No trochę śmieszna, jako odmóżdżacz na wakacjach - gites. Dla mnie troche zbyt ociekająca millenialskim wielkomiejskim humorem: taka ironizacja i pseudo-krytyka na siłę. Zakończenia też nie czaję. Jakby autorowi zależało, żeby wjebać jakiś zwrot akcji.

Ale też nie ma takiej tragedii. Bolesław Chromry ma przyjemny styl pisania, książeczka jest na raz i wchodzi bez żenady.

No trochę śmieszna, jako odmóżdżacz na wakacjach - gites. Dla mnie troche zbyt ociekająca millenialskim wielkomiejskim humorem: taka ironizacja i pseudo-krytyka na siłę. Zakończenia też nie czaję. Jakby autorowi zależało, żeby wjebać jakiś zwrot akcji.

Ale też nie ma takiej tragedii. Bolesław Chromry ma przyjemny styl pisania, książeczka jest na raz i wchodzi bez żenady.

Bolesław Chromry pyta: „Co się podziało z nami, Polakami?“ i kreśli portret jednostek na miarę lat nastych dwudziestego pierwszego wieku. W przejaskrawionych barwach przedstawia życie małżeństwa postępowego, co zamiast dziecka ma psa, zbiera dewocjonalia, farbuje na kolorowo włosy, a ciała zdobią tatuażami. Są kimś, kogo jeszcze te kilka lat temu nazwalibyśmy „hipsterami“, zanim ich podejście do świata stało się pewnego rodzaju normą, przynajmniej w niektórych kręgach. Chromry bawi się kontrastami, więc małżeństwo to wrzuca do świata bazarków oraz relacji z patologią czy z rzekomą inteligencją i sztuką pozornie wysoką; i nikogo nie oszczędza. Kreśli portrety, gdzie ktoś „łoił dziennie średnio jedenaście tatr w puszce, bo nie można dopuścić do pojawienia się trzeźwych myśli w głowie“, a o kimś innym mówi, że „Tak kończą najlepsze umysły naszego pokolenia. Rozłożone jak walenie wyrzucone na brzeg przez spienione morze. Kolorowe baloniki z uciekającym w popłochu powietrzem mętnym wzrokiem wpatrzone w Netflixa“. Światy się przenikają, społeczeństwa przeplatają, a najlepiej oddaje to cytat: „W takim razie Punio, pani Bożena, pan Staszek, Dorota oraz Bartek musieli wzajemnie się zaakceptować. Obwąchali sobie tyłki, polizali się po uszach i nikt na nikogo nie wskakiwał, żeby zdominować. Po prostu klasyczna ludzka życzliwość. Sympatia poznana na bazarze“. I tak oto toczy się historia, gdzie Chromry w sposób sarkastyczno-ironiczno-kpiący mówi o naszym społeczeństwie. Gdzie dużo jest piesków i dużo zagubienia. A robi to w sposób niecodzienny, nietypowy, językowo ciekawy. Tego się po nim spodziewałam, na to liczyłam, to dostałam. I rewelacyjnie się dzięki niemu bawiłam!

Bolesław Chromry pyta: „Co się podziało z nami, Polakami?“ i kreśli portret jednostek na miarę lat nastych dwudziestego pierwszego wieku. W przejaskrawionych barwach przedstawia życie małżeństwa postępowego, co zamiast dziecka ma psa, zbiera dewocjonalia, farbuje na kolorowo włosy, a ciała zdobią tatuażami. Są kimś, kogo jeszcze te kilka lat temu nazwalibyśmy „hipsterami“,...

Podoba mi się język autora - pełen odwołań do, nawiązań do, skojarzeń z. Widać w tym, co autor wie, czym się interesuje, jaki jest jego świat. Narracja przypadła mi do gustu. Fabularnie dość prosta, bardziej potraktowałabym jako wprawka pisarska.
Natomiast zupełnie nie zrozumiałam za pierwszym razem co się wydarzyło i dlaczego skończyło się, jak się skończyło, musiałam sprawdzić drugi raz. Wydaje mi się, że właśnie przez rozbudowaną narrację mi to umknęło.

Książka dla zmęczonych skrolowaniem, jako lekki przerywnik, na plażę albo do pociągu. Do przeczytania na raz.

Podoba mi się język autora - pełen odwołań do, nawiązań do, skojarzeń z. Widać w tym, co autor wie, czym się interesuje, jaki jest jego świat. Narracja przypadła mi do gustu. Fabularnie dość prosta, bardziej potraktowałabym jako wprawka pisarska.
Natomiast zupełnie nie zrozumiałam za pierwszym razem co się wydarzyło i dlaczego skończyło się, jak się skończyło, musiałam...

Smutny obraz pokolenia Millenialsów. Uzależnieni od IG i FB, od hasztagów i lazySunday, zapatrzeni w swoje zwierzęta, mieszkający w mikro apartamentowcu na warszawskiej Pradze, pracujący w korporacji. My?
Trochę straszne, bardzo zabawne, trochę smutne, ale warto, warto poczytać, zastanowić się, przemyśleć...

Smutny obraz pokolenia Millenialsów. Uzależnieni od IG i FB, od hasztagów i lazySunday, zapatrzeni w swoje zwierzęta, mieszkający w mikro apartamentowcu na warszawskiej Pradze, pracujący w korporacji. My?
Trochę straszne, bardzo zabawne, trochę smutne, ale warto, warto poczytać, zastanowić się, przemyśleć...

W "Pozwólcie pieskom..." jest trochę całkiem poważnej refleksji nad współczesnymi 30-latkami, którzy udają, próbują bardziej, próbują lepiej. Z drugiej jednak strony powieść trąci tabloidową notką w stylu "Obił sąsiadowi ryja, bo ten krzywo spojrzał".
Miło się czyta, bo Autor zgrabnie posługuje się językiem, to nic, że potocznym, że czasem wulgarnym - wszystko jest tu bardzo na miejscu i idealnie pasuje do opowieści z pogranicza reportażu i brukowca.
Miło się czyta i miło się zapomni, bo to też książka-przekąska, historyjka o dość nienachalnych wartościach artystycznych.

W "Pozwólcie pieskom..." jest trochę całkiem poważnej refleksji nad współczesnymi 30-latkami, którzy udają, próbują bardziej, próbują lepiej. Z drugiej jednak strony powieść trąci tabloidową notką w stylu "Obił sąsiadowi ryja, bo ten krzywo spojrzał".
Miło się czyta, bo Autor zgrabnie posługuje się językiem, to nic, że potocznym, że czasem wulgarnym - wszystko jest tu...

Nie jestem w stanie powiedzieć o czym dokładnie była ta książka. Bohaterowie byli jak dla mnie tacy nijacy, nie byłam w stanie się do nich nijak przywiązać. Na początku była w miarę zabawna, ale tylko przez chwilę. Potem mi się szczerze tylko nudziła i czytałam ją tylko by skończyć. Chociaż muszę przyznać, że ilustracje mi się naprawdę bardzo podobały.

Nie jestem w stanie powiedzieć o czym dokładnie była ta książka. Bohaterowie byli jak dla mnie tacy nijacy, nie byłam w stanie się do nich nijak przywiązać. Na początku była w miarę zabawna, ale tylko przez chwilę. Potem mi się szczerze tylko nudziła i czytałam ją tylko by skończyć. Chociaż muszę przyznać, że ilustracje mi się naprawdę bardzo podobały.

Sama nie wiem dlaczego przypadła mi do gustu - ma wiele cech literatury, które mnie zazwyczaj odrzucają - obcesowy język, jechanie po bandzie, absolutny pesymizm, kompletny brak wyrozumiałości w stosunku do bohaterów, jednowymiarowość postaci, silny smrodek nihilizmu. A jednak - słuchanie (audiobook polecam zdecydowanie!) tej książki było wciągające, żarty mnie rozśmieszały, a bezwzględność autora wobec ludzi i zjawisk bardzo demokratyczna - nieoszczędzająca nikogo i czego - wzbudzała pewien szacunek w swojej bezkompromisowości. W języku, dość hermetycznym, korzystającym z wielu współczesnych memów, gier i skojarzeń językowych, dostrzegam dużą sprawność i lekkość pióra. Jak widać po ocenach, książka jest kontrowersyjna, ja jednak widzę w niej wartość i z lekkim zawahaniem (na pewno nie jest to propozycja dla każdego) polecam.

Sama nie wiem dlaczego przypadła mi do gustu - ma wiele cech literatury, które mnie zazwyczaj odrzucają - obcesowy język, jechanie po bandzie, absolutny pesymizm, kompletny brak wyrozumiałości w stosunku do bohaterów, jednowymiarowość postaci, silny smrodek nihilizmu. A jednak - słuchanie (audiobook polecam zdecydowanie!) tej książki było wciągające, żarty mnie...

To jak autor barwnie i bezbłędnie zobrazował słowami życie każdego (bez wyjątku!) mieszkańca naszego kraju jest mistrzostwem świata. Każdemu się dostaje, ale przy odrobinie dystansu do siebie i naszej "polskości" lektura jest arcy zabawna. Na pewno wrócę do tej książki.
...a krytykantom wbita szpileczka musiała wejść zbyt głęboko :D

To jak autor barwnie i bezbłędnie zobrazował słowami życie każdego (bez wyjątku!) mieszkańca naszego kraju jest mistrzostwem świata. Każdemu się dostaje, ale przy odrobinie dystansu do siebie i naszej "polskości" lektura jest arcy zabawna. Na pewno wrócę do tej książki.
...a krytykantom wbita szpileczka musiała wejść zbyt głęboko :D

Jaja jak berety z hipster-wannabe kontra Janusze i Grażyny

Jaja jak berety z hipster-wannabe kontra Janusze i Grażyny

Miła, zabawna satyra

Miła, zabawna satyra