Roma Ligocka opisuje swoje dramatyczne życie - począwszy od dzieciństwa spędzonego w krakowskim getcie oraz ukrywania się przed hitlerowcami po dorosłe życie w Niemczech (!). Jak można po tak dramatycznych przeżyciach żyć w kraju swoich oprawców i słuchać znienawidzonego języka? Nie wiem, ale musiało być to trudne.

Jako kilkuletnia żydowska dziewczynka Roma zaznaje bardzo ciężkich przeżyć: jest wojna, wraz z matką wędruje z miejsca na miejsce w poszukiwaniu schronienia, doznaje miażdżącego strachu, widzi jak umierają ludzie, na jej oczach mordowane są dzieci, żyje w ciągłym poczuciu zagrożenia, traci bliskich - w tym ukochanego ojca. Ma szczęście, bo udaje się jej przeżyć. Głównie za sprawą matki, która wykazuje ogromną wolę przetrwania, spryt i hart ducha. Za wszelką cenę chce ochronić córkę i mimo wszystko dać jej namiastkę dzieciństwa, np. mimo niebezpieczeństw pewnego dnia zabiera ją do ogrodu botanicznego a także znajduje schronienie u kobiet, gdzie Roma choć trochę może cieszyć się życiem dziecka.

Jest to w pewnym sensie książka o kobietach - ich sile, woli przetrwania, umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. O tym, jak traumatyczne przeżycia wpływają na dalsze życie. O trudzie dojrzewania, pozbywania się swoich demonów, poszukiwaniu swojej drogi. Wreszcie jest to książka o traumie, którą można pokonywać tworzeniem: pisaniem, malowaniem, jakimkolwiek aktem twórczym. Świetnie widać to na przykładzie losów Romy i jej przyjaciół: Ryszarda Horovitza i Romana Polańskiego. Cała trójka przeżyła getto, a później twórczo wyrażała się poprzez sztukę: Ligocka dzięki malarstwo, Horovitz - fotografii, Polański - reżyserii. Szczególnie ciekawie przedstawia się obraz małego Polańskiego - łobuziaka chodzącego własnymi ścieżkami, głośnego i upominającego się o swoje, notorycznie bitego przez ojca i niewiele sobie z tego robiącego, zafiksowanego od najmłodszych lat na punkcie kina i Ameryki. Ksiązka jest więc znakomitym przykładem na to, że z traumy można wyjść, a nawet, że można ją przekuć w coś ważnego: w sztukę.

Roma Ligocka opisuje swoje dramatyczne życie - począwszy od dzieciństwa spędzonego w krakowskim getcie oraz ukrywania się przed hitlerowcami po dorosłe życie w Niemczech (!). Jak można po tak dramatycznych przeżyciach żyć w kraju swoich oprawców i słuchać znienawidzonego języka? Nie wiem, ale musiało być to trudne.

Jako kilkuletnia żydowska dziewczynka Roma zaznaje bardzo...