Bardzo dobry temat i nie najlepsze wykonanie. Tak można by określić tę książkę, w której Autor zabiera czytelnika w podróż do Iranu śladami Polaków, którzy w 1942 r. trafili tam wraz z armią Andersa w ramach ewakuacji z ZSRR. Sam wątek polski, po którym poza cmentarzami nie ma już we współczesnym Iranie zbyt wielu śladów, został poprowadzony dobrze, choć chyba nie potrzebnie próbował z nim Fiedler złączyć kolejny reportaż o wyprawie do "kraju mułłów". Natomiast część o charakterze historycznym wypada na tym tle niekorzystnie i - co gorsza - zawiera nie tylko pewną liczbę sformułowań nieprecyzyjnych, ale nawet dość poważnych błędów (np. Kadżarowie nie byli dynastią afgańską, tylko turkmeńską, a informacja o "zmianie nazwy państwa na Persję w 1935 r." zawiera aż podwójny błąd: w istocie chodzi o zmianę z nazwy Persja na Iran i to o zmianę, której nie było, gdyż szach Reza wprowadził wówczas do dyplomacji nazwę, której sami Irańczycy i tak zawsze używali). Książce wyraźnie zabrakło dobrej korekty i o ile jeszcze w tekście głównym jako tako to wygląda, to już przypisy korektora na pewno nie widziały. Istnieje sporo prac o historii Iranu i lepiej sięgnąć po nie zamiast po tę książkę. Niestety "Iran – śladami polskich uchodźców" to przykład zmarnowanego potencjału.

Tomasz Babnis

Bardzo dobry temat i nie najlepsze wykonanie. Tak można by określić tę książkę, w której Autor zabiera czytelnika w podróż do Iranu śladami Polaków, którzy w 1942 r. trafili tam wraz z armią Andersa w ramach ewakuacji z ZSRR. Sam wątek polski, po którym poza cmentarzami nie ma już we współczesnym Iranie zbyt wielu śladów, został poprowadzony dobrze, choć chyba nie...

Zgodnie z czerwcowym wyzwaniem,chciałabym pojechać do Iranu- Persji, dlatego sięgnęłam po te pozycję. Radosław Fiedler skupił sięna losach polskich uchodźców z ZSRR, lub zwolnionych z rosyjskich łagrów czy kazamatów na mocy traktatu Sikorski- Majki,
I częsć to tło historyczne deportacji Polaków wgłąb Rosji, druga część to rys historyczny o państwowości Iranu, a końcowa- relacja z wyprawy po Iranie,gdzie autor tropił śłady polskie w Pahlavi, Isfahanie,Teheranie czy Meszhedzie.
Częśc pierwsza okraszona jest relacjami i wspomnieniami świadków,na przykład Zosi Matuszkiewicz,Marcelego Maciuka, czy innych włączających się do armii gen. Andersa. wspomnienie rosyjskiej niedoli, głód i obfite żniwo śmierci, umierające z wycieńczenia dzieci i kobiety,które nie doczekały wolności. Warto pochwalić opiekuńczą postawę włądz Iranu,które przygarnęły kilka setek polskich sierot. Niektóre z nich skierowano do Indii,o czym też wcześniej czytałam. Stworzono szkoły OUp m.in w Teheranie,gdzie dzieci uczyły się polskiego pod kierunkiem instruktorek ZHP. Bardzo duża była aktywność publicystyczna,kulturalna i oświatowa.
Najlepszą częscią są osobiście przeprowadzone wywiady z potomkami polskich uchodźców,czy nawet świadectwa osób,któe jeszcze pamiętają tamte czasy. Rzetelnie przedstawione są najważniejsze fakty z najnowszej historii Iranu,zwłaszcza polityka antyamerykańska Chomeiniego,obalenie dynastii Pahlavich. Niestety uświadamia on instrumentalne traktowanie wyzwolonego,dążącego do demokratyzacji Iranu za czasów szacha przez amerykańskich przywódców.

Zgodnie z czerwcowym wyzwaniem,chciałabym pojechać do Iranu- Persji, dlatego sięgnęłam po te pozycję. Radosław Fiedler skupił sięna losach polskich uchodźców z ZSRR, lub zwolnionych z rosyjskich łagrów czy kazamatów na mocy traktatu Sikorski- Majki,
I częsć to tło historyczne deportacji Polaków wgłąb Rosji, druga część to rys historyczny o państwowości Iranu, a końcowa-...