Nieoczywista, piękna historia o tym, że czasem nie wszystko przychodzi łatwo i od razu. Szczególnie jeśli chodzi o miłość. Gorąco polecam.

Nieoczywista, piękna historia o tym, że czasem nie wszystko przychodzi łatwo i od razu. Szczególnie jeśli chodzi o miłość. Gorąco polecam.

Ewa ja zawsze czaruje słowem tak niezawodnie i pewnie,że nie sposób przejść obok jej twórczości bez krzty emocji.

Historia Sama i jego przeszłości z misji w Afganistanie jest naprawdę mocnym początkiem.
Od pierwszych stron otrzymaliśmy makabryczne wspomnienia amerykańskiego wysłannika,akcję,która gna do przodu niczym rozpędzony samochód na autostradzie i tak potężną dawkę emocjonalnego rollercoastera,że ciężko odłożyć książkę na później.
Z dalszą częścią jest już nieco gorzej.

Zachowanie Sama po powrocie do rzeczywistości i rodzinnego domu daje dużo do życzenia.
Tutaj,ten płomień zachłanności czytelniczej zaczyna powoli gasnąć.Wątki stają się nużące,monotonne i pisane dla zapchania stron.
Nie czułam tej ekscytacji co na samym początku,a szczerze przyznam,że liczyłam na zimne dreszcze i przeszywające ciarki.
Końcówka też nie zrobiła na mnie powalającego wrażenia.Chyba po przeczytaniu "Odkupienia" miałam za wysokie wymagana względem autorki(?).

Drugi tom czeka,aczkolwiek chyba raczej po niego nie sięgnę.
Nie wiem, czy ma sens ciągnąć opowieść,która nie sprawiła,że twoja dusza ma czelność tańczyć w płomieniach pożaru atakującego,każdy zakamarek Twojego umysłu.

Ewa ja zawsze czaruje słowem tak niezawodnie i pewnie,że nie sposób przejść obok jej twórczości bez krzty emocji.

Historia Sama i jego przeszłości z misji w Afganistanie jest naprawdę mocnym początkiem.
Od pierwszych stron otrzymaliśmy makabryczne wspomnienia amerykańskiego wysłannika,akcję,która gna do przodu niczym rozpędzony samochód na autostradzie i tak potężną...

Pomimo bólu i traumatycznych przeżyć urzekła mnie ich historia, są totalnymi przeciwieństwami, a jednak idealnie do siebie pasują.
Uwielbiam to ich przekomarzanie, nie raz i nie dwa uśmiech na ustach zagościł ❤ najlepsza historia 🙂🙂

Pomimo bólu i traumatycznych przeżyć urzekła mnie ich historia, są totalnymi przeciwieństwami, a jednak idealnie do siebie pasują.
Uwielbiam to ich przekomarzanie, nie raz i nie dwa uśmiech na ustach zagościł ❤ najlepsza historia 🙂🙂

Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu Ktoś taki jak ty. Nie miałam pojęcia, że są one powiązane. Bardzo ciekawa choć podobała mi się bardziej historia Pata i Lu. Ta historia jest bardziej mroczna. Sam i Jess to dwie złamane dusze. Oboje mają za sobą trudną przeszłość. Ciekawe co przyniesie im przyszłość?

Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu Ktoś taki jak ty. Nie miałam pojęcia, że są one powiązane. Bardzo ciekawa choć podobała mi się bardziej historia Pata i Lu. Ta historia jest bardziej mroczna. Sam i Jess to dwie złamane dusze. Oboje mają za sobą trudną przeszłość. Ciekawe co przyniesie im przyszłość?

Zaczynając czytać książkę Ewy Pirce "Dopóki nie zajdzie słońce" spodziewałam się romansidła. Czasem lubię sobie dostarczyć takiej guilty pleasure. Jakim zaskoczeniem okazała się ta pozycja. Mimo, że występuje tu oczywiście wątek romantyczny, z reszta dość rozbudowany to pojawił się on stosunkowo późno. Przez 1/3 książki główne skrzypce grał on - Samuel. Dopiero później pojawiła się ona.

To co bardzo mi się podobało to jak przedstawieni zostali bohaterowie. Są nieprzewidywalni i nietuzinkowi. Rozdziały widziane oczami Sama są faktycznym spojrzeniem faceta. Przynajmniej tak mi mój kobiecy móżdżek podpowiada, bo ciężko mi się wczuć w męski punkt widzenia 😉 Sam jest arogancki, zadufany, irytujący i męski. Momentami naprawdę mnie drażnił, ale mimo to polubiłam go. Jest to facet po przejściach, wojennych traumach, którego demony przeszłości mają wpływ na jego teraźniejsze życie. Ona... jest absolutnie niepoprawna. Zdecydowanie nie jest grzeczna dziewczynką. Uważam, że to odważne ze strony autorki stworzyć właśnie takich bohaterów. Jednocześnie właśnie to mnie ujęło i wyróżnia tę książkę wśród innych.

Dzieje się dużo. Jest sporo emocji. Czyta się bardzo dobrze. Są odważne sceny seksu, bardzo rozbudowane, co jednak później już mnie męczyło. Na szczęście autorka postanowiła głównie skupić się na innych wydarzeniach i myślę, że to dobrze, że nie wszystko kręci się wokół erotyki, dlatego, że mnie naprawdę interesowały losy bohaterów tak jak ich relacja. W ogóle dialogi są świetne! Zadziorne i błyskotliwe.

Zakończenie świetne. Sprawia, że nie będę zwlekać z rozpoczęciem tomu drugiego.

Zaczynając czytać książkę Ewy Pirce "Dopóki nie zajdzie słońce" spodziewałam się romansidła. Czasem lubię sobie dostarczyć takiej guilty pleasure. Jakim zaskoczeniem okazała się ta pozycja. Mimo, że występuje tu oczywiście wątek romantyczny, z reszta dość rozbudowany to pojawił się on stosunkowo późno. Przez 1/3 książki główne skrzypce grał on - Samuel. Dopiero później...

Bardziej intrygująca na początku niż na końcu. Wiele wątków nie wiadomo po co autorka zamieściła w książce. Jednak rozczarowanie.

Bardziej intrygująca na początku niż na końcu. Wiele wątków nie wiadomo po co autorka zamieściła w książce. Jednak rozczarowanie.

Bardzo ciekawa, polecam🤩😍😍

Bardzo ciekawa, polecam🤩😍😍

Nie do końca rozumiem fenomenu tej książki. Początkowo gdy trafiłam na jej opis zaintrygowała mnie, upłynęło trochę czasu zanim ją kupiłam, ale nie spodziewałam się, że czytanie jej będzie mi tak ciężko szło. Czytałam ją prawie dwa tygodnie, co bardzo rzadko mi się zdarza, aby książka tak długo u mnie zalegała. Każda kolejna strona to było zmuszanie się do przeczytania. No przecież wydałaś na nią pieniądze, no przecież już zaczęłaś, tłumaczyłam sobie, w połowie już byłam gotowa zrezygnować z dalszej lektury.
Trudno określić do czego zmierza autorka, czy jest to typowy romans o przystojnym skrzywdzonym mężczyźnie i pięknej, nieposkromionej kobiecie, a może dramat opowiadający losy mężczyzny, który na wojnie stracił ducha i serce? A może jest to zupełnie coś innego.
Jeśli chodzi o bohaterów strasznie mnie męczyli, momentami ich zachowanie było tak irracjonalne i to ciągłe kręcenie się wokół jednego, jakby 3/4 książki mówiło o tym samym, a ich decyzje pozbawione sensu i logiki, jakby w dorosłych osobach były uwięzione dzieci no i co rusz nawiązania do bajek, jakoś mnie to nie kupiło.
Dużym minusem jak dla mnie były przeskoki czasowe, nie wiadomo skąd i dlaczego autorka przenosiła nas co rusz do przodu, tym samym miałam wrażenie, że to co najważniejsze w książce nas omijało, a skupialiśmy się na drobnostkach. Trochę tak jakby autorka próbowała za dużo wcisnąć w jedną książkę.

Nie do końca rozumiem fenomenu tej książki. Początkowo gdy trafiłam na jej opis zaintrygowała mnie, upłynęło trochę czasu zanim ją kupiłam, ale nie spodziewałam się, że czytanie jej będzie mi tak ciężko szło. Czytałam ją prawie dwa tygodnie, co bardzo rzadko mi się zdarza, aby książka tak długo u mnie zalegała. Każda kolejna strona to było zmuszanie się do przeczytania. No...

Książka przez pierwsze 150 stron wydaje się inna niż przez pozostałą część. Najpierw poznajemy Sama, żołnierza w trakcie jego misji w Afganistanie i pracy dla CIA. Opis misji jest straszny i traumatyczny. Pojawia się też w późniejszych wspomnieniach. Później Sam mierzy się z rzeczywistością, powrotem do domu, tragedią, która go tam zastała, nowymi obowiązkami, a także swoją przeszłością i traumami. Czyta się to jak obyczajówkę. Dopiero później wkracza Jessica. No i zaczyna się romans. Ona jest pyskata, głośna, zadziorna, flirtująca, z nie do końca znanych nam przyczyn nie chce związków. Z kolei Sam ma swój mrok i swoje demony. Drogi tych dwojga nieustannie się przeplatają. Jest między nimi niesamowita chemia i przyciąganie. Co najpierw jest czystym pożądaniem, z czasem zmienia się w coś więcej. Książka jest magnetyczna, porusza trudne tematy, jednak momentami irytujące jest zachowanie bohaterów. Książka kończy się w niesamowicie ciekawym momencie i wręcz trzeba sięgnąć od razu po kolejny tom.

Książka przez pierwsze 150 stron wydaje się inna niż przez pozostałą część. Najpierw poznajemy Sama, żołnierza w trakcie jego misji w Afganistanie i pracy dla CIA. Opis misji jest straszny i traumatyczny. Pojawia się też w późniejszych wspomnieniach. Później Sam mierzy się z rzeczywistością, powrotem do domu, tragedią, która go tam zastała, nowymi obowiązkami, a także swoją...

Kolejna książka Ewy Pirce, która mi się podobała.
Główny bohater Samuel, jest wojskowym, który był na misji w Afganistanie. Był jednym z lepszych w swoim fachu.
Nagle w wypadku giną jego rodzice, a on ma przejąć opiekę nad czwórką młodszych sióstr.
Nie jest to proste zadanie, tym bardziej, że prześladują go wizje z wojny. Często zagląda do kieliszka, nadużywa leków. Kiedy wydawałoby się, że jest już na dnie spotyka Alexa, znanego boksera, który proponuję mu pracę.
Ta znajomość pomaga Samowi podnieść się z najgorszego dołka, taką moc mają przyjaciele. Kiedy wychodzi na prostą stara się zawalczyć o swoją rodzinę. Czy uda mu się odzyskać zaufanie sióstr?
Dzięki Alexowi Samuel poznaje Jessicę, która, też lekko w życiu nie miała. Spotkania tej dwójki to częste słowne przepychanki, lubią się jak pies z kotem. Czy ta znajomość przerodzi się w coś więcej?
No i to zakończenie, całe szczęście mam drugi tom i zaraz się za niego zabieram.

Kolejna książka Ewy Pirce, która mi się podobała.
Główny bohater Samuel, jest wojskowym, który był na misji w Afganistanie. Był jednym z lepszych w swoim fachu.
Nagle w wypadku giną jego rodzice, a on ma przejąć opiekę nad czwórką młodszych sióstr.
Nie jest to proste zadanie, tym bardziej, że prześladują go wizje z wojny. Często zagląda do kieliszka, nadużywa leków. Kiedy...