Gdzieś kiedyś u jakiejś blogerki zauważyłam ten tytuł. Wykorzystując dobre serce Empika i apkę z dostępem do e-booków sięgnęłam po tą książkę, właśnie z tego powodu - gdzieś już ją widziałam. Nie zakładałam, że będzie świetna, ani że będzie zła. Po lekturze moje wrażenia są dokładnie takie same. Ani świetna, ani zła. Absolutny przeciętniak. Fakt, że jest nasycona ogroooomną ilością przykładów, postaci z codziennego życia, historii, anegdotami z nimi związanymi, ale... jakoś nie porywa w odbiorze. Jedyne, co mnie zachwyciło to rozdział związany z tym, że w całym działaniu boimy się podjęcia go w obawie, że coś pójdzie nie tak. Tylko sama nie wiem, czy zachwyt wywołało we mnie to, co Autor napisał czy bardziej to, że znam to podejście od Oli Budzyńskiej, która promuje "zrobione jest lepsze od doskonałego".

Gdzieś kiedyś u jakiejś blogerki zauważyłam ten tytuł. Wykorzystując dobre serce Empika i apkę z dostępem do e-booków sięgnęłam po tą książkę, właśnie z tego powodu - gdzieś już ją widziałam. Nie zakładałam, że będzie świetna, ani że będzie zła. Po lekturze moje wrażenia są dokładnie takie same. Ani świetna, ani zła. Absolutny przeciętniak. Fakt, że jest nasycona ogroooomną...

"Kobietom, spotkanym przypadkiem,
kochanym przez mgnienie ukradkiem,
poświęcić chcę tych kilka słów (...)"
/LES PASSANTES - NIEZNAJOME Antoine Pol/

Ta książka, a może raczej rozprawka o "porażce" wlewa we mnie tak różne uczucia, skrajne i gryzące się, że koniec końców nie wiem, czy mi się podobała.
Na początku uznałam Charlesa Pepina za ignoranta, wręcz głupca, który próbuje wcisnąć mi jakiś gruby kit. "Porażka znaczy zwycięstwo", to nie tylko tytuł żałośnie cukierkowy, ale przede wszystkim kłamstwo. Otóż PORAŻKA - to porażka, a ZWYCIĘSTWO - to zwycięstwo i nie można tych dwóch rzeczy mylić, bo dojdziemy do jakichś absurdów.
Początek tej lektury mnie nie tyle co zawiódł, co zdenerwował, a już na pewno rozwścieczyły mnie niektóre przykłady. Pierwszy z brzegu? A proszę bardzo! Autor opisał historię francuskiej śpiewaczki - Barbary - która odniosła spektakularny sukces, ale która jako dziecko była molestowana przez ojca. Echo tej traumy i zbrodni, której dopuścił się na niej jej własny ojciec wybrzmiewa w piosenkach, które śpiewa. I co zrobił Pepin? Nazwał "molestowanie" jej "porażką"!!! No moi Państwo, to mnie z lekka wkurzyło - i myślę, że nie tylko mnie. Nie wolno usprawiedliwiać zła nazywając go nauczycielem. NIE WOLNO!
Autor zawarł w tej krótkiej książeczce sporo bzdur, ale byłabym niesprawiedliwa nie zauważywszy zalet - które niewątpliwie ten tekst posiada.
Mamy tutaj od groma ciekawych historii, sporo teorii, spojrzeń na świat i sądzę, że każdy może coś z lektury wyciągnąć dla siebie - coś pozytywnego. Podczas czytania były momenty, że zalała mnie przyjemna fala nadziei i pokrzepienia - co zaraz autor wyrównywał jakąś bzdurą - ale tak czy siak miło było.
Książka pozwoliła mi zapoznać się z pewnymi opiniami w sposób przystępny i lekki - zrozumiały. Myślę, że można bez większych obaw sięgnąć po tę książkę, ale trzeba pamiętać, że pod czaszką posiada się własny rozum i warto z niego korzystać i odsiać głupoty.
6/10

* Co na plus? : Lekcja odwagi - bo zgadzam się, że lepiej ponieść porażkę, niż nie spróbować i zastanawiać się: co by było gdyby?
* Co na plus? : Piękne wiersze chociażby Rudyarda Kiplinga.
* Co na plus? : Radość życia - ona zawsze jest na plus.

"Kobietom, spotkanym przypadkiem,
kochanym przez mgnienie ukradkiem,
poświęcić chcę tych kilka słów (...)"
/LES PASSANTES - NIEZNAJOME Antoine Pol/

Ta książka, a może raczej rozprawka o "porażce" wlewa we mnie tak różne uczucia, skrajne i gryzące się, że koniec końców nie wiem, czy mi się podobała.
Na początku uznałam Charlesa Pepina za ignoranta, wręcz głupca, który...

„Porażka nigdy nie jest przyjemna (…). Ale otwiera okno na rzeczywistość, pozwala nam rozwinąć zdolności lub przybliżyć się do naszych najskrytszych dążeń i pragnień”.

Ludzie z gruntu uznają potknięcia za coś złego, starają się jak najszybciej o nich zapomnieć, wymazać je z pamięci. Obawiają się, że inni mogą ich uznać za nieudaczników, więc skupiają się na sukcesach. Natomiast Charles Pepin w filozoficzno-psychologicznej książce „Porażka znaczy zwycięstwo” ukazuje, że nie należy ani się bać ani wstydzić ponoszenia porażek. Jak przedstawia autor – porażki nas budują i pozwalają „wybić się” na szczyt.

Charles Pepin odwołuje się do wielu znanych filozofów jak choćby Kanta, Sartre czy Nietzschego. Autor swoje rozważania popiera przykładami ludzi, którzy odnieśli ogromne sukcesy. W dużej mierze przykłady te jak i rozważania (choćby na temat edukacji) dotyczą obywateli francuskich, co w moim mniemaniu stanowi mały minus. Dodatkowo chętnie zapoznałabym się z większą liczbą przykładów osób, których wcześniejsze porażki doprowadziły do późniejszego sukcesu, bo w moim odczuciu takich przykładów było trochę za mało.

„Porażka znaczy zwycięstwo” zmieniła moje spojrzenie na niepowodzenia, które przecież przydarzają się każdemu człowiekowi. Zmieniła moje nastawienie do porażek, które od tej pory będę starała się wykorzystać do osiągnięcia sukcesu, zamiast złościć się, że coś mi się nie udało i starać się jak najszybciej zapomnieć o feralnej sytuacji.

Na pewno jeszcze nie raz powrócę do fragmentów tej książki.

Polecam! Choć osobom nie przepadającym za filozofowaniem może nie przypaść do gustu, gdyż niekiedy autor potrafi „popłynąć” w nurt wybitnie filozoficzny.

„Bo też można się dziwić, a czasem zachwycać, widząc, do czego prowadzą nasze porażki (…). Tkwiąca w człowieku zdolność do podnoszenia się jest ogromna, a niepowodzenia mają moc zbliżania nas do innych ludzi i do siebie samych. Porażka otwiera nam oczy. Trzeba czasem ponieść klęskę, żeby zrozumieć, jaka moc kryje się w zwyczajnej radości życia i jakim cudem jest piękno tego świata.”

PS. Książkę otrzymałam jako niespodziankę i choć w pierwszym momencie byłam zawiedziona, to stwierdziłam, że jak już ją posiadam to wypadałoby przeczytać. I słusznie! Pomimo początkowej niechęci wcale nie żałuję.

„Porażka nigdy nie jest przyjemna (…). Ale otwiera okno na rzeczywistość, pozwala nam rozwinąć zdolności lub przybliżyć się do naszych najskrytszych dążeń i pragnień”.

Ludzie z gruntu uznają potknięcia za coś złego, starają się jak najszybciej o nich zapomnieć, wymazać je z pamięci. Obawiają się, że inni mogą ich uznać za nieudaczników, więc skupiają się na sukcesach....