Coś się kończy, coś się zaczyna

Dość słabe. Takie trochę popłuczyny po wiedźminie.

Dość słabe. Takie trochę popłuczyny po wiedźminie.

najlepszy jest ślub Geralta i Yenefer, reszta opowiadań też należy koniecznie przeczytać. Klasa sama w sobie, Sapek w najwyższej formie

najlepszy jest ślub Geralta i Yenefer, reszta opowiadań też należy koniecznie przeczytać. Klasa sama w sobie, Sapek w najwyższej formie

Interesujący zbiór opowiadań Andrzeja Sapkowskiego. Każde z zamieszczonych w książce bardzo mi się podobało, szczególnie sf.
Oczywiście znajdziemy tu również krótkie zakończenie przygód Wiedźmina Geralta, a może raczej wycinek z dnia jego przejścia na emeryturę?
Ogólnie polecam, przeczytałem z przyjemnością.

Interesujący zbiór opowiadań Andrzeja Sapkowskiego. Każde z zamieszczonych w książce bardzo mi się podobało, szczególnie sf.
Oczywiście znajdziemy tu również krótkie zakończenie przygód Wiedźmina Geralta, a może raczej wycinek z dnia jego przejścia na emeryturę?
Ogólnie polecam, przeczytałem z przyjemnością.

Bardzo fajne opowiadanie do przeczytania po sadze wiedźmina.

Bardzo fajne opowiadanie do przeczytania po sadze wiedźmina.

Bardzo spodobało mi się to zakończenie tej pięknej historii, powrót tych wszystkich wspaniałych postaci potrafi wzruszyć człowieka, szczególnie po ostatniej książce w której los niektórych bohaterów nie był idealny

Bardzo spodobało mi się to zakończenie tej pięknej historii, powrót tych wszystkich wspaniałych postaci potrafi wzruszyć człowieka, szczególnie po ostatniej książce w której los niektórych bohaterów nie był idealny

Miód i plaster na serce po "Pani jeziora".

Miód i plaster na serce po "Pani jeziora".

Pióro Andrzeja Sapkowskiego pokochałam za sprawą serii wiedźmińskiej. Kiedy usłyszałam o alternatywnym zakończeniu historii Geralta, Ciri i Yennefer z jednej strony bardzo chciałam się z nim zapoznać, z drugiej jednak zakończenie oryginalne tak bardzo zmiażdżyło mnie emocjonalnie, że obawiałam się, że to alternatywne może mnie zawieść. Odkładając jego poznanie z miesiąca na miesiąc i z roku na rok w końcu się udało! Sięgnęłam po „Coś się kończy, coś się zaczyna”.

Jest to zbiór 8 opowiadań. Opowiadań bardzo zróżnicowanych pod względem tematycznym. Bowiem są tu takie nawiązujące do wiedźmińskiej sagi, w tym to nazywane (niesłusznie według autora) alternatywnym zakończeniem, a także bardziej osadzone w świecie rzeczywistym jak i opowiadania traktujące o… kotach, gdzie takiej akurat tematyki (jak i tematyki podnoszącej kwestie traktowania zwierząt przez człowieka) po autorze jakoś się nie spodziewałam…

Każde z opowiadań poprzedzone jest słowem wstępu od autora, w którym to autor objaśnia genezę powstania każdego z opowiadań jak i jego losy wydawnicze. W niektórych przypadkach dodaje liczne smaczki, jak np. takie skąd czerpał inspirację. Wstępy te, niezaprzeczalnie, dodają zbiorowi wartości.

Mi, osobiście, najbardziej do gustu przypadły opowiadania z pogranicza wiedźmińskiego świata – „Droga, z której się nie wraca” oraz to nazywane alternatywnym zakończeniem sagi o Wiedźminie – „Coś się kończy, coś się zaczyna”. Miło było powrócić do ulubionych bohaterów. Do tego autor zaskoczył mnie pro-zwierzęcą tematyką poruszoną w „Muzykantach” oraz nawiązaniem do „Alicji w krainie czarów” w „Złotym popołudniu”. Natomiast najmniej podobał mi się „Bitewny pył”, co jest kwestią poruszanej wojennej tematyki (nawet fakt, że to opowiadanie s-f niestety nie uratowało go w moich oczach),za którą nie przepadam.

Podsumowując, jest to równy pod względem pisarskim, ale jednocześnie bardzo zróżnicowany tematycznie zbiór opowiadań. Fani pióra Sapkowskiego powinni być nim usatysfakcjonowani, tym bardziej, że autor od siebie zamieścił liczne ciekawostki dotyczące genezy powstania każdego z utworów.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Pióro Andrzeja Sapkowskiego pokochałam za sprawą serii wiedźmińskiej. Kiedy usłyszałam o alternatywnym zakończeniu historii Geralta, Ciri i Yennefer z jednej strony bardzo chciałam się z nim zapoznać, z drugiej jednak zakończenie oryginalne tak bardzo zmiażdżyło mnie emocjonalnie, że obawiałam się, że to alternatywne może mnie zawieść. Odkładając jego poznanie z miesiąca na...

Tytułowe opowiadanie jest zaskakująco lekkie, zabawne, ale i historia tego wymagała. Miło też przeczytać coś takiego po trudach i smutkach, jakich doświadczyli bohaterowie.

Tytułowe opowiadanie jest zaskakująco lekkie, zabawne, ale i historia tego wymagała. Miło też przeczytać coś takiego po trudach i smutkach, jakich doświadczyli bohaterowie.

Tytułowe "coś się kończy..." jest najlepszym opowiadaniem o białym wilku, bardzo zabawne i ma świetne nawiązania do poprzednich historii. Obowiązkowo opowiadanie musi być czytane jako ostatnie, żeby można było wyłapać wszystkie smaczki.

Tytułowe "coś się kończy..." jest najlepszym opowiadaniem o białym wilku, bardzo zabawne i ma świetne nawiązania do poprzednich historii. Obowiązkowo opowiadanie musi być czytane jako ostatnie, żeby można było wyłapać wszystkie smaczki.

Ciężko ocenić jednoznacznie ten zbiór opowiadań. Są tu utwory bardzo dobre, są też bardzo kiepskie. Jest też typowe dla Sapkowskiego pisanie na siłę, bez pomysłu, byleby coś napisać. Nie jest źle, ale spodziewałem się więcej.

Ciężko ocenić jednoznacznie ten zbiór opowiadań. Są tu utwory bardzo dobre, są też bardzo kiepskie. Jest też typowe dla Sapkowskiego pisanie na siłę, bez pomysłu, byleby coś napisać. Nie jest źle, ale spodziewałem się więcej.