Nie dałem rady skończyć tej powieści. Zmęczyła mnie po prostu. Osadzenie akcji na Roztoczu w scenerii małej wsi i historia, która z pominięciem warstwy nadnaturalnej mogłaby być dość typowym dramatem rodzinnym jakich wiele, była dla mnie za realistyczna i za ciężka do strawienia. Sięgając po fantastykę i rzeczy gatunkowo zbliżone jednak szukam w książkach jakiegoś oderwania od szarej rzeczywistości. Dodatkowo miałem problem z główną bohaterką, której bezradność wobec złośliwej teściowej i męża alkoholika po prostu mnie wkurwiała. Podczas lektury, a przeczytałem tak ze 3/4 triggerowałem się wielokrotnie, a to chyba nie o to chodzi w czytaniu, żeby się denerwować. Przynajmniej nie mi. Być może to nie jest zła książka, po prostu zupełnie nie dla mnie.

Nie dałem rady skończyć tej powieści. Zmęczyła mnie po prostu. Osadzenie akcji na Roztoczu w scenerii małej wsi i historia, która z pominięciem warstwy nadnaturalnej mogłaby być dość typowym dramatem rodzinnym jakich wiele, była dla mnie za realistyczna i za ciężka do strawienia. Sięgając po fantastykę i rzeczy gatunkowo zbliżone jednak szukam w książkach jakiegoś oderwania...

Dwie rzeczy związane z tą książką mi się nie podobają:

1. CENA. Podstawowa cena to 63 zł. Mimo sporych zniżek w księgarniach internetowych ciężko jest znaleźć tę publikację za mniej niż 40 zł. Sporo jak za książkę w miękkiej okładce i posiadającą niespełna 250 stron. Byłem zainteresowany zakupem, ale odpuściłem. Na szczęście „Pogwar” pojawił się w mojej bibliotece i tym sposobem mogłem go przeczytać.

2. TOM I. Ani na okładce, ani w opisie nie ma wzmianki o tym, że „Pogwar” jest pierwszą częścią dwutomowego cyklu. Czytelnicy, którzy zdecydują się kupić tę książkę i zapłacą za nią jak za dwie, mogą poczuć się oszukani, że tak naprawdę dostali pół książki.


Autor określa „Pogwar” jako obyczajową powieść grozy. Moim zdaniem pierwsze 200 stron to połączenie dramatu, pokazującego patologię społeczną, z elementami fantasy. Motyw Dzwoneczka jest za delikatny, aby uznać go za grozę. Horrorem jest na pewno ostatnie kilkadziesiąt stron, co daje nadzieję, że druga część może być naprawdę konkretna. Chociaż tom pierwszy koncentruje się w większości na dramatach życiowych głównej bohaterki, nie wygląda to źle. Autor ma lekkie pióro, co sprawia, że historia płynie całkiem wartkim strumieniem. Bez przeszkód w postaci przesadnego opisywanie mało istotnych detali lub nic niewnoszących do opowieści dygresji. Całości dopełnia niezła okładka.

Dwie rzeczy związane z tą książką mi się nie podobają:

1. CENA. Podstawowa cena to 63 zł. Mimo sporych zniżek w księgarniach internetowych ciężko jest znaleźć tę publikację za mniej niż 40 zł. Sporo jak za książkę w miękkiej okładce i posiadającą niespełna 250 stron. Byłem zainteresowany zakupem, ale odpuściłem. Na szczęście „Pogwar” pojawił się w mojej bibliotece i tym...

W jaki sposób możemy wyłowić z tych zgliszczy, jakie serwuje nam pamięć świat, z którego wyrośliśmy i z którym już zawsze będziemy zespoleni. Świat naszej dziecięcej beztroski, pierwszych doznań, rozczarowań i marzeń.
W jaki sposób przenieść coś tak ułomnego i skalanego przez czas, aby nie przepadło na zawsze tylko odrodziło się niczym feniks z popiołu. Tak żebyśmy mogli spojrzeć na nasze działo, jakbyśmy przyglądali się sobie w zwierciadle.
Zniekształceni, oderwani od rzeczywistości, niedopasowani tak samo jak ten twór którego sprawcami staliśmy się. I jesteśmy odpowiedzialni za niego od początku, do końca.
Pogwar wydaje się być takim literackim tworem. Pomieszaniem między tym, co prawdziwe i zmyślone. Dlatego możemy łudzić się, że to czary i krzywda dziecka są nicią spajającą ten wątły świat. Musimy sięgnąć głębiej, zanurzyć się w odmętach własnych wspomnień i może wtedy będziemy w stanie usłyszeć ten - pogwar i odkryć przesłanie, jakie niesie ze sobą ta niejednoznaczna powieść.

W jaki sposób możemy wyłowić z tych zgliszczy, jakie serwuje nam pamięć świat, z którego wyrośliśmy i z którym już zawsze będziemy zespoleni. Świat naszej dziecięcej beztroski, pierwszych doznań, rozczarowań i marzeń.
W jaki sposób przenieść coś tak ułomnego i skalanego przez czas, aby nie przepadło na zawsze tylko odrodziło się niczym feniks z popiołu. Tak żebyśmy mogli...