Po książkę sięgnęłam trochę przez przypadek. Zobaczyłam ją na półce z twórczością pana Sapkowskiego i stwierdziłam, że skoro to jego, to muszę przeczytać. I nie zawiodłam się.
Pierwsze opowiadanie "Droga z której się nie wraca" miało klimat typowo wiedźmiński. Historia sama w sobie mnie nie zachwyciła, ale postacie Visenny i Korina bardzo.
Kolejne opowiadanie "Muzykanci" jest niesamowite. Tajemnicze, wzbudzające niepokój. No i głównymi bohaterami są koty. Genialnie opisany jest świat widziany ich oczyma. Z początku ciężko się połapać w sensie wydarzeń, ale im bliżej do końca, tym wszystko staje się jaśniejsze. Wstrząsający jest fakt, że ludzie tak wiele złego czynią zwierzętom, a te, mimo wszystko, chcą ludziom pomóc. Strzeżcie się, gdy zabrzmi veehal, bo Zasłona znów może pęknąć...
Kolejne opowiadania na które watro zwrócić uwagę to "W leju po bombie". Powalające. Pełne czarnego humoru, ale i smutnej prawdy. Jest to gatunek science fiction, ale, jak dla mnie, to bardzo prawdopodobna historia. Każdy kto jest ciekawy, jak może skończyć Polska, jak my możemy skończyć, powinien przeczytać "W leju...". I zdanie, które powaliło mnie na kolana: "Zaproponowano: Park Przyjaźni, ale zaprotestowali wszyscy."
No i nie mogę pominąć tytułowego opowiadania: "Coś się kończy, coś się zaczyna." Jedyne w pełni wiedźmińskie. Jest tu opisany ślub Geralta i Yennefer. I, chociaż autor zarzeka się, że nie jest to alternatywne zakończenie sagi wiedźmińskiej, ja potraktuje to jak prawdziwe, szczęśliwe, jej zakończenie. Czytając, niejednokrotnie wybuchałam śmiechem, i potem musiałam się tłumaczyć, przed zszokowaną rodziną. Jest to, uważam, obowiązkowa lektura dla fanów wiedźmina.
Gorąco polecam, szczególnie, że zbiór kryje w sobie jeszcze kilka opowiadań, z którymi warto się zapoznać.

Po książkę sięgnęłam trochę przez przypadek. Zobaczyłam ją na półce z twórczością pana Sapkowskiego i stwierdziłam, że skoro to jego, to muszę przeczytać. I nie zawiodłam się.
Pierwsze opowiadanie "Droga z której się nie wraca" miało klimat typowo wiedźmiński. Historia sama w sobie mnie nie zachwyciła, ale postacie Visenny i Korina bardzo.
Kolejne opowiadanie...