Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedni nazywają ten szczególny przedmiot - pojemnik z moczem, w którym zanurzono krucyfiks - dziełem sztuki, inni się przed tym bronią. Kto ma rację i, przede wszystkim, czy zwaśnione strony mówią o tym samym przedmiocie? Czy istnieje „obiektywny" sposób orzekania o tym, kto ma rację, a kto nie?

Od przyjęcia tej przesłanki - rzeczywistość albo jest ludzka, albo nie ma jej wcale - wszystko się w tej książce zaczyna i na niej się opiera - drogą dedukcji - większość przedkładanych tu pomysłów.

Mówię jedynie, że zgubna okazuje się aksjologizacja polityki, czyli oparcie jej na języku wartości odłączonym od społecznych negocjacji, a więc -sensu.

W czym się zgadzam z Arendt? W tym, że rzeczywistość (choć nie świat, o czym za chwilę) wyłania się, z ludzkiego gadania, i w tym, że jest ona wynikiem uzgodnienia między podobnymi punktami widzenia, z czego wynika i to, że nieuzgodnione ze sobą punkty widzenia należą do innych rzeczywistości.

Kto przedkłada dyskurs wartości nad dyskurs sensu, wybiera też moralność przeciwko działaniu i symbolikę przeciwko ustawodawstwu. Dyskurs wartości jest znacznie łatwiejszy do przyjęcia niż wysiłek zmiany rzeczywistości, łatwiej też o jałmużnę niż o zmianę polityki gospodarczej, która mogłaby podnieść poziomi życia żebraka.