Pieśń dla Lyanny nie było dziełem, które kupiłem specjalnie, by je przeczytać. Znalazłem ją wśród książek podczas małych porządków na półkach i bardzo mnie zaskoczyła jej obecność, gdyż zupełnie nie pamiętałem, bym ją kupował, mimo że zazwyczaj kojarzę wszystko, co mam w swojej kilkutysięcznej biblioteczce. Nie wiem, skąd ona się u mnie wzięła, lecz postanowiłem wykorzystać okazję i ją przeczytać, skoro i tak Wichry Zimy troszeczkę się spóźniają.

To mikroopowiadanie było pierwszym opowiadaniem Martina, z którym miałem styczność i o ile uważam je za dobre dzieło z dobrym przekazem i ciekawym światem, to moim największym problemem z Pieśnią jest właśnie to, że jest mikroopowiadaniem. Moim zdaniem Martin powinien napisać to jako książkę na minimum 200 stron, bo wszystko zdawało się zbyt spakowane. Świat i postacie zasłużyły na więcej czasu, niż raptem 32 strony. Niestety, bardzo to zaniża jakość tego opowiadania w moich oczach, a ponadto nie jestem wielkim fanem sci-fi, dlatego to dzieło nie wpisało się w moje gusta, choć doceniam kreatywność i jestem zadowolony z lektury. Dodatkowo zakończenie mi się nie podobało, było zbyt nagłe i mało klimatyczne, a co najważniejsze, niesatysfakcjonujące, zupełnie jakby autor chciał szybko zakończyć historię bojąc się dobić 40 stron.

Zapewne z ciekawości sprawdzę inne mikroopowiadania Martina, jeśli jakimś przypadkiem natrafię na nie w antykwariacie bądź zajrzę na allegro.

Pieśń dla Lyanny nie było dziełem, które kupiłem specjalnie, by je przeczytać. Znalazłem ją wśród książek podczas małych porządków na półkach i bardzo mnie zaskoczyła jej obecność, gdyż zupełnie nie pamiętałem, bym ją kupował, mimo że zazwyczaj kojarzę wszystko, co mam w swojej kilkutysięcznej biblioteczce. Nie wiem, skąd ona się u mnie wzięła, lecz postanowiłem wykorzystać...

Historia zapowiadała się ciekawie, wciągnęła mnie. Ale samo zakończenie mnie totalnie rozczarowało. Spodziewałam się jakiejś petardy a tymczasem odniosłam wrażenie, że autor zupełnie nie miał na nie pomysłu...

Historia zapowiadała się ciekawie, wciągnęła mnie. Ale samo zakończenie mnie totalnie rozczarowało. Spodziewałam się jakiejś petardy a tymczasem odniosłam wrażenie, że autor zupełnie nie miał na nie pomysłu...

Nie tak dobre jak Piaseczniki, ale i tak niezłe.

Nie tak dobre jak Piaseczniki, ale i tak niezłe.

30 parę lat temu kiedy czytałam po raz pierwszy zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Smutek wśród tłumu, alienacja pojęcia mi wówczas nieznane. Do dziś wracam z nutka nostalgii.

30 parę lat temu kiedy czytałam po raz pierwszy zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Smutek wśród tłumu, alienacja pojęcia mi wówczas nieznane. Do dziś wracam z nutka nostalgii.

Nostalgiczna. Smtuna. Dająca do myślenia.
Polecam

Nostalgiczna. Smtuna. Dająca do myślenia.
Polecam

Dziś przeczytałem tę mikropowieść (choć nie jestem pewien dlaczego nie nazywa się tego tekstu opowiadaniem - wszak to opowieść jednowątkowa) po raz drugi. Pierwszy był ponad dekadę temu.

To, że tekst wciąż wzrusza, zmusza do myślenia i w żaden sposób nie traci na aktualności - jest oczywiste. Mało tego, uważam, że wyniosłem z niego znacznie więcej teraz, niż wtedy, gdy byłem jeszcze w liceum. Jest to piękny i dojrzały utwór, przepełniony doskonałym, melancholijnym klimatem.

Martin od zawsze znał się na rzeczy. I wciąż będę upierał się przy zdaniu, że Gra o Tron to nie jest najlepsze, co wyszło spod jego pióra. Krótka forma górą (obok Pieśni polecam wszystkim również fantastyczne Piaseczniki) :)

Dziś przeczytałem tę mikropowieść (choć nie jestem pewien dlaczego nie nazywa się tego tekstu opowiadaniem - wszak to opowieść jednowątkowa) po raz drugi. Pierwszy był ponad dekadę temu.

To, że tekst wciąż wzrusza, zmusza do myślenia i w żaden sposób nie traci na aktualności - jest oczywiste. Mało tego, uważam, że wyniosłem z niego znacznie więcej teraz, niż wtedy, gdy...

Bardzo fajnie opowiadanie, trochę kojarzy mi się z Piasecznikami a opis miasta z Diuną. Dobrze się czyta jest dosyć mądre.. może jak dla mnie trochę słabo rozbudowana i watek trochę spłycony ale ogólnie ok.

Bardzo fajnie opowiadanie, trochę kojarzy mi się z Piasecznikami a opis miasta z Diuną. Dobrze się czyta jest dosyć mądre.. może jak dla mnie trochę słabo rozbudowana i watek trochę spłycony ale ogólnie ok.

piękne nostalgiczne i melancholijne opowiadanie, świetnie napisane, szybko się czyta, to opowiadanie dowodzi tylko że sam pan Martin był od zawsze świetnym pisarzem i odnajduje się świetnie również w innych gatunkach i potrafi opowiedzieć i napisać coś bez wulgaryzmów i przesadnego naturalizmu jak to ma miejsce w sadze gry o tron

piękne nostalgiczne i melancholijne opowiadanie, świetnie napisane, szybko się czyta, to opowiadanie dowodzi tylko że sam pan Martin był od zawsze świetnym pisarzem i odnajduje się świetnie również w innych gatunkach i potrafi opowiedzieć i napisać coś bez wulgaryzmów i przesadnego naturalizmu jak to ma miejsce w sadze gry o tron

Sięgnęłam po tą książkę, spodziewając się historii Lyanny Stark z "Gry o Tron" i przyznam, że trochę się zdziwiłam, kiedy okazało się, że jest to coś zupełnie innego- niemiej, wygląda na to, że Martin w każdej formie sprawdza się wyśmienicie. Opowiadanie, chociaż krótkie, jest bardzo bogate, skłaniające do refleksji, a jednocześnie lekko napisane i przystępne w odbiorze. Jak najbardziej polecam, krótka, acz wartościowa lektura :)

Sięgnęłam po tą książkę, spodziewając się historii Lyanny Stark z "Gry o Tron" i przyznam, że trochę się zdziwiłam, kiedy okazało się, że jest to coś zupełnie innego- niemiej, wygląda na to, że Martin w każdej formie sprawdza się wyśmienicie. Opowiadanie, chociaż krótkie, jest bardzo bogate, skłaniające do refleksji, a jednocześnie lekko napisane i przystępne w odbiorze....