Pierwsza książka w 2024 roku za mną – padło na „Dziewczyna, którą znał”, a książka sporo naczekała się na mnie w biblioteczce. Czy tak długie oczekiwanie było tego warte?

Annika jest bardzo specyficzną osobą – nie odnajduje się w towarzystwie, jakiekolwiek relacje społeczne ją przerastają, a najlepiej czuje się w łóżku z książką. Niejakim wybawieniem okazuje się dla niej klub szachowy. Jako że dziewczyna uwielbia szachy, a podczas gry zapomina o swojej nieśmiałości, udaje jej się poznać Jonathana.
Chłopak od razu interesuje się jedyną w swoim rodzaju dziewczyną, która zdaje się nie mieć tematów tabu i żadnych zahamowań. Prosto z mostu mówi, co myśli i to go w niej urzeka. Przełamują lody i zostają parą, ale wiele przeciwności jeszcze przed nimi. Przewrotny los rozdziela ich na dziesięć lat, a gdy w końcu się spotykają, ich uczucia ponownie dają o sobie znać. Czy ta szansa zostanie przez nich wykorzystana? A może czekają ich jeszcze trudniejsze doświadczenia…?

Historia sama w sobie jest w porządku, a ostatnie strony rzeczywiście niezwykle trzymają w napięciu, ale wyjątkowo nie mogłam poradzić sobie z zachowaniem Anniki. Poznając jej losy, oczywiście staram się zrozumieć, przez co musi na co dzień przechodzić, ale było to dla mnie bardzo męczące. Jej naiwność, problemy ze zrozumieniem świata i rozterki bardziej mnie drażniły, chociaż autorka na pewno zasługuje na szacunek za wplecenie takiego wątku do swojej powieści.
Na uznanie zasługuje kreacja dwóch bohaterów – Jonathana i Janice. Bardzo ich polubiłam i podziwiałam za nieskończone pokłady cierpliwości i wyrozumienia. Tak jak wspominałam, zakończenie naprawdę mnie wciągnęło i całkowicie go nie przewidziałam, więc to daje książce plusa.
Ostatecznie jednak nie mogę powiedzieć, żeby była to moja ulubiona historia. Mimo zwrotów akcji nie urzekła mnie w stu procentach, ale nadal zasługuje na przyzwoitą ocenę.

Pierwsza książka w 2024 roku za mną – padło na „Dziewczyna, którą znał”, a książka sporo naczekała się na mnie w biblioteczce. Czy tak długie oczekiwanie było tego warte?

Annika jest bardzo specyficzną osobą – nie odnajduje się w towarzystwie, jakiekolwiek relacje społeczne ją przerastają, a najlepiej czuje się w łóżku z książką. Niejakim wybawieniem okazuje się dla niej...

Szczerze powiedziawszy to historia bardzo mnie zmęczyła. Od początku czytało mi się ją ciężko. Dopiero ostatnie chwile, sam cały opis od jej urwanej rozmowy z nim i szukania go wywarło na mnie wrażenie takie, że nie odłożyłam książki na chwilę nawet.

Szczerze powiedziawszy to historia bardzo mnie zmęczyła. Od początku czytało mi się ją ciężko. Dopiero ostatnie chwile, sam cały opis od jej urwanej rozmowy z nim i szukania go wywarło na mnie wrażenie takie, że nie odłożyłam książki na chwilę nawet.

Początek nie specjalnie mnie wciągnął. Później już fabuła mnie bardziej zainteresowała i trochu zaskoczyła. Całość rozwija się powoli przeplatając treścią w dwóch czasach. Współcześnie to jest początek lat 2000 oraz 10 lat wcześniej, gdy główna para studiowała.
Co mnie bardzo zaciekawiło to wątek spektrum autyzmu, który rozpoznałam od samego początku a dokładniej bym obstawiała Zespół Aspergera. Choć w książce diagnoza była postawiona ogólnie spektrum i to gdzieś w 3/4 całości. Temat mi bardzo bliski, mam nastoletniego syna Asa.
Podsumując warto ten tytuł przeczytać, szczególnie gdy jesteśmy tematem zaintersowani, bo mamy tu pokazane ogrom różnych trudności, problemów z jakimi Ci ludzie muszą się spotykać na codzień. Jak reaguje na nich społeczeństwo, jak to wygląda od wewnątrz itp. Mimo że akcja fabuły jest osadzona ponad 20 lat wstecz i w Stanach, to wiele rzeczy jest aktualne cały czas.

Początek nie specjalnie mnie wciągnął. Później już fabuła mnie bardziej zainteresowała i trochu zaskoczyła. Całość rozwija się powoli przeplatając treścią w dwóch czasach. Współcześnie to jest początek lat 2000 oraz 10 lat wcześniej, gdy główna para studiowała.
Co mnie bardzo zaciekawiło to wątek spektrum autyzmu, który rozpoznałam od samego początku a dokładniej bym...

Ta książka wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Piękna i ujmująca opowieść, którą polecam naprawdę warto. Chętnie sięgnę po inne książki tej autorki.

Ta książka wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Piękna i ujmująca opowieść, którą polecam naprawdę warto. Chętnie sięgnę po inne książki tej autorki.

Nudna, nie wciągająca, dość płytka i ckliwa. Romantycznego napięcia w zasadzie nie ma, raczej relacja Jonathan - Annika jest raczej oparta na transakcji “Jonathan będzie się autystyczną Anniką opiekował, a Annika bardzo chętnie z tej opieki skorzysta”. Książka zyskuje (trochę),jeśli czytać ją nie wg klucza “romans”, a “powieść psychologiczna/obyczajowa”. Wtedy mamy opowieść o dziewczynie z zaburzeniami autystycznymi, nie potrafiącą odnaleźć się społecznie, śledzimy reakcje jej najbliższych, możemy wczuć się w problemy Anniki (narracja pierwszoosobowa),itd.

Nudna, nie wciągająca, dość płytka i ckliwa. Romantycznego napięcia w zasadzie nie ma, raczej relacja Jonathan - Annika jest raczej oparta na transakcji “Jonathan będzie się autystyczną Anniką opiekował, a Annika bardzo chętnie z tej opieki skorzysta”. Książka zyskuje (trochę),jeśli czytać ją nie wg klucza “romans”, a “powieść psychologiczna/obyczajowa”. Wtedy mamy...

http://neavecreations.com/recenzja-29/

Ciężko powiedzieć o tej historii coś co jednej strony nie będzie brzmiało ckliwie, a z drugiej nie zdradzi zbyt wielu szczegółów. Mamy tu opowieść o dwójce młodych ludzi, których losy poznajemy dwukrotnie – współcześnie, gdy przypadkiem się odnaleźli oraz 10 lat wcześniej, gdy dopiero się poznali. Wydawałoby się, że historia prowadzona dwutorowo i w przeszłości będzie wyglądała ciekawie, niestety trochę irytujące były przedłużane początki pierwszej znajomości, kiedy już wiemy z historii współczesnej, że byli ze sobą i bardziej nas intryguje co się takiego wydarzyło, że przestali być… Przyznam się Wam, że akurat ten fragment nie zapadł mi w pamięć. Natomiast uważam, że warto po tą książkę sięgnąć z 2 powodów – po pierwsze by przeczytać historie miłosną osoby o zaburzeniach w spektrum autyzmu (od razu skojarzyła mi się z postacią Fiony w serialu Elementary). Drugi powód to ten wskazany już na okładce przez Colleen Hoover – ostatnie trzydzieści stron.

http://neavecreations.com/recenzja-29/

Ciężko powiedzieć o tej historii coś co jednej strony nie będzie brzmiało ckliwie, a z drugiej nie zdradzi zbyt wielu szczegółów. Mamy tu opowieść o dwójce młodych ludzi, których losy poznajemy dwukrotnie – współcześnie, gdy przypadkiem się odnaleźli oraz 10 lat wcześniej, gdy dopiero się poznali. Wydawałoby się, że historia...

"Dziewczyna, którą znał" - przyjemne czytadło, z którym spędziłam ostatnie czytelnicze chwile.
Bohaterami książki są Annika i Jonathan, którzy poznali się na studiach, zakochali w sobie, rozstali się i spotkali ponownie po 10 latach.
Autorka w książce przybliża nam temat autyzmu, bowiem Annika zmaga się z tym zaburzeniem całe swoje życie. Obserwujemy jak trudno jest jej odnaleźć się w świecie "ludzi normalnych", jak najprostsze sprawy często sprawiają jej nie lada kłopot oraz jak bywa krzywdzona przez innych.
Annika bywa irytująca, ale możemy też poznać jej szczere i dobre serce. Spotyka bratnie dusze, które ją wspierają, m.in. Janice, która zostaje jej przyjaciółką.
Widzimy przemianę jaka zachodzi w Annice. Wiąże się to z tragicznym zdarzeniem w jej życiu, gdy była studentką oraz koniecznością wzięcia odpowiedzialności za siebie. Annika powoli zaczyna akceptować to kim jest, poznaje swoje ograniczenia, ale też możliwości jakie posiada. 10 lat później jest o wiele bardziej "oswojona" ze swoim problemem.

Autorka w przyjemny sposób opisuje relacje między postaciami. Zgrabnie też przeplata książkowy czas teraźniejszy ze zdarzeniami sprzed 10 lat.
Nie pasuje mi w tej książce obecność scen seksu, które niewiele wnoszą i moim zdaniem są nieco oderwane od całości.
Na szczęście nie było ich zbyt wiele.

Końcówka mnie zaskoczyła i odkładając powieść nie czułam, że zmarnowałam swój czas. Polecam :)

"Dziewczyna, którą znał" - przyjemne czytadło, z którym spędziłam ostatnie czytelnicze chwile.
Bohaterami książki są Annika i Jonathan, którzy poznali się na studiach, zakochali w sobie, rozstali się i spotkali ponownie po 10 latach.
Autorka w książce przybliża nam temat autyzmu, bowiem Annika zmaga się z tym zaburzeniem całe swoje życie. Obserwujemy jak trudno jest jej...

Zmęczyła mnie ta książka, znudziła, momentami irytowała. Oschły styl, który świetnie mi zagrał w "Na wyspie", tutaj pozostawił odczucie jakiejś niekompletności, odebrał mi możliwość zrozumienia bohaterów i wczucia się w nich. A było to trudne już na poziomie konstrukcji postaci, suchy styl pisania, skoncentrowany tylko na ich zachowaniu, dodatkowo to utrudnił.

Mamy tu do czynienia z romansem drugiej szansy, a narracja prowadzona jest dwutorowo - w 1991 i 2001 roku.

Główna bohaterka, Annika, jest w spektrum autyzmu i bardzo przypomina swoim zachowaniem bohatera serialu "Atypowy". Niezwykle trudno było mi nawiązać jakąkolwiek więź emocjonalną z tą postacią, nie rozumiałam jej i głównie mnie irytowała. Nie przekonałam się do niej i nie polubiłam jej do końca. Nie polubiłam też drugiego bohatera, Jonathana, szczura korporacyjnego, który zakochał się w Annice głównie z powodu jej wyglądu. W trakcie przebiegu fabuły autorka próbuje jakoś przekonać nas o tym, że przyciągały go również inne cechy Anniki, ale nie za bardzo jej to wyszło. Prawdopodobnie winę ponosi tu wspomniany wcześniej suchy styl narracji, pomijający niemal całkowicie opis emocji bohaterów, a przynajmniej tych związanych z relacją miłosną. Dostajemy informację, że się zakochują, ale jak? kiedy? dlaczego?

Książka, choć krótka, ciągnie się. Nabiera tempa pod sam koniec, kiedy w fabułę zostaje wpleciony zamach na WTC. Autorka tak się rozpędza, że już do samego końca gna jak wściekła i te ostatnie 30 stron, które miały być wyrazem przemiany bohaterki, stają się pospiesznie poprowadzonym galopem do finału.

Spore rozczarowanie, zwłaszcza że oczekiwałam czegoś naprawdę nieprzeciętnego.

Zmęczyła mnie ta książka, znudziła, momentami irytowała. Oschły styl, który świetnie mi zagrał w "Na wyspie", tutaj pozostawił odczucie jakiejś niekompletności, odebrał mi możliwość zrozumienia bohaterów i wczucia się w nich. A było to trudne już na poziomie konstrukcji postaci, suchy styl pisania, skoncentrowany tylko na ich zachowaniu, dodatkowo to utrudnił.

Mamy tu do...

W książce poruszony został problem autyzmu. Nie poznałam jeszcze nikogo w spektrum i myślę, że dzięki tej książce mam szerszy pogląd na takie osoby. Dużo się dowiedziałam. Zresztą nieszczerość to problem współczesnego świata. Ile łatwiej byłoby posługiwać się prawdą.

Co do samej powieści to nie mam żadnych zarzutów. Trochę szybko się zeszli i tak samo szybko zakończyła się sama powieść. Ale to drobiazgi. Historia mnie zainteresowała, a on był bardzo pozytywnym bohaterem. Polecam.

W książce poruszony został problem autyzmu. Nie poznałam jeszcze nikogo w spektrum i myślę, że dzięki tej książce mam szerszy pogląd na takie osoby. Dużo się dowiedziałam. Zresztą nieszczerość to problem współczesnego świata. Ile łatwiej byłoby posługiwać się prawdą.

Co do samej powieści to nie mam żadnych zarzutów. Trochę szybko się zeszli i tak samo szybko zakończyła...

Sięgnęłam po tę książkę tylko dlatego, że porusza temat, który mnie interesuje. Temat ten jednak to zaledwie kilka stron w książce a wszystko opisane bardzo pobieżnie. Cała historia jest miałka i banalna, nic odkrywczego. Chwilami wydawało mi się, że książka została tylko po to by wstawić bohaterkę z autyzmem i opisy seksu. Szkoda.

Sięgnęłam po tę książkę tylko dlatego, że porusza temat, który mnie interesuje. Temat ten jednak to zaledwie kilka stron w książce a wszystko opisane bardzo pobieżnie. Cała historia jest miałka i banalna, nic odkrywczego. Chwilami wydawało mi się, że książka została tylko po to by wstawić bohaterkę z autyzmem i opisy seksu. Szkoda.