Bez pożegnania" Agnieszki Lingas-Łoniewskiej to kontynuacja książki o tytule "Bez przebaczenia" . Sięgnęłam po tę pozycję głównie po to aby poznać dalsze losy Piotra i Pauliny. Swą ciekawość zaspokoiłam 😅, dowiedziałam się jak im się życie ułożyło i czy los rzucał im jeszcze kłody pod nogi. Przy okazji otrzymałam bardzo dobrą powieść psychologiczną poruszającą temat zespołu stresu pourazowego, który występuje bardzo często u żołnierzy biorących udział w zagranicznych misjach. Jest to trudny temat, przez wiele lat zaniedbywany przez polskie wojsko, które nie zapewniało odpowiedniejsze pomocy. Na szczęście z czasem się to zmieniło i powstało wiele organizacji niosących nie tylko pomoc psychologiczną.
Nowe postacie, które pojawiły się w tej części bardzo urozmaicony fabułę. Natomiast wątek kryminalny zupełnie mnie nie przekonał - takie to wszystko mało prawdopodobne 😉 . W ostatecznym rozrachunku nie była to zła lektura - tak w sam raz na dwa jesienne wieczory 😅.

Bez pożegnania" Agnieszki Lingas-Łoniewskiej to kontynuacja książki o tytule "Bez przebaczenia" . Sięgnęłam po tę pozycję głównie po to aby poznać dalsze losy Piotra i Pauliny. Swą ciekawość zaspokoiłam 😅, dowiedziałam się jak im się życie ułożyło i czy los rzucał im jeszcze kłody pod nogi. Przy okazji otrzymałam bardzo dobrą powieść psychologiczną poruszającą temat zespołu...

Stanowczo odradzam! Dawno już nie czytałam czegoś tak słabego. Był to romans sensacyjny o psycholoźce Weronice oraz byłym żołnierzu Jacku z syndromem stresu wojennego, którzy spotykają się pewnego dnia na basenie, potem w dyskotece i już wiedzą że się kochają, a następnie..... Niespodzianka! Okazuje się że Weronika ma być terapeutką Jacka.
Oprócz historii Jacka i Weroniki mamy jeszcze historię Piotra i Pauliny, byłego żołnierza i dekoratorki wnętrz, którzy także przeszli swoje oraz Kuby i Olgi, którzy zawsze się kochali, ale o tym nie wiedzieli.
Oprócz tego w książce pojawiają się tak zwane czarne charaktery, które tylko czyhają, aby zakłócić szczęśliwe życie trzech wspomnianych wcześniej par. Historia kończy się z wielkim sensacyjnym przytupem i oczywiście romantycznymi uściskami.
Same historie wspomnianych par mogłyby nie być takie złe, ale wszystko zabił bardzo słaby styl w jakim książkę napisano, a na wspomnienie niektórych dialogów skóra cierpnie.

Stanowczo odradzam! Dawno już nie czytałam czegoś tak słabego. Był to romans sensacyjny o psycholoźce Weronice oraz byłym żołnierzu Jacku z syndromem stresu wojennego, którzy spotykają się pewnego dnia na basenie, potem w dyskotece i już wiedzą że się kochają, a następnie..... Niespodzianka! Okazuje się że Weronika ma być terapeutką Jacka.
Oprócz historii Jacka i Weroniki...

Zakochałam się. ! Dziękuję autorce A. L. Ł.

Zakochałam się. ! Dziękuję autorce A. L. Ł.

Książka jest kontynuacją książki "Bez przebaczenia" napisanej 10 lat wcześniej. Tutaj autorka porusza bardzo ważny temat a mianowicie zespół stresu pourazowego żołnierzy walczących na misjach wojskowych. W takiej pozycji jest Jacek którego sny doprowadzają do brania narkotyków aby zapomnieć i nie pamiętać tej grozy jaka w nim tkwi. Ważna jest tutaj rola psychologa w którego rolę w książce wcieliła się Weronika. Jak się okazje oboje powinni sobie pomóc. To był dobry powrót po latach autorki.

Książka jest kontynuacją książki "Bez przebaczenia" napisanej 10 lat wcześniej. Tutaj autorka porusza bardzo ważny temat a mianowicie zespół stresu pourazowego żołnierzy walczących na misjach wojskowych. W takiej pozycji jest Jacek którego sny doprowadzają do brania narkotyków aby zapomnieć i nie pamiętać tej grozy jaka w nim tkwi. Ważna jest tutaj rola psychologa w...

Druga część wspaniałej serii o trudnym życiu żołnierzy wyjeżdżających na misje i o sile miłości, a także jak trudno jest pokonać stres pourazowy oraz, że na pewno nie dokonamy tego sami. Warto w takim przypadku sięgnąć po pomoc specjalisty, bo często sposoby, którymi staramy się poradzić sobie sami z problemem, wpędzają nas w nowe kłopoty, absolutnie nie rozwiązując poprzednich. Tutaj mamy już trzy pary, które borykają się ze swoimi problemami : Weronika - psycholog i Jacek - podwładny Piotra, Paulina i Piotr - znani nam z pierwszej części oraz siostra Piotra - Ola i brat Pauli - Kuba . Na szczęście wszystko kończy się dobrze, ale nie brakuje trudnych chwil i momentów grozy. Zachęcam do lektury.

Druga część wspaniałej serii o trudnym życiu żołnierzy wyjeżdżających na misje i o sile miłości, a także jak trudno jest pokonać stres pourazowy oraz, że na pewno nie dokonamy tego sami. Warto w takim przypadku sięgnąć po pomoc specjalisty, bo często sposoby, którymi staramy się poradzić sobie sami z problemem, wpędzają nas w nowe kłopoty, absolutnie nie rozwiązując...

Cudownie było wrócić kolejny raz do Orzysza i sprawdzić co słychać u Pauliny i Piotra. Wiem, że to nie ich losy są w "Bez pożegnania" na pierwszym miejscu, ale i tak przez cały czas czytania pozostawał niedosyt, że tak ich tam mało, że są jacyś inni, że może trochę za bardzo cukierkowi i dzięki temu mało realni...

Kontynuacja losów Państwa Sadowskich i ich rodzin, stała się dla autorki pretekstem do podjęcia bardzo ważnego tematu zespołu stresu pourazowego (PTSD),z którym zmagają się żołnierze wracający z niebezpiecznych misji wojskowych w strefach ogarniętych wojną. Od pierwszych stron książki obserwujemy jak wyniszczający i niebezpieczny może się stać nieleczony PTSD, z którym zmaga się porucznik Jacek Krall. Z retrospekcji dowiadujemy się, że problem ten nie ominął również Piotra Sadowskiego. Dalsza część fabuły uświadamia czytelnikowi, że PTSD jest także sporym wyzwaniem dla rodzin tych naznaczonych piętnem wojny żołnierzy: dla żon, matek, ojców, sióstr, braci.

Tak jak zawsze w książkach Pani Agnieszki - lekarstwem na wszystko staje się miłość, ale ta prawdziwa, miłość niespodziewana, ale tak silna, że już nie wyobraża się życia bez tej drugiej osoby, bo ona utrzymuje Cię właśnie na powierzchni i nie pozwala się pogrążyć w otchłani. I taka właśnie miłość połączyła Jacka i Weronikę, a także Piotra i Paulinę. Jest ona przedstawiona tak realnie, tak namacalnie, że czytelnik czuje ogrom emocji i przeżywa wszystko wraz z bohaterami, zastanawiając się jednak po cichu, czy taka miłość naprawdę jest możliwa...

Cudowna książka pełna emocji, wzruszeń i kilku niespodzianek, chociaż koniec był raczej przewidywalny - może trochę za bardzo! Pomimo tego polecam :-)

Cudownie było wrócić kolejny raz do Orzysza i sprawdzić co słychać u Pauliny i Piotra. Wiem, że to nie ich losy są w "Bez pożegnania" na pierwszym miejscu, ale i tak przez cały czas czytania pozostawał niedosyt, że tak ich tam mało, że są jacyś inni, że może trochę za bardzo cukierkowi i dzięki temu mało realni...

Kontynuacja losów Państwa Sadowskich i ich rodzin, stała...

Okładka przedstawia kwiat i jego płatki, utrzymana w kolorystyce czerwieni, odcieniu nieco ciemniejszego, ale i jasnych - beżu, brązu. Satynowa w dotyku z wytłuszczonymi napisami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich ujrzycie okładkę poprzedniego tomu "Bez przebaczenia", którą ja czytałam bardzo dawno temu, jeszcze w starym wydaniu, z inną okładką [RECENZJA TUTAJ], a na drugim kilka zdań o autorce. Stronice są kremowe, czcionka duża, nasze oczy się nie męczą. Literówek brak, a odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Mamy tutaj spojrzenie z kilku perspektyw, bowiem obserwujemy dokładnie nie jedną relację...

Moje kolejne spotkanie z autorką, które przebiegło... idealnie. Nie spodziewałam się, że pokocham tę historię całą sobą, ale w sumie, co się dziwić, jak pierwsza część czytana lata temu również mocno mnie zachwyciła... Miałam co prawda czytać coś innego, ale zupełnie zapomniałam, że kupiłam ją pod koniec zeszłego roku i kurczę, poczułam przyciąganie. To był dzień na tę właśnie książkę. I jak zaczęłam, tak odłożyłam ją dopiero, jak doczytałam do samego końca. Dilerka emocji, bo tak nazywają pisarkę, ma niebywale lekki i przystępny styl, który już od pierwszych zdań wciąga czytelników do swojego świata, do świata bohaterów i nie pozwala wyjść chociażby na moment. Sprawia, że żyjemy tym, co postacie i czujemy w stu procentach to, co oni. Jestem zachwycona, bo mimo iż przeczytałam ją szybko, to dostałam książkę tej mojej autorki, w której zaczytywałam się lata temu i przeżywałam tak bardzo. Musicie bowiem wiedzieć, że przy lekturach Agnieszki, po raz pierwszy zaczęłam czuć emocje bohaterów, przy jej pozycjach zaczęłam płakać, wzruszałam się... Darzę ją ogromnym sentymentem i to specjalnie dla niej, lata temu, pojechałam na swoje pierwsze targi książki do Krakowa, by móc zrobić sobie z nią zdjęcie i zdobyć podpis na książce. To były emocje! Do tej pory to pamiętam! I jak co roku, jestem wierna niczym pies i stoję w kolejkach, raz dłuższych, raz krótszych, ale jak tylko jestem na targach, to wizyta u Agi obowiązkowa.
ZDECYDOWANIE polecam sięgnąć po tę książkę jak i pierwszy tom, jeśli nie czytaliście jeszcze - na pewno będziecie zadowoleni z lekkiego i przyjemnego pióra, spodziewam się, że tak jak, będzie tak zafascynowani opowieścią, że z trudem będziecie się od niej odrywać...

Mamy tutaj wielu bohaterów, a część z nich, po tylu latach (dokładnie ośmiu!!!) pamiętam. Pamiętam Paulinę, pamiętam Piotra... nie tylko ich. Gdy tylko pojawiła się o nich wzmianka, w moim sercu coś zadrżało - jestem wzruszona... Fajnie było znów coś przeczytać, gdzie oni byli bohaterami. Pojawił się również wątek Kuby i Oli - super. Jednak najważniejsi tutaj byli - Jacek i Weronika...
Postacie z krwi i kości, którym niczego nie brakuje, może jedynie szczęścia... Obydwoje dźwigają ogromny bagaż emocjonalny, przeszłość iść po prostu rozgniata. Sprawia, że ciężej im się oddycha, że wszystko jest dla nich zdecydowanie trudniejsze... Było mi ich szkoda, ale przejęłam ich uczucia i wszystko to, co oni przeżywali, to i ja z nimi. I nie raz pojawiły się łzy w moich oczach, serce dosłownie pękało w pół. Brakowało mi tego. Takich postaci, którzy zrobią ze mnie miazgę. Nawet teraz, kilka dni po skończeniu lektury, gdy piszę recenzję, na samą myśl łzy pojawiają się w moich oczach. Po prostu bohaterowie to kolejny punkt, przez który MUSICIE sięgnąć po tę historię. Na pewno się nie zawiedziecie.

Trzeci, zarazem najważniejszy powód, dla którego warto zaznajomić się z recenzowaną dziś powieścią, to EMOCJE. Nie brakuje ich tutaj. Bohaterowie - każdy z nich - przeżywa swoje piekło. A my to piekło razem z nimi odczuwamy. Można odczuć tutaj całą paletę emocji, tych mocniejszych i tych lżejszych. Szczęśliwych chwil, smutnych, zatrważających... Tak bardzo za tym tęskniłam! Tęskniłam za wejściem do świata i problemów bohaterów w sto procent, by to, co mnie otacza uleciało i został świat wykreowany przez autora książki. Tłumiłam w sobie łzy, niekiedy spływały one po policzku. Przyśpieszone bicie serca, strach... To wszystko było żywe. A obrazy z przeszłości Jacka? Dosłownie mnie... powaliły na kolana. Tak mi było przykro, źle, smutno... Tak bardzo mu współczułam... Bo to, co przeżył było piekłem... Dlatego tak bardzo poczułam tę historię całą sobą...

Warto też sięgnąć po tę książkę ze względu na tematy, jakich podejmuje się pisarka. Nie tylko miłość, przyjaźń, relacje międzyludzkie. Mamy również traumę, PTSD czyli Zespół Stresu Pourazowego... To było nie lada wyzwanie, a poradziła sobie z nim świetnie. Bardzo dobrze poprowadzona historia, której niczego nie brakuje, dopracowana pod każdym szczegółem. Fajnie, że temat został zgłębiony, a nie potraktowany po macoszemu. "Bez pożegnania" ma wiele wartościowych fragmentów, o których warto pamiętać.
Na plus dodatkowo umieszczona PLAYLISTA, każdy rozdział miał swoją piosenkę. Nie wiem, jak Wy, ale ja podczas czytania książek Agi, włączam i zapętlam dopóki nie przejdę do następnego. Świetne kawałki, których słucham do dzisiaj i które kojarzą mi się z wydarzeniami z książki.

Reasumując uważam, że jest to książka, które spełniła moje wszelkie oczekiwania, jakie mam. Dostałam świetną akcję, dobrze przemyślaną fabułę, której nie brakuje nic. Bohaterów z krwi i kości i całą masę emocji, które odczuwałam. Jest to moim zdaniem jedna z najlepszych historii pisarki i tak się cieszę, że chociaż na chwilę mogłam wrócić do przepięknego Wrocławia... Tak spodobało mi się to miasto, że ciągle mogłabym tam jeździć i przebywać na łonie natury, połykać wzrokiem piękną infrastrukturę, budynki, te kolory... Dla mnie ideał. Bardzo polecam Wam tę pozycję! Bardzo, bardzo!

Okładka przedstawia kwiat i jego płatki, utrzymana w kolorystyce czerwieni, odcieniu nieco ciemniejszego, ale i jasnych - beżu, brązu. Satynowa w dotyku z wytłuszczonymi napisami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich ujrzycie okładkę poprzedniego tomu "Bez przebaczenia", którą ja czytałam bardzo dawno temu,...

Trochę za dużo słodzenia ze strony Pauli i Piotra.

Trochę za dużo słodzenia ze strony Pauli i Piotra.

Po traumatycznych dla wszystkich zdarzeniach w życiu Piotra i Pauliny wreszcie zagościł spokoj. Piotr dostał awans i spełnia się w służbie na miejsvu, w kraju.
Jego zastępcą zostaje uznany strzelec wyborowy- Jacek Krall. Z dokumentów wynika, ze jest to bohater, zasłużony w walce. Ma za sobą kilka zmian na misjach, widział i przeżył wiele. Z zewnątrz wszystko wygląda dobrze.
Jacka niestety prześladują demony, które co noc odbierają mu spokój duszy. Nie znając sposobu na poradzenie sobie z traumą wojny, utratą przyjaciela i samotnością Jacek zatraca sie w używkach i przygodach na jeden raz.
Na jego drodze los stawia piękną Weronikę. Nie dość, że sama jej obecność jest dla niego wytchnieniem to okazuje się ona psychologiem. Nika ma wewnętrzną potrzebę pomocy innym- sama została brutalnie poturbowana przez życie. Tylko czy ktos, kto sam zmaga sie z bólem przeszłości da radę pomóc komus kogo spotkał psychiczny koszmar? Czy uczucie, ktore rodzi sie miedzy nimi jest prawdziwe? Czeka ich ciężka droga przez najciemniejsze zakamarki duszy i serca.

Po traumatycznych dla wszystkich zdarzeniach w życiu Piotra i Pauliny wreszcie zagościł spokoj. Piotr dostał awans i spełnia się w służbie na miejsvu, w kraju.
Jego zastępcą zostaje uznany strzelec wyborowy- Jacek Krall. Z dokumentów wynika, ze jest to bohater, zasłużony w walce. Ma za sobą kilka zmian na misjach, widział i przeżył wiele. Z zewnątrz wszystko wygląda...

Pierwszą część czytałam z przyjemnością, niestety druga mnie nie przekonała. Chwilami miałam wrażenie, że czytam tę samą książkę co poprzednio. Znowu żołnierz, zielone oczy, ciąża w tle, zbliżone opisy pewnych sytuacji... Może taki był zamysł autorki, ale mi to jednak przeszkadzało.

Pierwszą część czytałam z przyjemnością, niestety druga mnie nie przekonała. Chwilami miałam wrażenie, że czytam tę samą książkę co poprzednio. Znowu żołnierz, zielone oczy, ciąża w tle, zbliżone opisy pewnych sytuacji... Może taki był zamysł autorki, ale mi to jednak przeszkadzało.