Autor nie pilnuje ścisłości terminologicznej i dobiera zaobserwowane fakty pod obraną wcześniej tezę. Eseistycznej formy nie wynagradza jasność stawianych wniosków. W dobie postmodernizmu broni elitarystycznej koncepcji ,,prawdy" i ,,rzeczywistości", co wydaje się reakcyjne.

Autor nie pilnuje ścisłości terminologicznej i dobiera zaobserwowane fakty pod obraną wcześniej tezę. Eseistycznej formy nie wynagradza jasność stawianych wniosków. W dobie postmodernizmu broni elitarystycznej koncepcji ,,prawdy" i ,,rzeczywistości", co wydaje się reakcyjne.

Bardzo ciekawa książka o pogłębiających się podziałach w społeczeństwie i możliwości współpracy ludzi o różnych poglądach. Nie jest to łatwa lektura, ale niewątpliwe godna przeczytania.

Bardzo ciekawa książka o pogłębiających się podziałach w społeczeństwie i możliwości współpracy ludzi o różnych poglądach. Nie jest to łatwa lektura, ale niewątpliwe godna przeczytania.

Niby nic odkrywczego, a jednak często takie odnosiłam wrażenie. Chciałabym móc wyryć sobie w sercu wiele logicznych wniosków, do których doszedł Markiewicz. Życzę sobie pamiętać o nich przy każdej rozmowie. Zdaje się, że, choć autor mówi głównie o polityce, przedłożone prawidłowości można używać jako wskazówki do wyborów życia codziennego.

Niby nic odkrywczego, a jednak często takie odnosiłam wrażenie. Chciałabym móc wyryć sobie w sercu wiele logicznych wniosków, do których doszedł Markiewicz. Życzę sobie pamiętać o nich przy każdej rozmowie. Zdaje się, że, choć autor mówi głównie o polityce, przedłożone prawidłowości można używać jako wskazówki do wyborów życia codziennego.

Mam pozytywne wrażenia po zakończeniu lektury książki. Bardzo interesujące były dla mnie analizy które się w niej pojawiły. Dla autora kluczowe są omawiane przez niego opozycje: świata (w odróżnieniu od rzeczywistości),sensu (w opozycji do wartości),podmiotu (w odróżnieniu od indywiduum),faktu i interpretacji (w opozycji do opinii). Ponownie je w swojej książce definiuje. Stara się on bowiem uporządkować chaos pojęciowy występujący w wojnach kulturowych. Poza wspomnianymi pojęciami Markowski omawia wojny kulturowe (konserwatystów z liberałami),demokrację, populizm, przemoc, prawdę.

Autor mówi (w skrócie) o tym że należy odrzucić spór oparty na wartościach i powiązanych z nimi emocjach, zamiast niego wypracować wspólny sens (oparty na dobru wspólnym) w oparciu o sztukę interpretacji (która opiera się na faktach, w odróżnieniu od opinii).

Interesujące było omówienie tego wszystkiego na realnych przykładach z życia politycznego Ameryki i Polski. Miałem wrażenie jakbym nauczył się czegoś nowego o społeczeństwie amerykańskim i jego problemach. Intrygujące dla mnie było omówienie ewolucji wspomnianych pojęć i sporów o idee w filozofii, zaskakujące że ma ona aż tak duży wpływ na życie. Na końcu książki znajduje się pomocny słownik pojęć.

Mam pozytywne wrażenia po zakończeniu lektury książki. Bardzo interesujące były dla mnie analizy które się w niej pojawiły. Dla autora kluczowe są omawiane przez niego opozycje: świata (w odróżnieniu od rzeczywistości),sensu (w opozycji do wartości),podmiotu (w odróżnieniu od indywiduum),faktu i interpretacji (w opozycji do opinii). Ponownie je w swojej książce...

Bicie piany po nic. Książka niemal o niczym.

Bicie piany po nic. Książka niemal o niczym.

Jakże to męcząca lektura - ponad 300 stron, żeby postawić tezy, które zmieściłyby się na jednej formatu A4. W skrócie: rzeczywistości jako takiej nie ma, rzeczywistością jest tylko to, "co wyłania się z ludzkiego gadania" (sformułowanie Autora). Rzeczywistość kreuje ten, kto lepiej gada i skutecznie wynegocjuje ją z innymi gadającymi (produkcja sensu). Na przeszkodzie gadającym interpretatorom stają nienowoczesne, archaiczne plemiona ludzi, którzy posługują się wartościami. a więc stosują przemoc i oddalają się od sensu. Taki zacofany członek plemienia może odrzucić wpływ gadającego kreatora, jak to Autorowi zrobiła pewna studentka, której tyranię aksjologiczną zwalczał na zajęciach z grupą studentów, do tego Bułgarka i to prawdopodobnie z pierwszego pokolenia na studiach wyższych... Nad przeżytym przez siebie horrendum Autor rozwodzi się przynajmniej na kilku stronach, a zresztą nad sobą rozwodzi się w tej książce dość często i chętnie, np. podkreśla, że w odróżnieniu od innych polskich uczonych zna języki obce. Ale uczciwie informuje czytelnika na 337 stronie, że nie jest to rozprawa naukowa, tylko "esej z zakresu społecznej wyobraźni". No i niech tak zostanie, tylko po co tyle tych stron?

Jakże to męcząca lektura - ponad 300 stron, żeby postawić tezy, które zmieściłyby się na jednej formatu A4. W skrócie: rzeczywistości jako takiej nie ma, rzeczywistością jest tylko to, "co wyłania się z ludzkiego gadania" (sformułowanie Autora). Rzeczywistość kreuje ten, kto lepiej gada i skutecznie wynegocjuje ją z innymi gadającymi (produkcja sensu). Na przeszkodzie...