Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie są to stricte wspomnienia obozowe. Ten reportaż to podróż. Podróż, jaką autor książki przeszedł śladami swego ojca. Łódzkie getto, Auschwitz, marsz śmierci, aż wreszcie, za sprawą czerwonego krzyża, mała miejscowość w Szwecji. Zwykle, czytając wspomnienia obozowe kończymy w momencie wyzwolenia - gdy bramy obozu się otwierają. Teraz to już upragniona wolność i powrót do normalnego życia. Ale czy to jest możliwe po czymś takim jak wojna z jej najgorszym obliczem? Książka opisuje to, co działo się z więźniami już po wyzwoleniu. Ich tułaczkę, zderzenie z brutalnym światem, który nie czekał na nich z otwartymi ramionami. Wręcz przeciwnie. Tuż po wojnie mało kto rozumiał psychikę i to co przeżyli więźniowie. Po wyzwoleniu narażeni byli na szykany społeczeństwa, na tułaczkę po kolejnych obozach dla byłych więźniów, na szukanie swojego miejsca na Ziemi. Przepędzani z miejsca na miejsce, bo tam, gdzie kiedyś był ich dom, teraz nie było już niczego. Wszędzie i wszystkim zawadzali. W obozach przejściowych dla byłych więźniów często panował niedostatek jedzenia i bród, a nikt nie potrafił odpowiedzieć co zrobić z tą rzeszą ludzi bez dachu nad głową. Do tego wszystkiego byli więźniowie mierzyli się z konsekwencjami tego co przeżyli. Do końca życia chorowali na 'obóz koncentracyjny' i przenosili tę chorobę na dzieci i wnuki. Goran Rosenberg nie boi się poruszać trudnych tematów przemierzając drogę swojego ojca. Opowiada o długiej wędrówce po Europie w poszukiwaniu domu, nieudolności władz, nieustających przesiedleniach, fali samobójstw i depresji, trudnościach z powrotem do normalnego życia, a także o wychowaniu się z osobą, która przeszła przez piekło obozów. Książka, która zaczyna się tam, gdzie większość kończy, ale warto ją przeczytać. Sandra