historycznym, bo jest to relacja ze wszystkich lat wojny, ale również książką, która prócz suchych faktów niesie w sobie wzór ludzkiej siły.

Zazwyczaj skupiam się na lekkich książkach, które nie wymagają specjalnego wysiłku intelektualnego, ale dzisiaj mam coś wyjątkowego.
"Ty wierzysz mnie, ja wierzę tobie. Ty wiesz, co ja wiem. cokolwiek się zdarzy, ty nie zdradzisz mnie, a ja nie zdradzę ciebie."
-przysięga-
Uczymy się w szkole o wojnie, holokauście, braku tolerancji i tym podobnych, ale nigdy, powtarzam,...