Włochy do zjedzenia!

Włochy do zjedzenia!

Bardzo osobisty dziennik z corocznych miesięcznych wakacji autorki w miejscu urodzenia i młodości, przepełniony nostalgią za krajobrazem, sztuką, niemijającymi obyczajami, a na końcu kuchnią. Jego największą wartością jest bezpretensjonalność i intymna szczerość.

Bardzo osobisty dziennik z corocznych miesięcznych wakacji autorki w miejscu urodzenia i młodości, przepełniony nostalgią za krajobrazem, sztuką, niemijającymi obyczajami, a na końcu kuchnią. Jego największą wartością jest bezpretensjonalność i intymna szczerość.

Ciepła opowieść o rodzinie, Toskanii, życiu i oczywiście jedzeniu. Polecam

Ciepła opowieść o rodzinie, Toskanii, życiu i oczywiście jedzeniu. Polecam

Poetycko o Toskanii. Warto, choć czegoś mi zabrakło i muszę się zastanowić czego dokładnie.

Poetycko o Toskanii. Warto, choć czegoś mi zabrakło i muszę się zastanowić czego dokładnie.

"Dziennik Toskański" Tessy Capponni- Borawskiej przeczytałam z wielką przyjemnością. Jest to książka napisana pięknym językiem, pozbawiona pretensjonalności i autentyczna. Autorka, florentynka z urodzenia zamieszkała od wielu lat w Polsce, zabiera nas w wakacyjną podróż do Toskanii- kraju swojego dzieciństwa i młodości. Jest to podróż przesiąknięta nostalgią do miejsc, które czas nieuchronnie zmienia, a drapieżna komercjalizacja pozbawia czaru i uroku. Tessa Capponni pamięta inną Toskanię, przywołuje w pamięci dawne obrazy, wspomina je i konfrontuje z zastaną rzeczywistością. Książka ma charakter dziennika , opiera się więc na subiektywnych wynurzeniach autorki na temat odwiedzanych miejsc, ludzi, dzieł sztuki, kuchni, kultury włoskiej, tradycji, filozofii, religii. Nie ma w książce przesadnych zachwytów i zadęcia, jest natomiast dzielenie się wiedzą wypływającą z doświadczenia i dojrzałości, jest opis wrażeń wspartych mądrością i sympatią do świata. Podczas tej podróży autorka pozwala się poznać, jako osoba romantyczna, uduchowiana, znawczyni sztuki, znakomita rozmówczyni, obserwatorka i oczywiście miłośniczka dobrej kuchni. Książka zawiera mnóstwo opisów świata stołu i przepisów tradycyjnych dań włoskich, czujemy zapachy ziół i smakujemy tradycyjne potrawy. Na pochwalę zasługuje szata graficzna, która uroczo dopełnia książkę i sprawia, że przypomina stary dziennik. Miękka oprawa, kartki i fotografie w kolorze sepii oraz okładka w pastelowych kolorach wszystko to razem ze sobą dobrze współgra. Jednak najbardziej zainteresowały mnie w książce ciekawie opowiedziane anegdoty o postaciach, które odeszły ze świata żywych, a które autorka znała osobiście. Te fragmenty autorka uznała za godne upamiętnienia i właśnie one skłoniły mnie do refleksji- nie tyle opisywane potrawy i miejsca są warte naszej uwagi i zapamiętania, ile rozmowy z ludźmi. Recenzja też u mnie na blogu- http://mojewloskieimpresje.blogspot.it/2010/07/czynne-przetrzymywanie-firanki-ksiazka.html

"Dziennik Toskański" Tessy Capponni- Borawskiej przeczytałam z wielką przyjemnością. Jest to książka napisana pięknym językiem, pozbawiona pretensjonalności i autentyczna. Autorka, florentynka z urodzenia zamieszkała od wielu lat w Polsce, zabiera nas w wakacyjną podróż do Toskanii- kraju swojego dzieciństwa i młodości. Jest to podróż przesiąknięta nostalgią do miejsc,...

Rzadko piszę o okładkach książek, bo nie biorę ich pod uwagę przy ocenie. Tym razem jednak muszę pochwalić wydawcę, gdyż okładka "Dziennika toskańskiego" to symboliczna kwintesencja jednego z najpiękniejszych europejskich regionów.
I wielka szkoda, że treść z tym nie współgra...

"Dziennik..." jest znacznie słabszy od "Mojej kuchni pachnącej bazylią". Za dużo tu encyklopedycznych informacji podanych w mało błyskotliwy sposób. Momentami miałam wrażenie, jakbym czytała fragmenty jakiegoś leksykonu.
Opowieść o wakacjach spędzanych w Toskanii też nie jest powalająca. Owszem, czyta się całkiem przyjemnie o codzienności, autorka dobrze pisze o aromatycznej kuchni, o przyrodzie, słońcu, celebrowanych, ale prostych posiłkach, jednak gorzej wychodzi opowieść o zwiedzanych miejscach.

Dużym plusem jest szata graficzna książki - sporo zdjęć (szkoda tylko, że czarno-białych),wyeksponowane przepisy kulinarne... Te ostatnie bardzo pobudzają apetyt, więc nie radzę czytać "Dziennika..," z pustym żołądkiem. Najlepiej od razu przygotować sobie lampkę dobrego wina i chociaż prostą sałatkę z pomidorów i mozzarelli...:)

Rzadko piszę o okładkach książek, bo nie biorę ich pod uwagę przy ocenie. Tym razem jednak muszę pochwalić wydawcę, gdyż okładka "Dziennika toskańskiego" to symboliczna kwintesencja jednego z najpiękniejszych europejskich regionów.
I wielka szkoda, że treść z tym nie współgra...

"Dziennik..." jest znacznie słabszy od "Mojej kuchni pachnącej bazylią". Za dużo tu...

Lekkie, przyjemne czytadło na plażę. Dziennik Włoszki mieszkającej w Polsce, która wakacje spędza w rodzinnej Toskanii. Na szczęście nie jest to jedno z "arcydzieł" obcokrajowców wprowadzających się do tej pięknej krainy, a raczej dziennik, momentami dość intymny, pokazujący miejsca dla autorki ważne, dużo mówiący o kulinariach, sztuce i miejscach nie zawsze odwiedzanych przez turystów. Panie Tessa pokazuje mentalność mieszkańców Florencji i okolic, ich zwyczaje, jej własną osobistą Toskanię. Nie brak tu jednak krytycyzmu, szczególnie w odniesieniu do turystów, i osobiście uważam, że w tym wypadku trudno odmówić jej racji. Krytykuje też Toskanię "stworzoną pod turystów", zawyżone ceny, sztuczne wytwory "lokalne", o których kiedyś w ogóle nawet nie słyszano w tym miejscu. Trochę jest jak przewodnik, który prowadzi nas własnymi drogami. Miło, lekko, przyjemnie, w jedno popołudnie :)

Lekkie, przyjemne czytadło na plażę. Dziennik Włoszki mieszkającej w Polsce, która wakacje spędza w rodzinnej Toskanii. Na szczęście nie jest to jedno z "arcydzieł" obcokrajowców wprowadzających się do tej pięknej krainy, a raczej dziennik, momentami dość intymny, pokazujący miejsca dla autorki ważne, dużo mówiący o kulinariach, sztuce i miejscach nie zawsze odwiedzanych...

Pięknie wydane książka z ciekawymi ilustracjami zachęca do wgłębienia się w świat autorki. Mnóstwo tu jedzenia - lepiej nie czytać na diecie- obrazów, rzeźb, zapachów i widoków. Nie pokazuje świata oczami obcokrajowca zachwyconego nowością - Tessa Caponi - Borawska jest Włoszką pochodzącą z BARDZO ZNAMIENITEGO RODU, która poślubiła Polaka. Jej spojrzenie na ojczysty kraj jest pozbawione zadecia i nachalnego zachwytu. Bliżej jest tutaj refleksji nad przemijającym czasem, nieuchronnymi zmianami. Polecam tę książkę do powolnej wysmakowanej lektury, do czerpania z bogatych doświadczeń artysytcznych, kulturalnych i życiowych autorki.

Pięknie wydane książka z ciekawymi ilustracjami zachęca do wgłębienia się w świat autorki. Mnóstwo tu jedzenia - lepiej nie czytać na diecie- obrazów, rzeźb, zapachów i widoków. Nie pokazuje świata oczami obcokrajowca zachwyconego nowością - Tessa Caponi - Borawska jest Włoszką pochodzącą z BARDZO ZNAMIENITEGO RODU, która poślubiła Polaka. Jej spojrzenie na ojczysty kraj...

O nie! Chociaż Lubię styl w jakim autorka pisze o kuchni, tu zdecydowanie za wiele mi było plastycznych opisów wszystkiego. Zniechęcające jak na mój gust, do pominięcia

O nie! Chociaż Lubię styl w jakim autorka pisze o kuchni, tu zdecydowanie za wiele mi było plastycznych opisów wszystkiego. Zniechęcające jak na mój gust, do pominięcia

Książka, która mnie niespodziewanie bardzo pozytywnie zaskoczyła. Jestem trochę uczulona na kolejne odkrycia i zauroczenia Toskanią i przerabianie tego odkrycia od razu na bestseller. Nie twierdzę, że wszyscy piszący nie zakochali się w rzeczywistości w tym regionie naprawdę, ale czy ja muszę o tym czytać?
Podchodziłam więc do tej książki bardzo nieufnie, o samej autorce wiedziałam coś tam, piąte przez dziesiąte, ale niewiele, a tu - coś pięknego. Książki, które ja nazywam, niezależnie od tematu - po prosu książkami o życiu. Trudno mówić w tym wypadku o zauroczeniu Toskanią, bo autorka stamtąd pochodzi i po prostu naprawdę kocha ziemię rodzinną. Wydaje się, tak na marginesie, że kocha też Polskę gdzie mieszka od 20 lat czy więcej.
Jest tu o wszystkim po trochu i w bardzo wyważonych proporcjach - i o rodzinie (a nie byle jaka) o historii i sztuce, o jedzeniu, o powrotach do smaków dzieciństwa, o zwykłej codzienności. I takie kapitalne kawałki jak ten o pochodzeniu włoskich imion. Bo czyż nie może się spodobać imię Finimola (skończmy z tym),kiedy w rodzinie jest już kilkanaście dzieci? Abo czy nie pasuję do niektórych pociech imię Ordigno (pocisk). To są autentyczne przykłady! A wszystko to napisane z jakąś taką sympatią do świata, z mądrością życiową po prostu.
Wydana nietypowo z czarno-białymi zdjęciami i bardzo to pasuję do stylu pisania. Trochę przepisów dla urozmaicenia, trochę poezji, wszystko pięknie wydane i podane.
No i zauroczyła mnie ta książka po prostu. Tak jak i Toskania tym razem ;-)

Książka, która mnie niespodziewanie bardzo pozytywnie zaskoczyła. Jestem trochę uczulona na kolejne odkrycia i zauroczenia Toskanią i przerabianie tego odkrycia od razu na bestseller. Nie twierdzę, że wszyscy piszący nie zakochali się w rzeczywistości w tym regionie naprawdę, ale czy ja muszę o tym czytać?
Podchodziłam więc do tej książki bardzo nieufnie, o samej autorce...