Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zgodnie z czerwcowym wyzwaniem,chciałabym pojechać do Iranu- Persji, dlatego sięgnęłam po te pozycję. Radosław Fiedler skupił sięna losach polskich uchodźców z ZSRR, lub zwolnionych z rosyjskich łagrów czy kazamatów na mocy traktatu Sikorski- Majki, I częsć to tło historyczne deportacji Polaków wgłąb Rosji, druga część to rys historyczny o państwowości Iranu, a końcowa- relacja z wyprawy po Iranie,gdzie autor tropił śłady polskie w Pahlavi, Isfahanie,Teheranie czy Meszhedzie. Częśc pierwsza okraszona jest relacjami i wspomnieniami świadków,na przykład Zosi Matuszkiewicz,Marcelego Maciuka, czy innych włączających się do armii gen. Andersa. wspomnienie rosyjskiej niedoli, głód i obfite żniwo śmierci, umierające z wycieńczenia dzieci i kobiety,które nie doczekały wolności. Warto pochwalić opiekuńczą postawę włądz Iranu,które przygarnęły kilka setek polskich sierot. Niektóre z nich skierowano do Indii,o czym też wcześniej czytałam. Stworzono szkoły OUp m.in w Teheranie,gdzie dzieci uczyły się polskiego pod kierunkiem instruktorek ZHP. Bardzo duża była aktywność publicystyczna,kulturalna i oświatowa. Najlepszą częscią są osobiście przeprowadzone wywiady z potomkami polskich uchodźców,czy nawet świadectwa osób,któe jeszcze pamiętają tamte czasy. Rzetelnie przedstawione są najważniejsze fakty z najnowszej historii Iranu,zwłaszcza polityka antyamerykańska Chomeiniego,obalenie dynastii Pahlavich. Niestety uświadamia on instrumentalne traktowanie wyzwolonego,dążącego do demokratyzacji Iranu za czasów szacha przez amerykańskich przywódców.