Niełatwo czyta się powieści, w których motywem przewodnim zdaje się być niepewność o los dziecka. W "Pacjencie" rozpacz rodzica jest szczególnie wyraźna, wręcz namacalna - czytelnik czuje ją na własnej skórze, ma dreszcze i choć czuje nieprzyjemny uścisk w żołądku… nie potrafi przestać czytać. Nie jest to lektura ani lekka, ani przyjemna, a mimo to książkę przeczytałam jednym tchem, bo… chciałam wyzbyć się tej niewiedzy i dowiedzieć się, co naprawdę stało się z Maksem. Tak samo jak Till, ojciec chłopca, który podejmuje rozpaczliwe i szalone kroki, aby poznać prawdę.

Sebastian Fitzek stworzył naprawdę mocny thriller psychologiczny, którego siła tkwi w bohaterach i szczegółach. Autentycznie przedstawia emocje nimi targające, zarówno mocne, jak i słabe strony, obsesje, pragnienia. Rozdziały są krótkie i poświęcone poszczególnym postaciom, dzięki czemu lepiej możemy ich poznać, zrozumieć ich stanowiska, pokochać lub znienawidzić. Realność poszczególnych kreacji bywa przytłaczająco realna – czułam się, jakbym czytała powieść na faktach, opartą na prawdziwych wydarzeniach i osobach, nie fikcyjny thriller. Myślę, że potęgą tej powieści jest właśnie ich prawdopodobieństwo. Fenomenalnie został okazany tutaj również klimat kliniki psychiatrycznej – czytałam już wiele książek, który akcja toczy się w tego typu przybytku, ale żaden nie zrobił na mnie takiego wrażenia, jak "Pacjent". Traktowanie chorych, osoby zaburzone psychiczne, sam wygląd szpitala – wszystko było w punkt, nieprzesadzone, z wyczuciem. Nie zabrakło tutaj również brutalnych scen, szokujących – autor potrafi całkowicie zaskoczyć, wzbudzić obrzydzenie i… współczucie.

Muszę przyznać, że chwilami przerastały mnie drastyczne sceny, jednak – wbrew pozorom – to nie one były najcięższe dla mnie do zniesienia. Jak wspominałam wcześniej, najgorsza była rozpacz i niepewność, którą czuł ojciec Maksa. I nie tylko on, bo w powieści nie brakuje innych osób, których przerosła sytuacja, stracili dzieci lub spotkało ich inne nieszczęście. Wszyscy bohaterowie są zwyczajnymi ludźmi, którzy znaleźli się w niełatwej sytuacji. Ich normalność jest równie przytłaczająca, jak zbrodnie ukazane w powieści, bo dają czytelnikowi świadomość, że podobne sytuacje dzieją się w naszym świecie, świecie prawdziwym. Wrażenia potęgują myśli bohaterów, nawiązania do rzeczywistości (choćby wspomnienie jednej z ekranizacji Disney’a) oraz… niedopowiedzenia, które potęgują uczucie niepokoju.

"Pacjent" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Sebastiana Fitzka i jestem przekonana, że nie jest ono ostatnie. Z przyjemnością sięgnę po inne pozycje tego autora, ponieważ dawno żadna książka nie wciągnęła mnie tak bardzo - czytałam ją nieprzerwanie. Miłośnicy mocnych thrillerów psychologicznych będą bez dwóch zdań tą pozycją zachwyceni. To karuzela wrażeń dla czytelnika – po prostu majstersztyk. Polecam z całego sera!

Niełatwo czyta się powieści, w których motywem przewodnim zdaje się być niepewność o los dziecka. W "Pacjencie" rozpacz rodzica jest szczególnie wyraźna, wręcz namacalna - czytelnik czuje ją na własnej skórze, ma dreszcze i choć czuje nieprzyjemny uścisk w żołądku… nie potrafi przestać czytać. Nie jest to lektura ani lekka, ani przyjemna, a mimo to książkę przeczytałam...