Książka o autodestrukcji głównej bohaterki. Brakowało mi w niej jednak jakiejś podbudowy, przyczyny czy wyjaśnienia dlaczego bohaterka działa w ten sposób. Niby są jakieś szczątki jej dzieciństwa, relacji z rodzicami, ale to wszystko jest dla mnie jakieś takie nieprzekonujące, płytkie. Przez całą książkę czułam do głównej bohaterki tylko odrazę, zero współczucia (być może taki był zamysł). Jedyne co będę pamiętać z tej książki to niekończące się opisy mieszanek leków, zero refleksji. Bardziej przekonuje mnie szklany klosz, jeżeli chodzi o zobrazowanie stanu psychicznego osoby pogrążającej się w mroku. Niemniej ciekawe doznanie literackie, zdecydowanie inne od wszystkiego co czytałam wcześniej.

Książka o autodestrukcji głównej bohaterki. Brakowało mi w niej jednak jakiejś podbudowy, przyczyny czy wyjaśnienia dlaczego bohaterka działa w ten sposób. Niby są jakieś szczątki jej dzieciństwa, relacji z rodzicami, ale to wszystko jest dla mnie jakieś takie nieprzekonujące, płytkie. Przez całą książkę czułam do głównej bohaterki tylko odrazę, zero współczucia (być może...

Bardzo nudna fabuła. żałuje że ja przeczytałam

Bardzo nudna fabuła. żałuje że ja przeczytałam

Niepozorna, brutalnie szczegółowa, nieszczędząca czytelnikowi odrazy, zaskoczenia i głębokiego niezdecydowania tym, co tak naprawdę myśli o tej książce.

Niepozorna, brutalnie szczegółowa, nieszczędząca czytelnikowi odrazy, zaskoczenia i głębokiego niezdecydowania tym, co tak naprawdę myśli o tej książce.

Infermiterol, węglan litu, ambien, trazodon, ativan, xanax, lunesta, valium. Tylko tyle, albo aż tyle by zapewnić sobie rok błogiego snu, przerywanego jedynie krótkimi wyjściami do lokalnego sklepu i seansami filmowymi, koniecznie przy wykorzystaniu magnetowidu na kasety VHS. Od pierwszych stron uderza zdecydowanie bohaterki do podjęcia tego planu. Im dalej w las tym jest jednak trudniej. Pojawiają się efekty uboczne, ale także na pierwszy plan wychodzą przyczyny podjęcia tego typu decyzji. Ciekawa to próba przejścia żałoby, pokonania własnych demonów.

Trudna była to dla mnie lektura przez mniej więcej pierwszą połowę, jednak im lepiej poznawałem powody decyzji bohaterki tym bardziej ta książka mnie pochłaniała. I choć nie było tu może takiego efektu „wow” jak przy „Lapvonie” to pomysł i realizacja są na bardzo wysokim poziomie. Było dobrze po prostu.

Infermiterol, węglan litu, ambien, trazodon, ativan, xanax, lunesta, valium. Tylko tyle, albo aż tyle by zapewnić sobie rok błogiego snu, przerywanego jedynie krótkimi wyjściami do lokalnego sklepu i seansami filmowymi, koniecznie przy wykorzystaniu magnetowidu na kasety VHS. Od pierwszych stron uderza zdecydowanie bohaterki do podjęcia tego planu. Im dalej w las tym jest...

Uwielbiam tę książkę. Powolnie przedstawiane zdarzenia, opisy rutyny głównej bohaterki, groteskowa, "brudna" obrazowość, a także szczerość wypowiedzi - to główne zalety.

Uwielbiam tę książkę. Powolnie przedstawiane zdarzenia, opisy rutyny głównej bohaterki, groteskowa, "brudna" obrazowość, a także szczerość wypowiedzi - to główne zalety.

Bylam sceptycznie nastawiona do tej powieści, bo opowiadania Ottessy Moshfegh niezbyt przypadły mi do gustu. Ciesze sie, ze przeczytałam “ Mój rok..”, cóż to za niesamowita książka! Pomysł na fabułę doskonały, warsztat świetny. Sarkazm i poczucie humoru łagodzą wymowę tej powieści, która tak naprawdę opowiada o samotności, depresji i żałobie. To książka, o której można by dyskutować bez końca, tyle w niej smaczków i piła do różnych interpretacji. Przeczytajcie koniecznie!

Bylam sceptycznie nastawiona do tej powieści, bo opowiadania Ottessy Moshfegh niezbyt przypadły mi do gustu. Ciesze sie, ze przeczytałam “ Mój rok..”, cóż to za niesamowita książka! Pomysł na fabułę doskonały, warsztat świetny. Sarkazm i poczucie humoru łagodzą wymowę tej powieści, która tak naprawdę opowiada o samotności, depresji i żałobie. To książka, o której można by...

Ciekawa, dziwna i pięknie napisana historia o 26-letniej dziewczynie, która chce odizolować się od świata i odurzona tabletkami przespać cały rok. Jednak nie do końca jej się to udaje. Ciężko znieść główną bohaterkę, a mimo to nie da się oderwać od tej książki.

Ciekawa, dziwna i pięknie napisana historia o 26-letniej dziewczynie, która chce odizolować się od świata i odurzona tabletkami przespać cały rok. Jednak nie do końca jej się to udaje. Ciężko znieść główną bohaterkę, a mimo to nie da się oderwać od tej książki.

Nie chwyciła mnie za serce ani nie stała się jedną z moich ulubionych książek ever. Nie uważam, że jest fenomenalna i każdy musi ją przeczytać. Natomiast sprawia, że człowiek się zamyśla, a i dyskusje na jej temat są naprawdę interesujące. Czyli coś, co w literaturze poszukuję.

Nie chwyciła mnie za serce ani nie stała się jedną z moich ulubionych książek ever. Nie uważam, że jest fenomenalna i każdy musi ją przeczytać. Natomiast sprawia, że człowiek się zamyśla, a i dyskusje na jej temat są naprawdę interesujące. Czyli coś, co w literaturze poszukuję.

Moja pierwsza powieść Moshfegh. Zaraz po jej przeczytaniu dorzuciłam na półkę pozostałe jej utwory bo bardzo spodobało mi się jej pióro, sposób postrzegania świata – celna refleksja i przenikliwość. Niezwykłą wrażliwością cechuje się główna bohaterka „Mojego roku…” – która z pozoru ma wszystko, ale wszechogarniający smutek i niemoc paraliżują bohaterkę popychając ją do ekstremalnego rozwiązania jakim jest zapadnięcie w letarg, odcięcie się od wszystkich zewnętrznych bodźców. Pod wieloma względami była to powieść bardzo ożywcza i pobudzająca. Spod pół przymkniętych powiek bohaterka w niezwykle przytomny i celny sposób potrafi obnażyć miałkość otaczającej nas rzeczywistości. Brak szczerości, pozorność zawieranych relacji, bezmyślna pogoń za dobrami materialnymi, konsumpcjonizm i desperacka próba dopasowania się do norm i oczekiwań społecznych. Byłam pełna podziwu dla decyzji podjętych przez główną bohaterkę, konsekwencji i bezkompromisowości jej działań. Rok z życia bohaterki, pół-sen, pół-koszmar – dostarczył mi wielu refleksji, wielu spostrzeżeń – otworzył oczy na zjawiska, które kreuje współczesny świat, warto czasem się odciąć, zrobić krok w tył i spojrzeć na to co nas otacza z nieco szerszej perspektywy, a być może uda nam się nie zwariować.

Moja pierwsza powieść Moshfegh. Zaraz po jej przeczytaniu dorzuciłam na półkę pozostałe jej utwory bo bardzo spodobało mi się jej pióro, sposób postrzegania świata – celna refleksja i przenikliwość. Niezwykłą wrażliwością cechuje się główna bohaterka „Mojego roku…” – która z pozoru ma wszystko, ale wszechogarniający smutek i niemoc paraliżują bohaterkę popychając ją do...

Jest coś ujmującego w tej książce. Każdy z niewielu bohaterów krąży gdzieś w pustej przestrzeni i radzi sobie najlepiej jak potrafi. Jest coś hipnotycznego w zamkniętych ścianach apartamentu głównej bohaterki w którym spędzamy z nią tyle czasu. I w kawie, która cały czas kupuje, w niedbaniu o jedzenie, kupowaniu lodów i sklepowych kanapek, oglądaniu filmu po filmie i w stale towarzyszącym śnie, który zapewniał jej koktajl tabletek. Podobał mi się też wątek z Revą i jak myśli głównej bohaterki o niej w końcu ewoluują, a raczej jakiego „odkrycia” dokonuje, bo myślę że dla mnie było raczej jasne od samego początku, że łączy je przyjaźń.

Jest coś ujmującego w tej książce. Każdy z niewielu bohaterów krąży gdzieś w pustej przestrzeni i radzi sobie najlepiej jak potrafi. Jest coś hipnotycznego w zamkniętych ścianach apartamentu głównej bohaterki w którym spędzamy z nią tyle czasu. I w kawie, która cały czas kupuje, w niedbaniu o jedzenie, kupowaniu lodów i sklepowych kanapek, oglądaniu filmu po filmie i w...