Według mojego stanu wiedzy, pierwsze wydanie tej książki miało miejsce w 2003 r. Być może, w tamtych czasach miała ona sens, jednak do mnie trafiła 20 lat później i bardzo mało wnosi - chyba, że ktoś jest (dużo) bardziej zainteresowany aspektem wspomnieniowym niż kulinarnym.

Są to nostalgiczne wspomnienia włoskiej arystokratki, urodzonej w połowie ubiegłego wieku, okraszone przepisami - niby włoskimi, ale dostosowanymi do realiów polskich... no właśnie, realiów z 2003 roku.
Przykładem niech będą gnocchi alla semolina, którym składnikiem jest (zamiast dość oczywistej semoliny) kasza manna.

Rozumiem dukt myślenia, ówcześnie miał pewnie sens. Dziś jednak, gdy dyskonty spożywcze mają semolinę bodaj w stałej sprzedaży, z punktu widzenia kulinarnego, tego sensu stanowczo brakuje.

Według mojego stanu wiedzy, pierwsze wydanie tej książki miało miejsce w 2003 r. Być może, w tamtych czasach miała ona sens, jednak do mnie trafiła 20 lat później i bardzo mało wnosi - chyba, że ktoś jest (dużo) bardziej zainteresowany aspektem wspomnieniowym niż kulinarnym.

Są to nostalgiczne wspomnienia włoskiej arystokratki, urodzonej w połowie ubiegłego wieku,...

Jestem wdzięczna, że autorka poza przepisami i tematyką okołokulinarną, wzbogaciła książkę swoją historią, która zapewne na jej sposób gotowania wpłynęła. Z zainteresowaniem czytałam o losach jej przodków, o niej samej sprzed lat. Miałam jednak w planie skorzystanie z jej doświadczeń kulinarnych. Nie zachęciła mnie ta, jakbym chciała. Wracam do wyłącznie jednego przepisu. A szkoda.

Jestem wdzięczna, że autorka poza przepisami i tematyką okołokulinarną, wzbogaciła książkę swoją historią, która zapewne na jej sposób gotowania wpłynęła. Z zainteresowaniem czytałam o losach jej przodków, o niej samej sprzed lat. Miałam jednak w planie skorzystanie z jej doświadczeń kulinarnych. Nie zachęciła mnie ta, jakbym chciała. Wracam do wyłącznie jednego przepisu. A...

Książką ciekawa, ale chyba wydana w złym momencie, gdy na rynku jest zbyt dużo słońca z Toskanii. Stąd nie jest ani odkrywcza ani wybitnie napisana. Ale warto ją znać.

Książką ciekawa, ale chyba wydana w złym momencie, gdy na rynku jest zbyt dużo słońca z Toskanii. Stąd nie jest ani odkrywcza ani wybitnie napisana. Ale warto ją znać.

Piękna historia rodzinna. I to jeszcze w jakich okolicznościach ta historia się snuje? - Florencja, toskańska prowincja, winnice.. Na pewno wykorzystam też przepisy podane przez Autorkę. Generalnie, "książka dobrze robi na serduszku" :)

Piękna historia rodzinna. I to jeszcze w jakich okolicznościach ta historia się snuje? - Florencja, toskańska prowincja, winnice.. Na pewno wykorzystam też przepisy podane przez Autorkę. Generalnie, "książka dobrze robi na serduszku" :)

Urocza książka :)

Urocza książka :)

Niesamowicie urocza i apetyczna książka, w której autorka dzieli się wspomnieniami i smakami z dzieciństwa oraz młodości. Zdradza nam kulinarne tradycje włoskich rodzin, urozmaicone odrobiną wariacji angielskiej niani. Przybliża tamtejsze metody wychowawcze, sposób odżywiania, spędzania czasu, celebrowania świąt czy radzenia sobie w trudniejszych czasach. Sielankowy klimat książki wzbudza tęsknotę za spokojnym życiem rodzinnym. Prostym i bez pośpiechu.

W tle trochę historii Włoch czy Polski, bowiem autorka wychowywała się we Florencji, kochała Toskanię, a głos serca przywiódł ją do Polski czasów trudnych.

Znalazłam tu wiele wspaniałych i łatwych przepisów włoskiej kuchni, których podstawą są świeże, sezonowe produkty, codzienne zakupy i unikanie rzeczy pakowanych czy mrożonych. Wyobraź sobie, że świeci słońce, nie ma pandemii i zakazu wychodzenia, bierzesz siatkę i spacerkiem wyruszasz po świeże i pachnące warzywa, a potem przyrządzasz z tego smakowity, aromatyczny posiłek. Prosty i zwyczajny. Jest tu też kilka przepisów na trudniejsze okresy z wykorzystaniem produktów puszkowanych.

Książka o smacznym jedzeniu, dającym radość, a nie frustrację związaną z wszelkimi przeliczeniami modnych diet. Jedyną formą ograniczenia jest tu ilość.

Niesamowite wrażenie zrobił na mnie tradycyjny pudding bożonarodzeniowy, zarówno przygotowanie, jak i sam sposób jego podania. Kiedyś zaskoczę nim najbliższych. A tymczasem będę smakować włoską prostotę. A książkę i zawarte w niej pomysły polecam.

Niesamowicie urocza i apetyczna książka, w której autorka dzieli się wspomnieniami i smakami z dzieciństwa oraz młodości. Zdradza nam kulinarne tradycje włoskich rodzin, urozmaicone odrobiną wariacji angielskiej niani. Przybliża tamtejsze metody wychowawcze, sposób odżywiania, spędzania czasu, celebrowania świąt czy radzenia sobie w trudniejszych czasach. Sielankowy klimat...

Z sentymentu, ale i z poszukiwania prostoty w kuchni. Bo włoską lubię najbardziej. Opowieść o życiu polsko włoskim, choć bardziej włoskim. Dużo gotowania i wspomnień.

Z sentymentu, ale i z poszukiwania prostoty w kuchni. Bo włoską lubię najbardziej. Opowieść o życiu polsko włoskim, choć bardziej włoskim. Dużo gotowania i wspomnień.

Mam do tej książki ogromny sentyment, zapewne dlatego, że kojarzy mi się z głębokim dzieciństwem. Byłam jeszcze małą dziewczynką, gdy moja Mama przyniosła do domu egzemplarz książki z autografem Pani Tessy Capponi-Borawskiej, i egzemplarz ten towarzyszy nam, w naszym życiu i kuchni, aż do dziś. Autorka pisała, że gotowanie pomaga jej w trudnych chwilach, i ja też z kolei nieraz brałam jej książkę i siadałam przy kuchennym stole, gdy chciałam oderwać się od codzienności.

Tessa Capponi w bardzo umiejętny sposób przeplata opowieść o swoich dziejach ze wspaniałymi przepisami przywiezionymi z Włoch. Oczywiście - uwaga - książka została napisana na początku lat 90-tych i autorka bardzo postarała się, by przepisy dostosować do możliwości ówczesnych sklepów, co dziś bardzo rzuca się w oczy - ale też wywołuje uśmiech na twarzy, bo pokazuje, jak bardzo zmieniła się Polska i rozwinęły możliwości kulinarne.

Opowieść osobista też jest bardzo ciekawa - historia młodej dziewczyny z szacownej włoskiej arystokratycznej rodziny, która jeszcze w latach 80-tych rzuciła dostatnie życie i za miłością przyjechała do komunistycznego, zamkniętego kraju. Bardzo interesująco czyta się jej spostrzeżenia o Polsce i Polakach z tych czasów, dziś już archaiczne, ale jakże trafne.

Książka Tessy Capponi nie jest arcydziełem, ale też nie ma nim być. Jest po prostu ciepłą, miłą, pachnącą bazylią opowieścią o miłości, jedzeniu i gotowaniu. Nie wyobrażam sobie mojej kuchni bez niej!

Mam do tej książki ogromny sentyment, zapewne dlatego, że kojarzy mi się z głębokim dzieciństwem. Byłam jeszcze małą dziewczynką, gdy moja Mama przyniosła do domu egzemplarz książki z autografem Pani Tessy Capponi-Borawskiej, i egzemplarz ten towarzyszy nam, w naszym życiu i kuchni, aż do dziś. Autorka pisała, że gotowanie pomaga jej w trudnych chwilach, i ja też z kolei...

Ciepło i ciekawie opowiedziana historia rodziny autorki pochodzącej ze słonecznych Włoch.
To nie tylko okraszona anegdotami rodzinna kronika, ale także (a raczej przede wszystkim) apoteoza lekkiej i smacznej kuchni toskańskiej, w której dominują naturalne składniki, głównie warzywa, aromatyczne przyprawy prosto z ogródka, oliwa z własnego tłoczenia, sery, wino i delikatne mięso.

Teresa Capponi-Borawska opowiada o swoich arystokratycznych przodkach, dzieciństwie spędzonym pod okiem angielskiej wymagającej niani, młodości pełnej przygód w rodzinnych majątkach i u gościnnej znajomej w Stanach Zjednoczonych, wielkiej miłości do przyszłego męża, która w latach 80-tych sprowadziła ją do Polski.

Wszystkim etapom życia autorki towarzyszą opowieści o smakowitych potrawach, z których większość pochodzi z przekazywanych z pokolenia na pokolenie autorskich książek kucharskich rodziny, przyjaciół, znajomych.

Każda historia niesie ze sobą zapowiedź niepowtarzalnych smaków i aromatów, popartych przepisami, które autorka często dostosowuje do polskich realiów, podpowiadając, jakimi składnikami zastąpić niedostępne u nas produkty i jak uprościć skomplikowane i pracochłonne receptury.

Prócz tego książka zawiera wiele praktycznych porad kulinarnych (np. jak ugotować dobry makaron, w jaki sposób unikać "paćkowatości" potraw z miękkich i soczystych warzyw i owoców).

Czyta się to wszystko lekko i z prawdziwą przyjemnością. Lektura to prawdziwa gratka zwłaszcza dla miłośników południowej kuchni. Ponieważ sama do nich należę, oczyma wyobraźni wciąż widziałam opisywane przez autorkę smakołyki. I już podczas najbliższego weekendu zamierzam wypróbować kilka przepisów:).

Nie należy na pewno sięgać po tę lekturę z pustym żołądkiem. Opisy kulinarnych wariacji są tak sugestywne, że niemal czuje się smak i zapach słonecznej toskańskiej kuchni.

Ciepło i ciekawie opowiedziana historia rodziny autorki pochodzącej ze słonecznych Włoch.
To nie tylko okraszona anegdotami rodzinna kronika, ale także (a raczej przede wszystkim) apoteoza lekkiej i smacznej kuchni toskańskiej, w której dominują naturalne składniki, głównie warzywa, aromatyczne przyprawy prosto z ogródka, oliwa z własnego tłoczenia, sery, wino i delikatne...

Przyjemnie się czyta. Trochę, jak saga. Sporo przepisów. Fajny przepis na dobry sos pomidorowy - (niestety dla niektórych) wyjątkowo nieekspresowy.

Przyjemnie się czyta. Trochę, jak saga. Sporo przepisów. Fajny przepis na dobry sos pomidorowy - (niestety dla niektórych) wyjątkowo nieekspresowy.