Gdyby Maciej Wesołowski miał jedynie warsztat napisałbym, że wziął mnie mnie za rękę, przeczołgał przez Kolumbię i przedstawił niezwykłe postaci, którym historia przetrąciła dusze, waląc na oślep kolbą karabinu. Ale prócz znakomitego warsztatu ma talent, więc po kilku stronach straciłem go z oczu. Przez selwę prowadziła mnie Yineth, po cuchnących slumsach Bogoty wędrowałem z Concepcion, szablę Bolivara kradłem z „El Turco”. Wstrząsająca rzecz, szczęśliwie ze światełkiem na finiszu. I refleksją, że cywilizacyjny kołcz, którym się karmimy typu: „pokaż przeciwnościom gołą du*ę” można potłuc o kant. Bo wszystko jest kwestią geografii. Dlatego dziękuję Bogu, że się na mnie nie wypiął i kręcąc globusem rzucił nad Wisłę. Gdyby wpakował mnie do selwy czy Medellin, bądź na duszne rolnicze poletka. Cóż… byłbym cynglem Escobara, albo farkowcem z łbem pełnym rewolucyjnego bigosu, albo przymierającym głodem chłopem. Znakomity reportaż. Zresztą, co tam reportaż - kawał świetnej literatury.

Gdyby Maciej Wesołowski miał jedynie warsztat napisałbym, że wziął mnie mnie za rękę, przeczołgał przez Kolumbię i przedstawił niezwykłe postaci, którym historia przetrąciła dusze, waląc na oślep kolbą karabinu. Ale prócz znakomitego warsztatu ma talent, więc po kilku stronach straciłem go z oczu. Przez selwę prowadziła mnie Yineth, po cuchnących slumsach Bogoty wędrowałem...