Największą zaletą dziełka Ciszewskiego są kapitalne dialogi oraz opisy sytuacji. Dla przykładu cytuję fragmenty:

"(...) Gdy podszedłem, podnieśli się niespiesznie i popatrzyli na mnie wzrokiem zadowolonych z siebie zawodowców. Podejrzanie szybko się otrząsnęli.
- Wyglądacie jak koty, które rozbiły słoik ze śmietanką. Wiecie już, jak wygrać tę wojnę?
- Wiemy - Wieteska strzepnął niewidoczny pyłek z marynarki. - Po prostu zabijemy ich wszystkich.(...)".

Inny (opis zachowania bohaterów po wypadku):
"(...) Ludzie wstawali pomału, zdradzając podobne do moich objawy: mętny wzrok, niepewny chód, ogólna niezborność ruchów. Ja również wstałem, aczkolwiek wszystko, na co było mnie stać, to dwa chwiejne kroki i wsparcie się o burtę najbliższej ciężarówki.
Kiwając się jak miś polarny w czasie upału, dumałem sobie właśnie nad niesprawiedliwości tego świata, kiedy energiczne wołanie wyrwało mnie z użalania się nad sobą(...)."

Tego typu dialogi i opisy wypełniają niemal każdą kartę książki, ale, co najlepsze, w ogóle się nie nudzą, autor stale ma coś zabawnego w zanadrzu. Jedynie w końcówce jest trochę poważniej. Istotne jest jednak to, że dzięki temu Ciszewski pokazuje, że ma spory dystans do tego co robi, a jednocześnie mocno angażuje czytelnika w opowiadaną przez siebie historię. Poza tym dystans autora pozwala przymknąć oko na sporo niedostatków fabuły, kiepski wątek kryminalny, dużo zbiegów okoliczności oraz niektóre motywacje bohaterów.

Czyta się to bezboleśnie, a zarazem autorowi udaje się uczynić rzecz niebywałą: bez patosu, martyrologii, czy rozdzierania szat Ciszewski pisze błahą historyjkę ku pokrzepieniu serc i udaje mu się to.

Największą zaletą dziełka Ciszewskiego są kapitalne dialogi oraz opisy sytuacji. Dla przykładu cytuję fragmenty:

"(...) Gdy podszedłem, podnieśli się niespiesznie i popatrzyli na mnie wzrokiem zadowolonych z siebie zawodowców. Podejrzanie szybko się otrząsnęli.
- Wyglądacie jak koty, które rozbiły słoik ze śmietanką. Wiecie już, jak wygrać tę wojnę?
- Wiemy - Wieteska...