Kobieta, o kobiecie, dla kobiet. Bardzo ważna i potrzebna książka.

Kobieta, o kobiecie, dla kobiet. Bardzo ważna i potrzebna książka.

To będzie jedną z najbardziej wzruszających przeczytanych przeze mnie książek w tym roku a jest dopiero marzec. Z wieloma rozdziałami utożsamiałam się tak mocno, że zdania autorki Emily to jakby słowa w mojej głowie, lecz niewypowiedziane. Jest to bardzo emocjonalna literatura, wciąga od pierwszych chwil, bo pokazuje prawdę i odczucia każdej z nas. Czytając co chwilę myślałam, to moje słowa... To ja bym powiedziała...ja też tak czuję. Z poranionych dzieci wyrastają poranieni dorośli.

To będzie jedną z najbardziej wzruszających przeczytanych przeze mnie książek w tym roku a jest dopiero marzec. Z wieloma rozdziałami utożsamiałam się tak mocno, że zdania autorki Emily to jakby słowa w mojej głowie, lecz niewypowiedziane. Jest to bardzo emocjonalna literatura, wciąga od pierwszych chwil, bo pokazuje prawdę i odczucia każdej z nas. Czytając co chwilę...

Na początku ta pozycja mnie do siebie nie przekonywała, ale z każdą kolejną stroną upewniałam się, że chciałabym, by przeczytał ją KAŻDY! I celowo nie mówię tu tylko o kobietach, chociaż głównie to typowo kobiece sytuacje są tu poruszane, jednak każdy rozdział napisany jest tak, by przybliżać różne zagadnienia także tym, którzy nie maja z nimi do czynienia na co dzień (już, jeszcze, lub - szczęśliwie - nigdy). Nie umiałam znaleźć słów by w tak obrazowy sposób wytłumaczyć niektóre rzeczy moim rozmówcom. Teraz już nie muszę się gimnastykować - mogę podesłać odpowiedni fragment książki wiedząc, że są to słowa, które chciałabym wypowiedzieć i które zostaną dosadniej zrozumiane niż to, co powiedziałabym ja.
Nie jest to łatwa książka jeśli czytelnik ma ochotę się nad nią głębiej zastanawiać. Nie polecam czytać jej na plaży czy w pośpiechu. Ale mimo wszystko zdecydowanie WARTO.

Na początku ta pozycja mnie do siebie nie przekonywała, ale z każdą kolejną stroną upewniałam się, że chciałabym, by przeczytał ją KAŻDY! I celowo nie mówię tu tylko o kobietach, chociaż głównie to typowo kobiece sytuacje są tu poruszane, jednak każdy rozdział napisany jest tak, by przybliżać różne zagadnienia także tym, którzy nie maja z nimi do czynienia na co dzień (już,...

tw: zaburzenia odżywiania, alkoholizm, problemy rodzinne, narkotyki, gwałt

Emilie Pine otwarcie mówi o sprawach, o których kobiey powinny milczeć i unikac tematu. Rzuca wyzwanie o jej kobiecości, a jej bronią jest bezwarunkowa i rozrabiajaca szczerość.

Na początku książka zapowiadała się ciekawie jednak co do tego się niestety pomyliłam. Czytając kolejne strony o tym, że nie mogła opuścić ojca, gdy przybywał w szpitalu, ponieważ przedawkował z alkoholem i opiekowała się nim przez ten cały czas, w którym on tak naprawdę jej nie kochał po temat dziecka i porodu. Nie mogła urodzić dziecka chociaż bardzo chciała je mieć w swoim życiu. Robiła różne rzeczy, aby chociaż się raz powiodło jednak ten skutek był na nic.

Dowiadujemy się o jej życiu i jak sobię radziła w szkole, domu, a nawet w nocnych klubach. Przeżywała różne epizody w swoim życiu. Zażywała narkotyków łącząc je z alkoholem. Była samotna, popadła w depresję, zaburzenie odżywiania, ponieważ jej rodzina nie należała do zamożnych rodzin. Uciekała z domu, bo myślała, że ucieknie przed problemami.

Jest to bardzo osobista strona historii , którą opowiada historia. Mi jednak nie przypadła do gustu, ponieważ główny wątek był o jej rozpaczaniu przez dziecko. Szczerze mówiąc nie przypadam za takimi tematami, ale jednak warto poczytać coś o kobietach i spojrzeć na to z innej perspektywy. Kobiety doświadczają różnego rodzaju bólu i każda dziewczyna o tym wie, jednakże mało jest osób, które naprawdę umieją się tym bólem podzielić.

tw: zaburzenia odżywiania, alkoholizm, problemy rodzinne, narkotyki, gwałt

Emilie Pine otwarcie mówi o sprawach, o których kobiey powinny milczeć i unikac tematu. Rzuca wyzwanie o jej kobiecości, a jej bronią jest bezwarunkowa i rozrabiajaca szczerość.

Na początku książka zapowiadała się ciekawie jednak co do tego się niestety pomyliłam. Czytając kolejne strony o tym,...

„[...] pi­sa­nie jest spo­so­bem na zro­zu­mie­nie świa­ta, spo­so­bem prze­twa­rza­nia – i po­sia­da­nia – myśli i emo­cji, spo­so­bem na prze­kształ­ce­nie cier­pie­nia w coś war­to­ścio­we­go.“

Emilie Pine potrafi w swoich felietonach ukazać to, co niewygodne w sposób przytłaczająco szczery. W zgrabnych zdaniach ujmuje tematy bolesne, ściskające wnętrzności i zmuszające do przemyślenia kilku życiowych kwestii. To mieszanka wbijająca w fotel i zapadająca w pamięć.

„O tym się nie mówi“ to historia córki, która wciąż kocha ojca, choć jego brak odpowiedzialności oraz alkoholizm próbowały ją stłamsić i unieszczęśliwić. Partnerów, którzy postanawiają mieć dziecko, ale walka o nie staje się jedynie źródłem napięć i stresu. Dziecka, które traci poczucie bezpieczeństwa, gdy rodzice się rozstają, co wcale nie przynosi nikomu uwolnienia. Kobiety, która swój odwieczny wstyd odnośnie ciała (menstruacji, menopauzy, owłosienia, a nawet zdrowia) przelała krwią na papier. Nastolatce, która była sa­mot­na, za­gu­bio­na i bez­war­to­ścio­wa. Jednostki, która się boi, ale również stara.

A gdzieś pomiędzy pojawia się temat irlandzkich absurdów prawa czy tego, jak postrzega się kobiety w różnych życiowych okolicznościach. Jak często zabiera się im głos i jak równie często nie mają one odwagi, by się sprzeciwić. Temat szkodliwych działań rodziców, destrukcyjnego podejścia do samej siebie i wadach społeczeństwa. Ale też budowania swojej wartości oraz odnajdywania spokoju. To i znacznie więcej.

Wiedziałam, że teksty Pine będą dobre i mocne, nie wiedziałam tylko, że aż tak. I jestem jej za nie wdzięczna. Ogromnie doceniam jej szczerość i cieszę się, że powiedziała głośno o tym, o czym często nie mówi się nawet szeptem.


przekł. Jo­an­na Fi­giel

„[...] pi­sa­nie jest spo­so­bem na zro­zu­mie­nie świa­ta, spo­so­bem prze­twa­rza­nia – i po­sia­da­nia – myśli i emo­cji, spo­so­bem na prze­kształ­ce­nie cier­pie­nia w coś war­to­ścio­we­go.“

Emilie Pine potrafi w swoich felietonach ukazać to, co niewygodne w sposób przytłaczająco szczery. W zgrabnych zdaniach ujmuje tematy bolesne, ściskające wnętrzności i zmuszające...

Nieprawdopodobne jest, żeby napisać zbiór felietonów o tak trudnej tematyce kompletnie bez emocji. Czytało mi się "O tym się nie mówi" niemal w takim samym napięciu co listę zakupów.

Nieprawdopodobne jest, żeby napisać zbiór felietonów o tak trudnej tematyce kompletnie bez emocji. Czytało mi się "O tym się nie mówi" niemal w takim samym napięciu co listę zakupów.

„ O tym się nie mówi” to zbiór esejów autorstwa Emilie Pine. Każdy z tych utworów ukazuje kobietę. Córka alkoholika, zbuntowana nastolatka, zagubione dziecko, feministka. To niektóre z przedstawionych ról, jakie autorka opisuje w tym zbiorze.
Dla mnie, to bardzo dobre eseje. Jedne bardziej zdobyły moją uwagę, drugie mniej, ale całość oceniam wysoko. W moim przypadku, czytało się szybko i z zaangażowaniem. Styl i język autorki mnie wciągnął i dał do myślenia. Nie ze wszystkim muszę się zgadzać, ale szczerość i bezpośredniość jej słów sprawił, że tytuł ten pozostanie na dłużej w mojej głowie.
Naukowczyni i krytyczka literacka, stworzyła bardzo intymny portret swojej osoby. Zaskoczyła swoimi wyznaniami, odkrywaniem kart ze swojej przeszłości. Nie każdy z nas potrafi być szczery wobec samego siebie a co dopiero wobec najbliższych a także czytelników. Brawa za odwagę.
Ja jestem bardzo na tak i mam nadzieję na więcej.

„ O tym się nie mówi” to zbiór esejów autorstwa Emilie Pine. Każdy z tych utworów ukazuje kobietę. Córka alkoholika, zbuntowana nastolatka, zagubione dziecko, feministka. To niektóre z przedstawionych ról, jakie autorka opisuje w tym zbiorze.
Dla mnie, to bardzo dobre eseje. Jedne bardziej zdobyły moją uwagę, drugie mniej, ale całość oceniam wysoko. W moim przypadku,...

Bezkompromisowe, naturalistyczne, cielesne, kobiece - a jednak nie czytało mi się tej książki dobrze. Ktoś niżej wspomniał, że 'sztywne' i ja mam podobne odczucia. Jako pojedyncze eseje - tak, ale jako całość - bez emocji. Lektura męcząco nijaka.

Bezkompromisowe, naturalistyczne, cielesne, kobiece - a jednak nie czytało mi się tej książki dobrze. Ktoś niżej wspomniał, że 'sztywne' i ja mam podobne odczucia. Jako pojedyncze eseje - tak, ale jako całość - bez emocji. Lektura męcząco nijaka.

Szczera i prawdziwa opowieść o życiu kobiety. Pełna bólu, ale zarazem lekka książka autobiograficzna. Rówieśniczki Emilie Pine zapewne odnajdą się w tych historiach, a dla reszty będzie to bardzo pouczająca podróż do świata kobiet, na który składa się opiekowanie się innymi, wieczne poczucie winy i niemożność spełnienia oczekiwań cudzych i własnych. Autorka zgrabnie rozprawia się z tymi demonami (choć wcale nie znikają),dając nadzieję czytelniczkom, że też mogą stawić im czoło.
Inteligentnie napisana, niewielkich rozmiarów książka jest świetną lekturą na każdą okazję. Warto.

Szczera i prawdziwa opowieść o życiu kobiety. Pełna bólu, ale zarazem lekka książka autobiograficzna. Rówieśniczki Emilie Pine zapewne odnajdą się w tych historiach, a dla reszty będzie to bardzo pouczająca podróż do świata kobiet, na który składa się opiekowanie się innymi, wieczne poczucie winy i niemożność spełnienia oczekiwań cudzych i własnych. Autorka zgrabnie...

Bardzo w punkt, szczerze i bezkompromisowo

Bardzo w punkt, szczerze i bezkompromisowo