Są różne sposoby opowiadania o swojej rodzinie. Tomasz Jastrun, syn małżeństwa poetów, uczynił to właśnie przez wiersze. Swoje i swoich rodziców.

Są różne sposoby opowiadania o swojej rodzinie. Tomasz Jastrun, syn małżeństwa poetów, uczynił to właśnie przez wiersze. Swoje i swoich rodziców.

Tomasz Jastrun to poeta, felietonista, prozaik. W tej ksiażce opisał w sposób nietypowy historię swojej rodziny. Zebrał w niej wiersze swojego ojca-Mieczysłwa Jastruna, znanego poety, historyka i eseisty.W albumie zawarł też utwory matki-Mieczysławy Buczkówny- znanej autorki ksiażek dla dzieci.Na końcu dołaczył swoja twórczość poetycka. Cała ksiażka zawiera mnóstwo zdjęć, z opisami dat i wydarzeń.
*
Album to tylko zbiór wybranych utworów całej trójki. W całym swoim dorobku literackim posiadaja ich dużo więcej. Ta pozycja to taki ciepły , refleksyjny pamiętnik rodzinny, który pozwala czytelnikowi poznać bliżej rodzinę literatów.
*

Tomasz Jastrun to poeta, felietonista, prozaik. W tej ksiażce opisał w sposób nietypowy historię swojej rodziny. Zebrał w niej wiersze swojego ojca-Mieczysłwa Jastruna, znanego poety, historyka i eseisty.W albumie zawarł też utwory matki-Mieczysławy Buczkówny- znanej autorki ksiażek dla dzieci.Na końcu dołaczył swoja twórczość poetycka. Cała ksiażka zawiera mnóstwo zdjęć, z...

Taka historia rodzinna - jak każda inna.....

Taka historia rodzinna - jak każda inna.....

Wiersze trójki bohaterów, Mieczysława i Tomasza Jastruna oraz Mieczysławy Buczkówny-Jastrun, przeplatane zdjęciami. Wszystko bardzo przemyślnie ułożone tworząc spójną historię.

Wiersze trójki bohaterów, Mieczysława i Tomasza Jastruna oraz Mieczysławy Buczkówny-Jastrun, przeplatane zdjęciami. Wszystko bardzo przemyślnie ułożone tworząc spójną historię.

Syn poetów, poeta i prozaik. W tym tomiku zebrał wiersze rodziców i swoje oraz sporo rodzinnych fotografii, które opatrzył bardzo osobistymi komentarzami. Wzruszająca i ciepła lektura.

Syn poetów, poeta i prozaik. W tym tomiku zebrał wiersze rodziców i swoje oraz sporo rodzinnych fotografii, które opatrzył bardzo osobistymi komentarzami. Wzruszająca i ciepła lektura.

Bardzo lubię poezję, choć od jakiegoś czasu rzadziej po nią sięgam. A szkoda. W dzisiejszym zagonionym czasie wiersze dają chwilę oddechu, potrafią sprawić, że zatrzymamy się na moment w codziennej bieganinie i wirze zajęć. Dlatego chętnie sięgnęłam po „Album rodzinny. Wiersze i fotografie”.

Co za niesamowita książka! Tomasz Jastrun: poeta, prozaik, felietonista, zasłużony działacz opozycyjny skomponował, bo chyba nie bardzo można powiedzieć, że napisał, niecodzienną historię swojej rodziny. Syn poety, eseisty, historyka literatury Mieczysława Jastruna oraz poetki, a także autorki książek dla dzieci Mieczysławy Buczkówny, zebrał w jednym tomie wiersze swojego ojca, mamy i swoje. Wiersze są przeplatane rodzinnymi zdjęciami okraszonymi krótkimi notkami z życia rodzinnego. Powstał z tego niecodzienny portret rodziny, w której każdy członek jest osobnym bytem, ma swoje myśli, poglądy, upodobania, każdy inaczej patrzy na świat. Z dwojga rodziców powstaje dziecko, które jest wypadkową ojca i matki, a przy tym całkowicie nową, różną od rodziców, osobą. Jeśli do tego dodamy, że cała trójka to uznani poeci, otrzymujemy obraz piszącej, tworzącej rodziny. Niesamowicie wypada zebranie twórczości tej trójki w jednym tomie. Z przyjemnością przeczytałam wiersze, obejrzałam zdjęcia i wiecie co? Nie wiem, kogo z tej trójki poetów lubię bardziej. Każde z nich pisze, czy pisało w całkowicie innym stylu, wszystkie wiersze zostawiają ślad w umyśle i każą się zastanowić nad życiem i sensem istnienia.

Dla mnie interpretacja wierszy jest sprawą bardzo osobistą. Tak ja słuchanie muzyki, czy oglądanie obrazów, tak odbieram wiersze. Poezja jest według mnie bliższa muzyce, niż prozie, czy innemu typowi literatury. Analiza wierszy w szkole była dla mnie zmorą, bo zawsze widziałam w nich co innego, niż nauczycielki.

„Ojciec zdawał się cały zrobiony z poezji”. W wierszach Mieczysława Jastruna czuć niesamowite emocje i głębię uczuć. Potrafi za pomocą niewielu słów zbudować historię, zawrzeć w nich miłość, radość, uczucia, jak w wierszu <Pocałunek> napisanym dla żony:

„Chciałem cię wydrzeć powietrzu
Z ognia czasu i wody
Kształt twój przejrzeć do wnętrza
W tej krótkiej ziemskiej przygodzie […]
Tobie jednej powierzam
Moje ciało i słowo”
W poezji Mieczysława Jastruna widać niesamowitą miłość i przywiązanie do syna, któremu poświęcił wiele miejsca w swojej twórczości:

„Odkąd wszedłeś do mojego domu, synku mały,
Wszystkie w nim rzeczy, wszystkie meble odmłodniały […]
Krwią go żywimy, otwieramy naszym ciałem,
Z nami spada jak drzewo ścięte, w nas się rodzi”
Czy w:

„Wszystko najlepsze w człowieku,
W tysiącu mężczyzn i kobiet,
W oczach, we włosach, w uśmiechu –
Jest w tobie”
Z wierszy, zdjęć i krótkich wspomnień Tomasza, jego ojciec jawi się jako ciepły, uczuciowy człowiek, dla którego poezja i rodzina są całym światem.

Mieczysława Buczkówna, młodsza od męża o ponad dwadzieścia lat, była również poetką, ale to ona, przy niepraktycznym mężu, zajmowała się domem. W jej poezji jest mnóstwo emocji, ale wyraża je inaczej, niż mąż, mocniej, jakby bardziej kompaktowo i stara się trzymać je w ryzach, pomimo czego, a może właśnie dlatego, czuć ogromną burzę myśli i odczuć. Wspaniałe są jej wiersze wojenne i powojenne, oddają grozę i bezsens wojny poprzez relacje i odczucia pojedynczych ludzi, jak w wierszu:

[…] Jego oczy od tygodni obejmowały mnie czule
Ale w rozmowach był drwiący i przekorny
[…]Czekałam cierpliwie, wiedziałam, że w końcu to powie
[…]- Niechże powie w końcu – czekałam w milczeniu
Spojrzałam na zegarek – pani nie ma czasu
Więc powiem – uśmiechnęłam się
– Ja dzisiaj zabiłem człowieka!
Losowaliśmy, wypadło na mnie…
To był kapuś, wie pani – ale tyle krwi to straszne
Czy pani… czy pani… musiałem to komuś wyznać… „
Ten wiersz aż krzyczy, tyle w nim emocji, wzburzenia, rozdarcia emocjonalnego, treść bez zbędnych słów i nie można go zapomnieć.

Oboje rodziców pisali wiersze o synu, pełne czułości, miłości, chęci utrwalenia każdej chwili spędzonej z dzieckiem, każdego dnia, który nigdy z dzieckiem nie jest taki sam. Są też chwile grozy, jak w czasie choroby, owczym kapitalnie napisała Mieczysława Buczkówna w wierszu:

„[…] Biała ściana przerażania.
Nad łóżeczkiem chłopczyka dwa bezradne cienie

Pręży się żmija w termometrze
Majaczy zegar

Dzwonek, płacz, cisza.
Biały fartuch lekarza.
Całe niebo w wysypce odry.”
I wreszcie autor książki: Tomasz Jastrun. Ciekawa jestem, jak odbiera wiersze rodziców pisane o nim. Mogę tylko przypuszczać, że to najcenniejsza pamiątka, jak pamiętnik pisany przez rodziców. Sam jest poetą, jego twórczość poetycka jest zupełnie inna, niż rodziców, jak sam o sobie pisze: „Czy wziąłem coś z poetyki rodziców? Po ojcu może pesymizm i pasję społeczną, ale też grozę przemijania. Po mamie pewnie delikatność w lirykach. Na pewno jednak jestem poetyckim bytem osobnym”. Na mnie niesamowite wrażenie wywarły jego wiersze o kruchości bytu, z których wyziera żal za tym, co odchodzi, a jeszcze większy za tym, czego już nie zobaczymy, bo życie kończy się zawsze w niewłaściwym momencie.
Wiersz o synku

“[…]Synku który gapisz uśmiech
I patrzysz mi pilnie w oczy
Wybacz nam czas”
Czy w wierszu <Ścięta trawa>:
„[…] I myślę ciepło i serdecznie
Jak w porę odebrać sobie życie
Nie za wcześnie nie za późno
Tak w sam raz
Chociaż sam wiesz
Jak łatwo to się przegapia
I jest już za późno
Igła cewnika
Daje ostatnią pieszczotę”
Zacytowałam tylko kilka wyjątków z wielu zebranych w książce wierszy, te które mocniej zapadły mi w pamięć, ale wszystkie wiersze są warte przeczytania i z każdego można coś w sobie zatrzymać. Autor do zbioru wybrał tematyczne utwory, cała trójka poetów ma w swoim dorobku dużo więcej wspaniałych utworów. Z całego serca polecam tę ciepłą, nostalgiczną poetycką podróż rodzinną. Kto wie, może zachęci do sięgnięcia po i nie wiersze tych poetów.
https://moznaprzeczytac.pl/album-rodzinny-wiersze-i-fotografie-tomasz-jastrun/
www.hossula.pl

Bardzo lubię poezję, choć od jakiegoś czasu rzadziej po nią sięgam. A szkoda. W dzisiejszym zagonionym czasie wiersze dają chwilę oddechu, potrafią sprawić, że zatrzymamy się na moment w codziennej bieganinie i wirze zajęć. Dlatego chętnie sięgnęłam po „Album rodzinny. Wiersze i fotografie”.

Co za niesamowita książka! Tomasz Jastrun: poeta, prozaik, felietonista, zasłużony...

Wspaniały tomik pełen poezji o różnych smakach, pełen wspomnień, wspaniale zilustrowanych zdjęciami rodzinnymi i przypisami. Podróż w lata minione, w czasy ciężkie ale i niepozbawione kolorów. Wiersze trzech różnych osób więc i trzech różnych spojrzeń, połączonych jednym słowem "rodzina".

Autor miał świetny pomysł i podarował czytelnikowi coś wspaniałego i godnego uwagi.

Wspaniały tomik pełen poezji o różnych smakach, pełen wspomnień, wspaniale zilustrowanych zdjęciami rodzinnymi i przypisami. Podróż w lata minione, w czasy ciężkie ale i niepozbawione kolorów. Wiersze trzech różnych osób więc i trzech różnych spojrzeń, połączonych jednym słowem "rodzina".

Autor miał świetny pomysł i podarował czytelnikowi coś wspaniałego i godnego uwagi.

Czym wyrazić uczucia? Jak oddać palące niczym rozżarzony węgiel emocje? To właśnie w poezji najczęściej zamyka się kwintesencja najdotkliwszego obrazu duszy ludzkiej.Taki jest właśnie Album Rodzinny Tomasza Jastruna.Rodzice Tomasza byli poetami i dla małego chłopca obcowanie ze słowem pisanym nie było niczym nadzwyczajnym.Czy można z tekstów poetyckich stworzyć historię rodziny? Można, co udowadnia Album Rodzinny.Pełne zadumy,tęsknoty,miłości,ale i rozgoryczenia i żalu utwory jak żaden inny tekst przedstawiają skomplikowaną historię rodziny.Poezja ma to do siebie,że nie udaje,bo nie jest to w jej naturze.Tu ukazuje się tylko prawda,która choćby najboleśniejsza,broni się autentycznością.Piękna to historia rodzinna.Mocno skłania do refleksji,obnaża wady i pokazuje zalety członków rodziny.Rzadkością jest,by wszyscy domownicy zajmowali się twórczością literacką.Tym bardziej ten przekaz jest cenniejszy.Album rodzinny to album utkany z codziennych,małych chwil, z ułamków uczuć schwytanych w słowa.Album Rodzinny to taka książka,która może być trochę nasza,bo znajdujemy tam część naszej duszy,.

Czym wyrazić uczucia? Jak oddać palące niczym rozżarzony węgiel emocje? To właśnie w poezji najczęściej zamyka się kwintesencja najdotkliwszego obrazu duszy ludzkiej.Taki jest właśnie Album Rodzinny Tomasza Jastruna.Rodzice Tomasza byli poetami i dla małego chłopca obcowanie ze słowem pisanym nie było niczym nadzwyczajnym.Czy można z tekstów poetyckich stworzyć historię...

Coraz częściej wracam do poezji, cieszę się nią, relaksuję i smakuję.
"Album rodzinny. Wiersze i fotografie." Tomasza Jastruna to wyjątkowy tomik💗.
Tomasz Jastrun, poeta, felietonista i prozaik słowa wyssał z mlekiem matki, słowa dostał w darze od ojca.
Od pierwszego oddechu żył poezją - jego tata Mieczysław Jastrun był człowiekiem poezji i literatury, jego mama, Mieczysława Buczkówna również pięknie składała słowa, więc i Tomasz wchłonął te wiersze.
Album rodzinny to tomik złożony z poezji i fotografii. Coś pięknego refleksyjnego i nostalgicznego.
To jak zaglądanie w okna ich domu, przyglądanie się osobistym, intymnym myślom i fotografiom. Wspomnienia ulotne zatrzymane w słowie i obrazie.
Album ze zdjęciami ludzi, którzy przestają być obojętni, bo odrobinę pozwolili się poznać i otworzyli przed tobą kawałek swojej duszy.
To poezja utkana z momentów i chwil codziennego życia, takiego, którego nie da się przejść po prostej, zawsze znajdą się schody, po których trzeba się wspiąć.
Wiersze o wojnie i historycznych zawieruchach, życiu, rodzinie, miłości, narodzinach, przemijaniu i żałobie.
I właśnie te o przemijaniu najmocniej trafiły w moją wrażliwość.

Tomasz Jastrun - 🍂Bilet🍂

Dzieciństwo ma smak
Mleka i miodu
Na starość pachnie się gorzko
Samym sobą

Ktoś puka do drzwi
Otwierasz w szlafroku
Posłaniec ci wręcza
Od niechcenia
Bilet do nieistnienia

Coraz częściej wracam do poezji, cieszę się nią, relaksuję i smakuję.
"Album rodzinny. Wiersze i fotografie." Tomasza Jastruna to wyjątkowy tomik💗.
Tomasz Jastrun, poeta, felietonista i prozaik słowa wyssał z mlekiem matki, słowa dostał w darze od ojca.
Od pierwszego oddechu żył poezją - jego tata Mieczysław Jastrun był człowiekiem poezji i literatury, jego mama,...

Fotografie są dla mnie fantastycznym sposobem na uchwycenie wspomnień. Dzięki nim, możemy zapamiętać to, co ulotne w naszej pamięci. Przypomnieć sobie jak kiedyś wyglądali nasi przodkowie, cudowne chwile z nimi spędzone. Zdjęcia są dla nas niesamowitą dawkę wiedzy - ukazują jak kiedyś wyglądało życie, kultura, ..

Ja osobiście uwielbiam przeglądać stare fotografie. Moje babcie mają ich mnóstwo. Przeglądając zdjęcia do każdego opowiadają zawsze historię, która się z nim wiąże, w jakich okolicznościach zostało wykonane.

Mnóstwo czarnobałych fotografii znajdziemy w najnowszej książce Tomasza Jastrun "Album rodzinny. Wiersze i fotografie"

Książka zawiera historię rodziny opowiedzianą wierszami, które zostały napisane przez rodziców (poetów) pana Tomasza: Mieczysława i Mieczysławę oraz jego samego. Wiersze przedstawiają nie tylko historię ale i dzieje rodziny. Dopełnieniem są zamieszczone zdjęcia. Książka podzielona jest na trzy części. Pierwsza

Wiersze bardzo dobrze się czyta. Są pisane prostym językiem, odnoszą się do konkretnych sytuacji, zdarzeń z życia autorów czy wydarzeń historycznych z tego czasu. Książkę czytała także moja babcia. Jej również bardzo się podobała. Dużo wierszy czy fotografii przywołało jej wspomnienia z czasów młodości.

Każdemu polecam tą książkę. Czytając ją możemy na chwilę zastanowić się nad życiem, przemijaniem, pięknem tych odległych "mrocznych" czasów.

Fotografie są dla mnie fantastycznym sposobem na uchwycenie wspomnień. Dzięki nim, możemy zapamiętać to, co ulotne w naszej pamięci. Przypomnieć sobie jak kiedyś wyglądali nasi przodkowie, cudowne chwile z nimi spędzone. Zdjęcia są dla nas niesamowitą dawkę wiedzy - ukazują jak kiedyś wyglądało życie, kultura, ..

Ja osobiście uwielbiam przeglądać stare fotografie. Moje...