Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Porażka nigdy nie jest przyjemna (…). Ale otwiera okno na rzeczywistość, pozwala nam rozwinąć zdolności lub przybliżyć się do naszych najskrytszych dążeń i pragnień”. Ludzie z gruntu uznają potknięcia za coś złego, starają się jak najszybciej o nich zapomnieć, wymazać je z pamięci. Obawiają się, że inni mogą ich uznać za nieudaczników, więc skupiają się na sukcesach. Natomiast Charles Pepin w filozoficzno-psychologicznej książce „Porażka znaczy zwycięstwo” ukazuje, że nie należy ani się bać ani wstydzić ponoszenia porażek. Jak przedstawia autor – porażki nas budują i pozwalają „wybić się” na szczyt. Charles Pepin odwołuje się do wielu znanych filozofów jak choćby Kanta, Sartre czy Nietzschego. Autor swoje rozważania popiera przykładami ludzi, którzy odnieśli ogromne sukcesy. W dużej mierze przykłady te jak i rozważania (choćby na temat edukacji) dotyczą obywateli francuskich, co w moim mniemaniu stanowi mały minus. Dodatkowo chętnie zapoznałabym się z większą liczbą przykładów osób, których wcześniejsze porażki doprowadziły do późniejszego sukcesu, bo w moim odczuciu takich przykładów było trochę za mało. „Porażka znaczy zwycięstwo” zmieniła moje spojrzenie na niepowodzenia, które przecież przydarzają się każdemu człowiekowi. Zmieniła moje nastawienie do porażek, które od tej pory będę starała się wykorzystać do osiągnięcia sukcesu, zamiast złościć się, że coś mi się nie udało i starać się jak najszybciej zapomnieć o feralnej sytuacji. Na pewno jeszcze nie raz powrócę do fragmentów tej książki. Polecam! Choć osobom nie przepadającym za filozofowaniem może nie przypaść do gustu, gdyż niekiedy autor potrafi „popłynąć” w nurt wybitnie filozoficzny. „Bo też można się dziwić, a czasem zachwycać, widząc, do czego prowadzą nasze porażki (…). Tkwiąca w człowieku zdolność do podnoszenia się jest ogromna, a niepowodzenia mają moc zbliżania nas do innych ludzi i do siebie samych. Porażka otwiera nam oczy. Trzeba czasem ponieść klęskę, żeby zrozumieć, jaka moc kryje się w zwyczajnej radości życia i jakim cudem jest piękno tego świata.” PS. Książkę otrzymałam jako niespodziankę i choć w pierwszym momencie byłam zawiedziona, to stwierdziłam, że jak już ją posiadam to wypadałoby przeczytać. I słusznie! Pomimo początkowej niechęci wcale nie żałuję.