Może wydawać się naiwne, ale jakże celny ten klasyk!

Może wydawać się naiwne, ale jakże celny ten klasyk!

Cóż za cudowny esej z komentarzem. Utopia o socjalizmie, a może o anarchii, wspaniale wrócić do studenckich rozważań

Cóż za cudowny esej z komentarzem. Utopia o socjalizmie, a może o anarchii, wspaniale wrócić do studenckich rozważań

Oscar Wilde i pochwała socjalizmu? To nie może być oczywiste połączenie. I w istocie, już od pierwszych zdań autor sugeruje nam, że cudowną korzyścią płynącą z socjalizmu będzie brak konieczności poświęcania się dla innych. Nie brzmi jak klasyczne skojarzenie z socjalizmem, w którym wszyscy powinniśmy ramię w ramie kroczyć w walce o kolektywną sprawę. No cóż, nie zapominajmy, że mamy do czynienia z naczelnym hedonistą, estetą i indywidualistą XIX wieku - czy jego socjalizm mógłby mieć cokolwiek wspólnego z idealistycznym etosem pracy? w "Duszy człowieka..." zderzamy się z klasycznym wildowskim paradoksem, świadomie wykreowaną utopią, drogą do samookreślenia i błyskotliwymi rozważaniami na temat roli sztuki w życiu człowieka i roli człowieka dla sztuki. A to wszystko ubrane w mistrzowski, bezczelny styl i sentencje wymierzone w punkt. Jak zawsze. Chcąc wybrać najlepsze fragmenty, musiałabym zakreślić 2/3 tej pracy.

Oscar Wilde i pochwała socjalizmu? To nie może być oczywiste połączenie. I w istocie, już od pierwszych zdań autor sugeruje nam, że cudowną korzyścią płynącą z socjalizmu będzie brak konieczności poświęcania się dla innych. Nie brzmi jak klasyczne skojarzenie z socjalizmem, w którym wszyscy powinniśmy ramię w ramie kroczyć w walce o kolektywną sprawę. No cóż, nie...

Na temat tego eseju napisano już, jak dobitnie udowadnia posłowie Cezarego Błaszczyka, całą górę prac. Fakt ten wykazuje, jak ważnym tekstem jest „Dusza...” dla europejskiej myśli politycznej. Zauroczył mnie on na dobre, bo zachęca do obierania szczytnych, bardzo trudnych do osiągnięcia celów. Próbowali tego buntownicy roku 1968, być może uda się zbliżenie do takich celów również nowym ruchom politycznym kontynentu. Życząc im tego, pozostaję z cytatem z „Duszy...”:

„Nie warto nawet spojrzeć na taką mapę świata, która nie zawiera Utopii, pomija bowiem ten kraj, na którego brzegach Ludzkość zawsze ląduje. A kiedy już tam wyląduje, rozgląda się i, widząc kraj lepszy jeszcze, rozwija żagle. Postęp to wprowadzanie w życie kolejnych Utopii.”

Na temat tego eseju napisano już, jak dobitnie udowadnia posłowie Cezarego Błaszczyka, całą górę prac. Fakt ten wykazuje, jak ważnym tekstem jest „Dusza...” dla europejskiej myśli politycznej. Zauroczył mnie on na dobre, bo zachęca do obierania szczytnych, bardzo trudnych do osiągnięcia celów. Próbowali tego buntownicy roku 1968, być może uda się zbliżenie do takich celów...

Pan Wilde chyba trochę minął się z założeniami socjalizmu. Z jego strony pada absurd za absurdem, każdy akapit ocieka wręcz hipokryzją, a naiwność jego wizji świata razi z oczy.
Pada wprawdzie kilka stwierdzeń, z którymi się w pełni zgadzam np. że artysta nie powinien tworzyć pod publikę i ich zachcianki.
W większości jednak jest to niestety pean na cześć socjalizmu, który nie miałby nigdy racji bytu.
Wilde powinien był pozostać przy powieściach i opowiadaniach.

Pan Wilde chyba trochę minął się z założeniami socjalizmu. Z jego strony pada absurd za absurdem, każdy akapit ocieka wręcz hipokryzją, a naiwność jego wizji świata razi z oczy.
Pada wprawdzie kilka stwierdzeń, z którymi się w pełni zgadzam np. że artysta nie powinien tworzyć pod publikę i ich zachcianki.
W większości jednak jest to niestety pean na cześć socjalizmu, który...

meh

meh

Utopia anarcho-socjalistyczna, która pomimo sporej ilości niedopowiedzeń jest jednak wizją godną dotknięcia. Autor mocno stawia na rozwój indywidualny i duchowy, gdzie główną rolę odgrywałaby każda jednostka, która dobrowolnie wybrałaby wolność. Próba odtworzenia ideału życia z starożytnej Grecji, bez użycia taniej siły roboczej w postaci niewolników, którą miałyby zastąpić maszyny. Krytyka na brak godnego rozwoju sztuki w sferze kapitalistycznego ustroju. Bardzo cenne posłowie w drugiej połowie książki, dzięki któremu łatwiej nadgonić wyobrażenia Wilde.

Utopia anarcho-socjalistyczna, która pomimo sporej ilości niedopowiedzeń jest jednak wizją godną dotknięcia. Autor mocno stawia na rozwój indywidualny i duchowy, gdzie główną rolę odgrywałaby każda jednostka, która dobrowolnie wybrałaby wolność. Próba odtworzenia ideału życia z starożytnej Grecji, bez użycia taniej siły roboczej w postaci niewolników, którą miałyby zastąpić...

Pozycja niezwykle ciekawa, choć trzeba przyznać, że sama lektura ma znikome powiązania z socjalizmem jako takim. Wilde tworzy własną definicję socjalizmu i utożsamia go z ideą bycia niezależnym i obojętnym na los innych ludzi. Brak jakichkolwiek wzmianek o Marksie, za to dość sporo nawiązań do Chrystusa. Czytając tą książkę, miałam wrażenie, że Wilde sam nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, czym naprawdę jest socjalizm, a jego filozofia jest oparta na własnych doświadczeniach, którą nieudolnie nazywa socjalizmem. Na końcu pisze o sztuce, która rozkwita wówczas, gdy ludzie się nią nie interesują.
Książka sama w sobie nie jest ani manifestem socjalistycznym, ani jakimkolwiek innym dziełem mieszczącym się w dziedzinie literatury socjalistycznej. To ciekawa wizja rzeczywistości, w której ludzie żyją nie ze sobą, ale jakby obok siebie, w której panuje dostatek, a sztuką zajmują się tylko i wyłącznie artyści, z dala od "prostego ludu", który nie potrafi jej docenić (o ironio!),a pracą nieprzyjemną i nudną zajmują się maszyny. Ciekawe, acz bardzo niesocjalistyczne.

Pozycja niezwykle ciekawa, choć trzeba przyznać, że sama lektura ma znikome powiązania z socjalizmem jako takim. Wilde tworzy własną definicję socjalizmu i utożsamia go z ideą bycia niezależnym i obojętnym na los innych ludzi. Brak jakichkolwiek wzmianek o Marksie, za to dość sporo nawiązań do Chrystusa. Czytając tą książkę, miałam wrażenie, że Wilde sam nie do końca zdaje...

Uwielbiam Wilde'a, ale absolutnie nie zgadzam się z tym esejem - skrajnie idealistyczna i naiwna wizja socjalizmu z punktu widzenia artysty, według której taki ustrój doprowadzi do wykształcenia się indywidualizmu... Absurd. 4 gwiazdki wyłącznie za piękny język.

Uwielbiam Wilde'a, ale absolutnie nie zgadzam się z tym esejem - skrajnie idealistyczna i naiwna wizja socjalizmu z punktu widzenia artysty, według której taki ustrój doprowadzi do wykształcenia się indywidualizmu... Absurd. 4 gwiazdki wyłącznie za piękny język.

Oscar Wilde w swoim eseju zawiera swoją wizję socjalizmu, jego spojrzenie na indywidualizm, sztukę czy życie.
Treść eseju jest często ze sobą sprzeczna, nie jest to też najlepszy tekst do rozpoczęcia swojej przygody poznawczej z socjalizmem czy anarchizmem. Jednak esej jest tak dobrze napisany lirycznie oraz napawa czytelnika takim optymizmem, że trudno mi nie było ocenić go pozytywnie.
Nadaje się więc on na manifest romantyczny, a nie na pracę polityczną czy plan społeczeństwa.
Jednak jeżeli kogoś nie przekonuje taka treść - to przyznałbym ocenę 6 tej pracy.

Oscar Wilde w swoim eseju zawiera swoją wizję socjalizmu, jego spojrzenie na indywidualizm, sztukę czy życie.
Treść eseju jest często ze sobą sprzeczna, nie jest to też najlepszy tekst do rozpoczęcia swojej przygody poznawczej z socjalizmem czy anarchizmem. Jednak esej jest tak dobrze napisany lirycznie oraz napawa czytelnika takim optymizmem, że trudno mi nie było ocenić...