"Wsiadł do wozu, znalazł na dywaniku przy siedzeniu pasażera okruszek szkła. Tyle zostaje, pomyślał, opiłki, okruszki. Opiłki przykrych wspomnień, okruszki obojętnych lub przyjemnych. Cała nasza przeszłość zlepiona ze wspomnień." (str. 68)

To książka zaskoczenie, przyjemność czytania, refleksje w trakcie i po lekturze. Te coroczne wrzutki bohatera, czy tytułowe opiłki lub okruszki to bezpruderyjne towarzyszenie w życiu człowieka od wczesnego dzieciństwa do śmierci. To przyglądanie się odpryskom pamięci, zapachom, smakom, uniesieniom miłosnym, wzlotom i upadkom. To migawki pamięci, refleksy przebijające się pomiędzy natłokiem szarych zdarzeń, to sceny, które szczególnie zapadły w pamięć, które wracają, pozwalają powiązać przeszłość z teraźniejszością.

Bohater prowadzi czytelnika po odpryskach swojego życia, z każdego roku wybiera tylko jeden maleńki kawałek, zdarzenie, które zakotwiczyło, było ważne, znamienne, pamiętane. Niektóre wspomnienia są bardzo krótkie, jak mgnienie chwili, ulotne, wręcz niewiarygodne, że zapadły w pamięć. Inne nieco dłuższe, pozwalające zatrzymać się na moment, zadumać, przyjrzeć, przemyśleć, odnieść do siebie. Poruszające i generalnie wzbudzające sporo emocji. Odnosiłam je do siebie, bliskich znajomych i rodziny. Były znamienne, smutne i pobudzające do refleksji, bo czymże jest życie, w którym tak biegniemy, na nic nie mając czasu, ciągle za czymś pędząc, aż wreszcie dopada nas starość, ze wszystkimi skutkami, niedogodnościami i rozczarowaniem, że tyle jeszcze było do zrobienia, takie mieliśmy plany, a tu klops, ciało nie słucha, nie ma już z kim realizować codzienności, nie ma do kogo otworzyć ust.

"Wsiadł do wozu, znalazł na dywaniku przy siedzeniu pasażera okruszek szkła. Tyle zostaje, pomyślał, opiłki, okruszki. Opiłki przykrych wspomnień, okruszki obojętnych lub przyjemnych. Cała nasza przeszłość zlepiona ze wspomnień." (str. 68)

To książka zaskoczenie, przyjemność czytania, refleksje w trakcie i po lekturze. Te coroczne wrzutki bohatera, czy tytułowe opiłki lub...

U mnie książka z gatunku tych, co to ilość gwiazek rośnie im bliżej zakończenia.
Biegiem przez życie. Każdy rozdział to jakieś bardziej lub mniej znaczące wydarzenie w życiu bohatera. Razem układa się jak kawałki puzzli – w całość.
Wędrujemy z bohaterem od jego wczesnego dzieciństwa (ur. 1950),przez młodość, dojrzałość, starość, do końca. Po drodze wszystko to co spotyka każdego z nas: wzloty i upadki wplecione w wir historii, od poczucia nieśmiertelności, po: 'świat do mnie należy', aż nadchodzi świadomość przemijania. Każdy kto przeżył już trochę – zna to uczucie, więc z książką bardziej zarezonują dojrzali. Polecam.

U mnie książka z gatunku tych, co to ilość gwiazek rośnie im bliżej zakończenia.
Biegiem przez życie. Każdy rozdział to jakieś bardziej lub mniej znaczące wydarzenie w życiu bohatera. Razem układa się jak kawałki puzzli – w całość.
Wędrujemy z bohaterem od jego wczesnego dzieciństwa (ur. 1950),przez młodość, dojrzałość, starość, do końca. Po drodze wszystko to co spotyka...

Życie mężczyzny od narodzin do śmierci ciekawe jest to że kończy się już w czasach które mają dopiero nadejść..... Mnie osobiście coś w niej brakowało

Życie mężczyzny od narodzin do śmierci ciekawe jest to że kończy się już w czasach które mają dopiero nadejść..... Mnie osobiście coś w niej brakowało

Książka niepowtarzalna, zarówno pod względem formy, treści jak i jej przekazu. Na niespełna 130 stronach lub podczas 4 godzin słuchania audiobooka przedstawione jest życie jednego człowieka, mężczyzny, od jego najmłodszych lat aż do chwili śmierci. Składająca się ze skrawków życia opowieść obejmuje okres od 1953 do 2041, czyli poznajemy tutaj również wizję przyszłości według Tomasza Jastruna.
„Opiłki i okruszki” składają się z krótkich (niekiedy kilkuzdaniowych) rozdziałów. Każdy z nich opisuje jeden dzień z każdego roku życia mężczyzny. Najczęściej opisy wyrwanych z osi czasu zdarzeń, są przełomowymi momentami w życiu bohatera (poznanie przyszłej żony, narodziny dziecka, wprowadzenie stanu wojennego, małżeńskie zdrady). Układając pojedyncze dni jak układankę z puzzli, możemy odtworzyć obraz życia bohatera jak i naszkicować cechy jego osobowości. Choć wydaje się to niemożliwe, by poznać człowieka z wycinków jego doczesności, jednak Tomaszowi Jastrunowi udało się to doskonale, stworzył całkiem wyraźny i precyzyjny portret mężczyzny. Ponadto z kartek wyrwanych z wielu kalendarzy udało się autorowi nakreślić tło historyczne opisanego okresu – trudny czas komunizmu, strajki i bunty społeczne, stan wojenny, czasy przemian społecznych i gospodarczych.
Najbardziej poruszyła mnie końcowa część książki, kiedy to jej bohater przyznaje się do tęsknoty za zmarłą żoną, gdy każdy dzień bez niej potęguje tęsknotę za wspólnymi chwilami. Przygnębiające było również ukazanie wyrywkowych dni z ostatnich lat mężczyzny, jako przepełnionych samotnością, buntem przeciw coraz większej nieporadności ciała i wynikających z tego powodu ograniczeniom.
„Opiłki i okruszki” to wyjątkowa podróż przez życie jednego człowieka, poznanie jego myśli, próba zrozumienia jego wyborów życiowych, podglądanie relacji z najbliższymi. To również podkreślenie szybkości przemijania życia, zbyt krótkiego trwania okresu młodości i pełnej sprawności. Lecz przede wszystkim to przemyślenia dotyczące ostatnich lat życia oraz zaduma nad tym, czego nie jesteśmy już w obecnym istnieniu naprawić, do czego nie możemy powrócić.
Nie ma możliwości przeczytania tej książki bez późniejszej refleksji nad przemijaniem kolejnych dni, pochyleniem się nad tym co w życiu najważniejsze, zastanowieniem się nad dokonywanymi wyborami, popełnionymi błędami, wyrządzonymi krzywdami.
Polecam. To piękna i wartościowa książka.

Książka niepowtarzalna, zarówno pod względem formy, treści jak i jej przekazu. Na niespełna 130 stronach lub podczas 4 godzin słuchania audiobooka przedstawione jest życie jednego człowieka, mężczyzny, od jego najmłodszych lat aż do chwili śmierci. Składająca się ze skrawków życia opowieść obejmuje okres od 1953 do 2041, czyli poznajemy tutaj również wizję przyszłości...

Lubię twórczość Tomasza Jastruna, ta książka jest dla mnie wyjątkowa. Świetna, refleksyjna, pisana dla tych, którzy już wiedzą, że nie zawsze będą piękni i młodzi. Bogactwo emocji przy oszczędnej formie, doskonała, wzruszająca, poruszająca.
Bardzo szczery spis najważniejszych, wrytych w pamięć "kamieni milowych" w całej drodze życiowej autora i tak naprawdę każdego z nas. Świetnie się słucha (audiobook czyta Jacek Dragun).

Lubię twórczość Tomasza Jastruna, ta książka jest dla mnie wyjątkowa. Świetna, refleksyjna, pisana dla tych, którzy już wiedzą, że nie zawsze będą piękni i młodzi. Bogactwo emocji przy oszczędnej formie, doskonała, wzruszająca, poruszająca.
Bardzo szczery spis najważniejszych, wrytych w pamięć "kamieni milowych" w całej drodze życiowej autora i tak naprawdę każdego z nas....

Rewelacja. Zarówno sama forma, jak i zawartość. Krótka formuła i tak emocjonalna.

Rewelacja. Zarówno sama forma, jak i zawartość. Krótka formuła i tak emocjonalna.

Gorzka prawda o krótkim czasie, jaki spędzamy tutaj, na świecie. Boli zwłaszcza opis starości. Bardzo szczera, mocna pozycja, która zapada w pamięć. Warto dobrze przeżyć swoje życie, warto mocno doświadczać każdej chwili, nie tylko tej dobrej.

Gorzka prawda o krótkim czasie, jaki spędzamy tutaj, na świecie. Boli zwłaszcza opis starości. Bardzo szczera, mocna pozycja, która zapada w pamięć. Warto dobrze przeżyć swoje życie, warto mocno doświadczać każdej chwili, nie tylko tej dobrej.

Jesteś dzieckiem. Czas nieubłagalnie leci. Nastoletni czas. Pierwsze dojrzewanie, doświadczenia. Przeżywanie pierwszej miłości. Myśli, że jesteśmy nieśmiertelni. Uśmiechy i łzy. Pewność siebie że nigdy nie zachorujemy, że nic takiego w naszym życiu się nie wydarzy. Wielokrotnie złamane serca. Bieganie przez życie. Matura, prawo zjazdy, egzaminy. Pierwsza praca. Pierwsze wypłaty. Nagle kolejna, trzecia z kolei dziesiątka na karku, i każda kolejna zbyt szybko. Słaby wzrok, bolące kości i mięsnie, skurcze, bóle kręgosłupa. Choroba, która jeszcze szybciej zabiera ci czas. Coś nas strzyknęło w boku. Korzonki. Zmarszczki, nadwaga. Kroki, które z biegiem czasy stają się coraz wolniejsze. A na końcu pytanie, jak przeżyłeś i jakie było twoje życie? Czy byłeś w nim szczęśliwy?
Cudowna książka. Opisująca życie głównego bohatera, gdzie na każdy rok przypada jeden rozdział. Tomasz Jastrun w niezwykle piękny sposób operuje piórem. Pięknie przedstawione epoki życia, które są wybitnie realistycznie przedstawione.
Kiedy nadeszła pora by przeczytać czas starości, człowiek sam sobie zada pytanie, ale jaka ona będzie? Łzy same napłyną nam do oczu. Niezwykle ciężka. Gdzie my młodzi często nie zdajemy sobie sprawy i nawet nie chcemy gdy widzimy starszego człowieka, wbić się w jego skórę. Choć na chwilkę by poczuć i wyobrazić sobie jak to jest. Gwarantuje Wam, że ta książka, złamie wasze postrzeganie świata. Zmieni patrzenie i wyobrażenie o starości. Zmieni patrzenie na ludzi starszych kiedy będziemy obok nich przechodzić.
Cudownie piękna książka.

Jesteś dzieckiem. Czas nieubłagalnie leci. Nastoletni czas. Pierwsze dojrzewanie, doświadczenia. Przeżywanie pierwszej miłości. Myśli, że jesteśmy nieśmiertelni. Uśmiechy i łzy. Pewność siebie że nigdy nie zachorujemy, że nic takiego w naszym życiu się nie wydarzy. Wielokrotnie złamane serca. Bieganie przez życie. Matura, prawo zjazdy, egzaminy. Pierwsza praca. Pierwsze...

Jesteś dzieckiem. Czas leci. Dorastasz. Jakie jest twoje pierwsze wspomnienie? Żyjesz i myślisz, że jesteś nieśmiertelny. Starość, choroby nie dla ciebie, bo ty będziesz wiecznie młody. Bawisz się, kochasz. Związki, może dzieci. Nie wiesz kiedy minęła trzecia dziesiątka a potem kolejna. Coś ci weszło w bok. Masz nadwagę i pojawiają się zmarszczki. Ech! A Jastrun tak ładnie opisał życie. Chwile. Wzruszenia. Zapachy. Spojrzenie spod rzęs. Ludzie, którzy się pojawiają. Ludzie, którzy znikają. Życie. Jakie było twoje ? Bardzo dobra książka. Lekko futurystyczna co przypadło mi do gustu. Świat się zmienia, pojawiają się roboty a życie toczy się dalej nie zwracając na to uwagi. Książka o zwykłym życiu poskładanym z małych rzeczy. Często tylko wrażeń i zapamiętanych obrazów. Tekst o trwaniu i umieraniu. O samotności. Miłości i szczęściu też. Bez dramatyzowania, bez filozofowania. Za to napisana piękną, lekko poetycką polszczyzną.

Jesteś dzieckiem. Czas leci. Dorastasz. Jakie jest twoje pierwsze wspomnienie? Żyjesz i myślisz, że jesteś nieśmiertelny. Starość, choroby nie dla ciebie, bo ty będziesz wiecznie młody. Bawisz się, kochasz. Związki, może dzieci. Nie wiesz kiedy minęła trzecia dziesiątka a potem kolejna. Coś ci weszło w bok. Masz nadwagę i pojawiają się zmarszczki. Ech! A Jastrun tak ładnie...

Interesująca koncepcja, momentami mniej lub bardziej autentyczna, czasem złościłam się na autora, że tak to przemknęło (jak życie :)) i nawet nie miałam okazji dobrze poznać bohatera. Że po zamknięciu książki, trudno mi powiedzieć, kim on tak naprawdę jest. Ale niech mi takiej złości z niedosytu będzie więcej w polskiej literaturze!

Interesująca koncepcja, momentami mniej lub bardziej autentyczna, czasem złościłam się na autora, że tak to przemknęło (jak życie :)) i nawet nie miałam okazji dobrze poznać bohatera. Że po zamknięciu książki, trudno mi powiedzieć, kim on tak naprawdę jest. Ale niech mi takiej złości z niedosytu będzie więcej w polskiej literaturze!