Fajna Książka

Fajna Książka

Niby powiew świeżego powietrza, a z drugiej strony bardzo stabilnie.

Niby powiew świeżego powietrza, a z drugiej strony bardzo stabilnie.

Poniekąd reboot serii; znów pierwszy tom świetny.

Poniekąd reboot serii; znów pierwszy tom świetny.

Początek historii Merlina jest trochę kopiuj-wklei Corwina. Dla mnie nie jest to wada, ale obiektywnie patrząc, to autor po prostu trochę nazbyt dużo skopiował.
Może być to odebrane jako motyw ojciec/syn, albo innego kręgu historii, ale mimo wszystko, te historie są nazbyt podobne. Nawet zakończenia obu tomów (I i VI) dzielą jedynie drobne szczegóły.

Żeby nie było, że narzekam, to pokochałem ten kryminalno-przygodowy styl Zelaznego i mógłbym to czytać nawet przez kolejne 20 tomów, bo jest to krótkie, przyjemne i mimo wszystko dość intrygujące.

Bardzo spodobał mi się początek, kiedy jeszcze nie było pewności, że mamy do czynienia z Corwinem czy już z Merlinem. Później wkraczamy w ten bardziej "nowoczesny" świat na cieniu Ziemi i poznajemy problemy głównego bohatera, które wrzucą go w wir niekończącej się wędrówki i przygody.

Jest to również pozycja, którą można zacząć bez większej znajomości poprzednich tomów. Zelazny wprowadził trochę nowych wątków i ciut więcej magii. Merlin jest wszak nie tylko dziedzicem jednego z książąt Amberu, ale też Dworców Chaosu, więc mamy tutaj lekki powiew świeżości.

Początek historii Merlina jest trochę kopiuj-wklei Corwina. Dla mnie nie jest to wada, ale obiektywnie patrząc, to autor po prostu trochę nazbyt dużo skopiował.
Może być to odebrane jako motyw ojciec/syn, albo innego kręgu historii, ale mimo wszystko, te historie są nazbyt podobne. Nawet zakończenia obu tomów (I i VI) dzielą jedynie drobne szczegóły.

Żeby nie było, że...

6 tom sagi Amberu, będący rozpoczęciem nowej historii to klasyczny wstęp literacki, który wyjątkowo blisko zbliża się do autoplagiatu twórczego. Poznajemy syna demonicy Dary i Corwina, władcy Amberu, który wiele lat temu uratował świat. Sam dawny protagonista tajemniczo zniknął ze świata i nikt go nie potrafi odnaleźć. Merlin, zwany po prostu Merle, mieszka sobie w Cieniu zwanym Ziemią i żyje jako zwykły architekt programista, wyjątkiem stanowią liczne zamachy na jego życia zawsze równo co rok w wiosenne przesilenie. Jednak jeden z nich wciągnie go w wyjątkowo głęboką intrygę. Zostaje zamordowana jego była kobieta, a domniemamy zamachowiec wraz z piekielną bestią z innego wymiaru okażą się tylko pionkami w znacznie większej grze, w której zagrożone zostaną życia wszystkich książąt zamku wszechświata. Dlaczego autoplagiat? Merlin jak i Corwin rozpoczynają wyprawą w bardzo podobnych okolicznościach. Tajemniczy zamach na ich życie, podróż po Ziemii w poszukiwaniu odpowiedzi, kontakty z Amberem poprzez atuty, przyjaźń z tym samym ziemianinem – Billem, który teraz po latach służy jako ludzki doradcą w sprawach władzy i skandali w Cieniach, swoista forma klątwy którą oboje rzucają na Amber, podróż między surrealistycznymi Cieniami i ostatecznie „cliffhanger”, w którym nasz rodzący się bohater będzie musiał wybrnąć z sytuacji i ratować wszechświat. Oczywiście Zelazny wyciął amnezję ze spisu elementów i dorobił przyjaźń z nieokreślonym w dokładnie zamiarach Lukiem. Na najważniejsze pytania jak „kim jest Luke” i „czym są nowe, podejrzane atuty” prowadzące do śmiertelnych pułapek i tak nie otrzymamy odpowiedzi, a Ghostweel wydaje się interesującym konceptem jako wielkie zło zagrażające Amberowi, będące formą broni jak dawna klątwa Dworców Chaosu. Jednak to trochę za mało dla doświadczonego czytelnika, a dla amatorów wielkich historii zaledwie niezbyt wciągający wstęp, słabo grający jako niezależny twór literacki. Zobaczymy co będzie dalej.

6 tom sagi Amberu, będący rozpoczęciem nowej historii to klasyczny wstęp literacki, który wyjątkowo blisko zbliża się do autoplagiatu twórczego. Poznajemy syna demonicy Dary i Corwina, władcy Amberu, który wiele lat temu uratował świat. Sam dawny protagonista tajemniczo zniknął ze świata i nikt go nie potrafi odnaleźć. Merlin, zwany po prostu Merle, mieszka sobie w Cieniu...

Ehh... można by rzec z deszczu pod rynnę. Dlaczego? Tom 6, który jest kontynuacją poprzednich pięciu, które tworzyły jako całość zamkniętą historię, śledzimy z perspektywy syna Corwina, który jako bohater jest nijaki w przeciwieństwie do swojego ojca, który był jednym z nielicznych plusów poprzednich części. Za to inaczej sprawa wygląda historią, bo ta wydaje mi się znacznie ciekawsza, a takie mam przynajmniej początkowe wrażenie.

Ehh... można by rzec z deszczu pod rynnę. Dlaczego? Tom 6, który jest kontynuacją poprzednich pięciu, które tworzyły jako całość zamkniętą historię, śledzimy z perspektywy syna Corwina, który jako bohater jest nijaki w przeciwieństwie do swojego ojca, który był jednym z nielicznych plusów poprzednich części. Za to inaczej sprawa wygląda historią, bo ta wydaje mi się...

Ledwie się zaczęło a już się skończyło. Świat świetny, barwny, kolorowy (ten pomiędzy) - tu autorowi zdecydowanie nie zabrakło wyobraźni. Natomiast główny bohater jest płaski, bez energii, bez żadnej inicjatywy. Nic nie wie, nic nie robi i cały się wręcz rozchodzi w nicości. Dlaczego 6 gwiazdek? Z sentymentu dla serii i ostatecznie jestem ciekawa co się dalej wydarzy.

Ledwie się zaczęło a już się skończyło. Świat świetny, barwny, kolorowy (ten pomiędzy) - tu autorowi zdecydowanie nie zabrakło wyobraźni. Natomiast główny bohater jest płaski, bez energii, bez żadnej inicjatywy. Nic nie wie, nic nie robi i cały się wręcz rozchodzi w nicości. Dlaczego 6 gwiazdek? Z sentymentu dla serii i ostatecznie jestem ciekawa co się dalej wydarzy.

Atuty zguby to pierwsza część cyklu zebranego w tomie II Kronik Amberu. Tym razem głównym bohaterem staje się Merlin syn Corwina i Dary. Łączy w sobie krew dwóch wielkich rodów Amberu i Dworców Chaosu. Akcja rozpoczyna się na lubianym już przez jego ojca cieniu Ziemi. Atuty zguby nie są długie, a akcja jak zwykle toczy się szybko. Moim zdaniem Merlin jest bohaterem jeszcze ciekawszym od swojego ojca bo oprócz różnych przymiotów związanych z krwią Amberu jest ponadto czarodziejem. Ale jak to zwykle bywa nasz bohater ma wrogów i nie wszystko toczy się po jego myśli. Pod koniec poznajemy bliżej kolejny czarny charakter, który pewnie zaznaczy swoją obecność w dalszych częściach cyklu. Jak dla mnie bardzo dobre otwarcie tomu II Kronik.

Atuty zguby to pierwsza część cyklu zebranego w tomie II Kronik Amberu. Tym razem głównym bohaterem staje się Merlin syn Corwina i Dary. Łączy w sobie krew dwóch wielkich rodów Amberu i Dworców Chaosu. Akcja rozpoczyna się na lubianym już przez jego ojca cieniu Ziemi. Atuty zguby nie są długie, a akcja jak zwykle toczy się szybko. Moim zdaniem Merlin jest bohaterem jeszcze...

Przy czytaniu „Dworców Chaosu” poczułam znużenie, za dużo dla mnie już było rodzinnych intryg i bitew. Następny tom mnie zaskoczył. Corwin znikną, nikt nie wie, gdzie przebywa. Jednak rodzina pod rządami Randoma żyje we względnym pokoju. My towarzyszymy Merlinowi, synowi Korwina i księżniczki Chaosu. Merlin zamieszkał na Ziemi, skończył studia, zaczął pracować, zaprzyjaźnił się Lucasen i nawet miał dziewczynę. Już nawet przyzwyczaił się, że 30 kwietnia każdego roku, ktoś próbuje go zabić. Jednak świat wokół niego zaczyna się walić i dzieją się dziwne rzeczy. W Amberze zostaje zamordowany jego wuj, a drugi jest ranny. Nie tylko, więc jego ktoś próbuje zabić. Zaczyna się polowanie na Merlina, a on nie wie, kto i dlaczego chce go zamordować. Merlin jako dziecko Amberu i Dworców Chaosu posiada inne zdolności niż jego ojciec, ale też dodatkowych wrogów. Jednak często najpierw działa, a później myśli, ale dzięki temu akcja jest bardzo dynamiczna. Przyjemny relaks i odskocznia od bardziej wymagających lektur.

Przy czytaniu „Dworców Chaosu” poczułam znużenie, za dużo dla mnie już było rodzinnych intryg i bitew. Następny tom mnie zaskoczył. Corwin znikną, nikt nie wie, gdzie przebywa. Jednak rodzina pod rządami Randoma żyje we względnym pokoju. My towarzyszymy Merlinowi, synowi Korwina i księżniczki Chaosu. Merlin zamieszkał na Ziemi, skończył studia, zaczął pracować, zaprzyjaźnił...

Przygody syna Corwina bardziej przypominają kryminał. Bardzo dynamiczne a jednocześnie wciągające. Polecam gorąco.

Przygody syna Corwina bardziej przypominają kryminał. Bardzo dynamiczne a jednocześnie wciągające. Polecam gorąco.