Jest to książka która dobrze się zaczyna, ale potem nic się nie dzieje. Dla mnie minusem były mało realne sytuacje (niepełnoletnia dziewczyna sama mieszka w zrujnowanym domu, posiada prawo jazdy w wieku 17 lat). Drugi minus to opisywanie emocji, uczuć i wydarzeń – wszystko bardzo wyolbrzymione, wyniosłe. Gdyby to zmieścić na 200 stronach może było by lepsze. Na pewno nie sięgnę po pozostałe części.

Jest to książka która dobrze się zaczyna, ale potem nic się nie dzieje. Dla mnie minusem były mało realne sytuacje (niepełnoletnia dziewczyna sama mieszka w zrujnowanym domu, posiada prawo jazdy w wieku 17 lat). Drugi minus to opisywanie emocji, uczuć i wydarzeń – wszystko bardzo wyolbrzymione, wyniosłe. Gdyby to zmieścić na 200 stronach może było by lepsze. Na pewno nie...

Piękna, wzruszająca, napisana cudownie plastycznym, poetyckim wręcz językiem opowieść o stracie najbliższych, o próbach posklejania pękniętej rzeczywistości, o bólu, niewyobrażalnym cierpieniu, ale też nadziei, którą odnaleźć można wśród ludzi dobrej woli, potrafiących kochać nie stawiając warunków. Gorąco polecam.

Piękna, wzruszająca, napisana cudownie plastycznym, poetyckim wręcz językiem opowieść o stracie najbliższych, o próbach posklejania pękniętej rzeczywistości, o bólu, niewyobrażalnym cierpieniu, ale też nadziei, którą odnaleźć można wśród ludzi dobrej woli, potrafiących kochać nie stawiając warunków. Gorąco polecam.

Ta książka jest tak prawdziwa, że aż boli. Czułam ją każdą cząstką ciała i duszy.
Jest piękna - jeśli pięknem można nazwać przeżywanie straty, bólu, rozpaczy, samotności.
Jak oswoić rozpaczliwą samotność po śmierci bliskich? Jak pokonać lęk przed niepewnością jutra? Jak nie poddać się bezsilności?
Czy uda się młodej dziewczynie przeżyć dzięki dobrym ludziom, którzy dadzą poczucie bezpieczeństwa, dadzą swoją dobroć i miłość. Pomogą odzyskać wiarę we własne siły. Pomogą stanąć twarzą w twarz z życiem.
Poznałam fragment życia niezwykle utalentowanej dziewczyny z niepokorną duszą i niespotykanym widzeniem świata. Dziewczyny, której nie pokonała, a jedynie wzmocniła przeżyta tragedia.

Przeczytałam tę książkę zaciekawiona opinią portalowego znajomego, Romana. Napisał o niej –„cudo”.
Tak, to piękna i mądra książka.

Ta książka jest tak prawdziwa, że aż boli. Czułam ją każdą cząstką ciała i duszy.
Jest piękna - jeśli pięknem można nazwać przeżywanie straty, bólu, rozpaczy, samotności.
Jak oswoić rozpaczliwą samotność po śmierci bliskich? Jak pokonać lęk przed niepewnością jutra? Jak nie poddać się bezsilności?
Czy uda się młodej dziewczynie przeżyć dzięki dobrym ludziom, którzy dadzą...

Entuzjastyczne opinie znajomych na lc zachęciły mnie do sięgnięcia po tę książkę dla młodzieży (bo główna bohaterka ma 17 lat),którą jednak gorąco polecam również wszystkim dorosłym. Zachwyciła mnie od pierwszych stron. Język bardzo plastyczny, autorka kilkoma słowami potrafi przenieść czytelnika w świat emocji bohaterki i wprowadzić w panującą atmosferę. A już opis reakcji Ani na wiadomość o śmierci rodziców to majstersztyk stylistyczny, czegoś takiego nie spotkałam do tej pory w literaturze. Nic dziwnego, że chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o autorce. I znalazłam wywiad z nia na blogu goralkaczyta.blogspot.com. Elżbieta Sidorowicz jest malarką, projektantką wnętrz, ilustratorką dziecięcą i grafiki użytkowej, słowem – kobietą wielu talentów! Nic dziwnego, że jej język jest tak plastyczny, obrazowy!
Myślę, że książka może pomóc osobom przeżywającym śmierć bliskich, tak jak bohaterka. Mnie przypomniały się moje własne emocje po nagłej śmierci bliskiej mi osoby. Nierozwiązane tajemnice z tego tomu zostana zapewne rozwiązane w następnych, które już się ukazały i zaliczają się tym razem do literatury obyczajowej, a nie młodzieżowej, bo bohaterka w międzyczasie dorosła 😊. Pod koniec zrobiło się też bardziej „obyczajowo”. Wydawnictwo Zysk i S-ka dba o dobry poziom w tym tomie i mam nadzieję, że podobnie będzie w następnych.
Ogromnie polecam!

Entuzjastyczne opinie znajomych na lc zachęciły mnie do sięgnięcia po tę książkę dla młodzieży (bo główna bohaterka ma 17 lat),którą jednak gorąco polecam również wszystkim dorosłym. Zachwyciła mnie od pierwszych stron. Język bardzo plastyczny, autorka kilkoma słowami potrafi przenieść czytelnika w świat emocji bohaterki i wprowadzić w panującą atmosferę. A już opis...

Życie jest niczym paczka czekolady. Ma w sobie nuty słodyczy i ciut goryczy. Wolelibyśmy wyeliminować z niej te, które kwaszą twarz, pozostawiają brzydki posmak w ustach, które przynoszą złe rzeczy, trudności i zostawić tylko te, które przynoszą radość i szczęście. Jednak gdybyśmy zostali ich pozbawieni, życie straciłoby smak. To dopełnienie, które tworzy z nas prawdziwe istoty z krwi i kości. Bez niepowodzeń, trudności, kłód pod nogami nigdy byśmy nie docenili tego, co mamy na wyciągnięcie ręki. Bez nich nie próbowalibyśmy walczyć o naszą lepszą przyszłość, o miłość, szczęście. Wszystko wychodziłoby nam bez problemu, a gdzie ta chęć samorozwoju, kształcenia? Pójście na łatwiznę przyniesie chwilowe ukojenie, a później stanie się nudne, przewidywalne i mało ekscytujące. Życie stawia przed nami wyzwania, sprawdza naszą wytrzymałość. Pozwala wiele osiągnąć, dużo zmienić. Podnieść z kolan i stawić czoła każdej przeciwności.

Ania miała szczęśliwe dzieciństwo. Zawsze mogła liczyć na wsparcie swoich kochanych rodziców. Otrzymywała od nich ogrom miłości, akceptacji, zrozumienia. Pełni radości i pozytywnych oczekiwań na przyszłość zakupują stary, zrujnowany dworek na peryferiach miasta. Mimo różnych trudności, które na nich czeka przy renowacji i remoncie obiektu, widzą w nim potencjał i już rozplanowują, gdzie co będzie. Wydawać by się mogło, że nic ani nikt nie zburzy ich tej sielanki. Wszystko się jednak zmienia, gdy pewnego dnia do jej szkoły przyjeżdżają policjanci i oznajmiają najgorsze słowa, jakie może usłyszeć młoda dziewczyna. Twoi rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Pojawia się pustka, niezrozumienie, złość na Boga, na niesprawiedliwość losu. W głowie kołacze się żal, ogromny bunt, smutek, który rozdziera serce. Jak poradzić sobie w świecie, w którym zabrakło światła, a ciemność stopniowo odbiera wszystkie zmysły i uczucia?

Opowieść o bólu straty, o próbie poradzenia sobie z zaistniałą sytuacją. O mozolnej pracy stawania w miarę na nogi, o dążeniu do autodestrukcji, o depresji, która odbiera chęci do życia, o tęsknocie i pustce. Jak również historia o prawdziwej przyjaźni, determinacji, chęci walki, uporze, ogromnej sile, bezinteresownej pomocy, wsparcia. Bohaterka musi zmierzyć się z okropną rzeczywistością, w którym zabrakło ukochanych osób. Z impetem została wrzucona w niesprawiedliwość losu, egzystencji, gdzie radość i szczęście zostały starte na pył, pozostawiając w sercu tylko ogromną wyrwę, pustkę. Fundamenty stabilizacji runęły jak domek z kart, a blizny co rusz pojawiają się w umyśle, znaczą swoje miejsce, by na nowo wprowadzić zamęt i chaos. Czy czas rzeczywiście leczy wszystkie rany? Jak poradzić sobie z żalem, niesprawiedliwością na chichoty losu? Dlaczego stwórca doprowadził do takiej sytuacji, że dziewczyna, która miała tak wiele, musiała nagle to wszystko utracić? Dlaczego zmusił ją do szybkiego zderzenia się z okrutną rzeczywistością? Dlaczego odebrał radość i szczęście? I czy będzie jeszcze szansa odnalezienia sensu życia? Takie i inne pytania zadaje sobie bohaterka książki. Czy znalazła na nie odpowiedzi, tego już musicie dowiedzieć się sami.

Autorka oddała czytelnikom w ręce bardzo emocjonalną powieść dopracowaną w każdym calu. Obserwujemy rozterki młodej dziewczyny, kobiety, która stopniowo połykana jest przez ciemność. Która zmaga się z depresją, anoreksją, z myślami o autodestrukcji, samotnością, opuszczeniem. Która próbuje wydostać się z ciemnych macek, jakie ją oblepiają i zmuszają do tego, by w końcu się tej ciemności poddała, jak przez determinację i upór stale walczy o to, by rozproszyć mrok, który ją obezwładnia. Jak próbuje w miarę stanąć na nogi dzięki bezinteresownej pomocy obcych ludzi, bo na bliską osobę nie może liczyć, tak jak tego najbardziej potrzebuje i oczekuje. Autorka stopniowo rysuje przed nami pejzaż całej fabuły, dodaje coraz nowsze barwy, każda scena przedstawia inne emocje, rozterki, zawahania, niepewności. Po złączeniu zlepków w całość, tworzą zachwycający obraz nakreślony burzliwymi barwami pełnych ciemności, szarości i ciepłych odcieni. Dajcie się porwać powieści. Gorąco polecam!

Życie jest niczym paczka czekolady. Ma w sobie nuty słodyczy i ciut goryczy. Wolelibyśmy wyeliminować z niej te, które kwaszą twarz, pozostawiają brzydki posmak w ustach, które przynoszą złe rzeczy, trudności i zostawić tylko te, które przynoszą radość i szczęście. Jednak gdybyśmy zostali ich pozbawieni, życie straciłoby smak. To dopełnienie, które tworzy z nas prawdziwe...

…Będziesz miała dom… w jabłkowym sadzie…

Rety!!
Zawładnęła mną ta książka bez reszty!!

Poleciła mi ją kiedyś Przyjaciółka.
Książka odleżała swoje aż w końcu się za nią zabrałem.
I nie mogłem się od niej oderwać!!
Nie znałem autorki, nie miałem pojęcia, że to książka młodzieżowa, nie wiedziałem, że to pierwszy tom.

Pierwsze kilkadziesiąt stron wyciska łzy.
A potem jest różnie.
Łzy i uśmiech (Ania walcząca z piecem, Ania w drodze do weterynarza).
I pisane jest to wszystko przepięknym językiem!!!!!
Autorka operuje tak barwnym, cudownie kolorowym słowem, tak pięknie opisuje nawet mało istotne szczegóły, tak potrafi zanurzać się w świecie niemal bajkowej przyrody, że czytając momentami po prostu brakowało mi tchu.

Cudo!!!!!!

10/10.

…Będziesz miała dom… w jabłkowym sadzie…

Rety!!
Zawładnęła mną ta książka bez reszty!!

Poleciła mi ją kiedyś Przyjaciółka.
Książka odleżała swoje aż w końcu się za nią zabrałem.
I nie mogłem się od niej oderwać!!
Nie znałem autorki, nie miałem pojęcia, że to książka młodzieżowa, nie wiedziałem, że to pierwszy tom.

Pierwsze kilkadziesiąt stron wyciska łzy.
A potem jest...

Książka „Morze ciemności” Elżbiety Sidorowicz to pierwszy tom cyklu "Okruchy gorzkiej czekolady".
Akcja powieści dzieje się pod koniec lat 90-tych XX wieku. To historia siedemnastoletniej Ani Kielanowicz, której rodzice giną w wypadku samochodowym. Jest ona uczennicą liceum plastycznego w Warszawie. Kiedy jej rodzina przeprowadziła się w okolice Piaseczna, zamieszkali w starym dworku. Wszystko szło idealnie do momentu tragedii rodzinnej. Dziewczyna ma tylko ciotkę, ale to zły pomysł, aby do pełnoletności kobieta wzięła ją od swoje skrzydła. To kobieta, która myśli tylko o luksusie dla siebie. Ania trafia do domu swojej nauczycielki pani Barskiej.
W książce poruszane są ważne kwestie dotyczące straty rodziny i pięknego życia zdolnej nastolatki, bólu i tęsknocie, przyjaźni, niesieniu pomocy, anemii oraz depresji.
Ania została bez rodziny, w której miała oparcie, jednak obok niej są jej przyjaciele: Michał, Pola, Bemolka, syn pani Barskiej Marcin, jej wnuki Janek i Sebastian oraz niezastąpiony pan Jasiński.
Książka porusza, wywołuje wiele emocji. Pokazuje jak młody człowiek walczy z przeciwnościami losu.
Serdecznie polecam.

Książka „Morze ciemności” Elżbiety Sidorowicz to pierwszy tom cyklu "Okruchy gorzkiej czekolady".
Akcja powieści dzieje się pod koniec lat 90-tych XX wieku. To historia siedemnastoletniej Ani Kielanowicz, której rodzice giną w wypadku samochodowym. Jest ona uczennicą liceum plastycznego w Warszawie. Kiedy jej rodzina przeprowadziła się w okolice Piaseczna, zamieszkali w...

Historia siedemnastoletniej Ani Kielanowicz.

Jest ona zdolną uczennicą liceum plastycznego w Warszawie. Krótko po przeprowadzce do nowego domu jej rodzice giną w wypadku samochodowym. Akcja powieści dzieje się pod koniec lat 90 - tych XX wieku.

Historia o stracie, bólu, tęsknocie, samotności, DEPRESJI oraz przyjaźni, miłości (również tej nieodwzajemnionej) i o niesieniu pomocy.

Autorka stworzyła nietuzinkową opowieść. Fabuła spójna, spokojna i ciekawa. Główna bohaterka jak na 17 lat jest dojrzała ale też wrażliwa i przede wszystkim dumna. Nie mniej istotne są pozostałe postacie występujące w książce tak jak: Michał, pani Barska, pan Marcin, Janek, Sebastian, Pola, Bemolka i pan Jasiński, ponieważ kochają, pomagają oraz wspierają Anię jak tylko mogą .

Polecam, jest to piękna i wartościowa książka.

Historia siedemnastoletniej Ani Kielanowicz.

Jest ona zdolną uczennicą liceum plastycznego w Warszawie. Krótko po przeprowadzce do nowego domu jej rodzice giną w wypadku samochodowym. Akcja powieści dzieje się pod koniec lat 90 - tych XX wieku.

Historia o stracie, bólu, tęsknocie, samotności, DEPRESJI oraz przyjaźni, miłości (również tej nieodwzajemnionej) i o niesieniu...

Historia emocjonalna,życiowa opowiadająca o głównej bohaterce Ani nastolatce przeprowadza się ze swoimi rodzicami do starego dworku zrujnowanego.
Tata Ani jest fachowcem w tym fachu i zajmuje się renowacja dworku,po pewnym czasie do szkoły dziewczynki przychodzą policjanci nauczycielka przekazuje złą wiadomość Ani,że jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym.
Ania zostaje zupełnie sama,czuje się bardzo osamotniona po stracie swoich bliskich,w domu bez prądu,światła,wody,nie radzi sobie z samotnością.
Ma krewną mamy siostrę,a ciotka Iwona to podła egoistka myślącą o sobie tylko,nie interesuje się swą siostrzenica nie okazuje jej miłości,opieki,troski.
Ale może liczyć na wsparcie nauczycielki,która postanawia dziewczynkę adoptować,żeby nie trafiła do domu dziecka.
Pomagają Ani też sąsiedzi i Pola ma kochających,dobrych ludzi wokół siebie.
Pokochałam tą bohaterkę Anię to miłą,śliczna,urocza i mądra dziewczynka co potrzebowała miłości,żeby czuła się kochana i szczęśliwa,otrzymała w zamian miłość piękną od własnej nauczycielki i ciepło domowego ogniska.
Kibicowałam jej,żeby ułożyło się jej życie i znalazła szczęście I miłość ukochanego chłopaka.
Bohaterowie wspaniali,dobrzy byli w książce,oprócz ciotki Ani irytowała mnie,zepsuta do szpiku kości była kobietą,wyniosłą i egoistką okrutną.
Fabuła niesamowita w powieści była,bardzo dobrą akcja,trzymała w napięciu.
Zaskakiwała,wzruszała mnie książka uroniłam nie jedną łzę,oderwać się mi nie było można od lektury.
Pióro autorki przyjemne,wspaniałe pięknie napisała tą książkę zachwyciła mnie,urzekła z zapartym tchem czytałam powieść mnie się spodobała.
Smutna,a zarazem cudna skłaniająca do refleksji z przesłaniem mądrym książka.
Zachwyciła mnie książka,pochłonęła beż reszty.
Głęboka emocjonalna,wzruszająca,przepiękna.

Historia emocjonalna,życiowa opowiadająca o głównej bohaterce Ani nastolatce przeprowadza się ze swoimi rodzicami do starego dworku zrujnowanego.
Tata Ani jest fachowcem w tym fachu i zajmuje się renowacja dworku,po pewnym czasie do szkoły dziewczynki przychodzą policjanci nauczycielka przekazuje złą wiadomość Ani,że jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym.
Ania zostaje...

Ania jest uczennicą liceum plastycznego, jej rodzice decydują się kupić stary dwór na obrzeżach miasta. Sielanka młodej dziewczyny kończy się w dniu wypadku jej rodziców. Ania zostaje sama w domu, który nie nadaje się jeszcze do użytku, w dodatku okazuje się, że nie może liczyć na nikogo bliskiego.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Elżbiety i jestem naprawdę urzeczona historią, która przelała na kartki "Morza ciemności". Książka wciągnęła mnie już od pierwszych stron, byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy Ani oraz z jakimi przeciwnościami losu przyjdzie się mierzyć tej młodej dziewczynie. Zagłębiając się coraz dalej w tą historię jestem pewna, że nie jeden dorosły poddałby się na starcie, ale nie Ania! Ta młoda dziewczyna mimo wielkiej dziury w sercu, która została jej po śmierci rodziców postanowiła za wszelką cenę sprostać wszelkim trudnością, które zostaną postawione na jej drodze, dziewczyna będzie musiała na nowo zbudować swoją codzienność.
Jestem ogromnie rozczarowana postawa jej ciotki oraz przyjaciółki jej matki, która była matką chrzestną Ani, widać tutaj idealnie, że czasami z rodzinom wychodzi się najlepiej na zdjęciu. Okazuje się, że najwięcej wsparcia Ania otrzymuje od nauczycielki oraz jej rodziny, chociaż z czasem nastolatka postanawia sama uporać się ze swoimi demonami.
"Morze ciemności" to niezwykle emocjonująca i wzruszająca historia, która z pewnością skłania czytelnika do refleksji nad własnym życiem. Jestem bardzo ciekawa jak dalej potoczą się losy Ani, bo bardzo mocno kibicuje tej młodej i już bardzo doświadczonej przez los dziewczynie!
Moja ocena to 9/10.

Ania jest uczennicą liceum plastycznego, jej rodzice decydują się kupić stary dwór na obrzeżach miasta. Sielanka młodej dziewczyny kończy się w dniu wypadku jej rodziców. Ania zostaje sama w domu, który nie nadaje się jeszcze do użytku, w dodatku okazuje się, że nie może liczyć na nikogo bliskiego.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Elżbiety i jestem naprawdę...