Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W jednej chwili mamy wszystko... Niczego nam nie brakuje. Wiedziemy spokojne, beztroskie życie. Bez żadnych problemów... Harmonia w codzienności. Jesteśmy wyluzowani, niczym się nie przejmujemy. Bardzo łatwo jest sobie taki scenariusz wyobrazić. To teraz inaczej... Chaos, panika, strach, przerażenie, niebezpieczeństwo. Nikt nie wie, co się dzieje. Krzyki, płacz, zgrzytanie zębów. Z dotychczasowej harmonii i spokoju pozostały ruiny. Z nieba zaczyna dochodzić hucząco-buczący jednostajny dźwięk wydobywający się z potężnych bombowców, niemieckich latających maszyn niosących śmierć i zniszczenie. Z nieba prawie jakby krople deszczu, spadają bomby..., wielkie ołowiane kule z siłą grawitacji zbliżają się do ziemi i niszczą wszystko, w co uderzą, zamieniając wszystko dookoła w piekło. Śmierć czyha na każdym kroku. Lecz to tylko początek, tego co dopiero miało się zacząć. Tego nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić, bo nie zrozumie tego nikt, kto nie przeżył tego na własnej skórze. Można się tylko domyślać i na tym to się skończy. Na domysłach... Ja również tylko mogę sobie to wszystko wyobrażać, nic więcej. Jednocześnie współczuję i podziwiam ludzi , którzy przeżyli tamto piekło II wojny. Oni bowiem nie od razu mogli liczyć na sprawiedliwość. Przez wiele lat, a nawet kilkadziesiąt sami musieli się borykać z tymi traumatycznymi przeżyciami z tamtego okresu, bo świat przecież nie od razu dowiedział się o wszystkich wydarzeniach i skali zniszczenia jakie swymi ramionami objęła II Wojna...!!! To jest wręcz straszne.... Książką jest napisana bardzo dobrze. Wspomnienia tego człowieka dają doskonały obraz tamtej rzeczywistości, tamtych chwil. Jego doskonała pamięć zachowała mnóstwo informacji, całą masę szczegółów i niuansów, o których nie każdy ma pojęcie. Wspomnienia te zostały spisane przez historyka Mei Trow. Swoją drogą powiem, że imponują mi tacy ludzie, bowiem przekazując i zdając relacje z tamtych wydarzeń za każdym razem muszą wracać do tamtych strasznych chwil, a to dla nich na pewno nie jest łatwe. Wraca tamten ból, cierpienie. Takie odświeżanie emocji na nowo z pewnością rodzi łzy, które wyciekają z człowieka jak z namoczonej gąbki. Lubię książki, które opowiadają o tych wydarzeniach, bo są pełne prawdy i pozwalają mi docenić to, co mam teraz. Dzisiaj ludzie nie wiedzą, co mają, nie wiedzą jak dużo przede wszystkim mają. Cały czas chcą więcej, a nie wiedzą, że mają obok siebie największy skarb..., swoich bliskich, ich obecność. Cały czas ścigają się z życiem, w poszukiwaniu swoich marzeń, swoich pragnień. A bliskich w tym wszystkim się nie dostrzega, nie zauważa, ignorują i spycha się na boczny tor. Nie mówię, że jestem święty, bo ludzie są różni, pełni skrajnych i mniej skrajnych emocji, cech charakteru i te relacje bywają trudne i skomplikowane, ale czytając takie książki jestem świadomy pewnych rzeczy. Nie zawsze mi się udaje docenić to co mam, ale się staram i tego nie ignoruję. Już całkowicie poza tym, o czym pisałem, dodam jeszcze moje spostrzeżenie, przemyślenie, które gdzieś tam mi krąży w głowie. Jak bezczelnym trzeba być, żeby wystosować takie oto oświadczenie... „...Powód (Natan – brat Pivnika) był poddany narodowosocjalistycznym prześladowaniom z powodu swojego pochodzenia”... To pokazuje z jaką wyższością spoglądali na cały świat. Jaka nienawiść przez to przemawiała, za jak bardzo butnych się uważali, żeby wystosować taki prawniczy bełkot na powojenne oskarżenia o pogwałceniu wszystkich praw godności człowieka. To nie wymaga nawet komentarza. Nie wiem jak można wydobyć z siebie tak negatywne emocje. Jak można mieć w sobie taki fanatyzm. Wiem, że jest to możliwe, nie obudziłem się dopiero dziś, ale dla mnie jest to nie niezrozumiałe. Każdemu mogę polecić tę książkę, bo każdy znajdzie tam jakąś prawdę, coś wartościowego zapamięta.