„-Jesteś śnieżynką – powiedział Dred.
- Czym?
Zaśmiał się cicho.
- Płatkiem śniegu. Nie wiem, co nas łączy, Pix. Sam nawet nie potrafię tego rozgryźć, ale kiedy usiadłem, żeby do ciebie zadzwonić, patrzyłem, jak śnieżynki wpadają przez okno. Takie białe i takie cholernie czyste, że pragnąłem dotknąć jednej, żeby stopniała, a jednocześnie nie chciałem jej zniszczyć na zawsze.”

Pixie kilka lat temu uciekła z domu, aby zacząć nowe, bezpieczne życie z dala od matki i ojczyma. Obecnie pracuje jako menadżerka w studiu tatuażu Second Circle. To właśnie tam poznaje Dreda Zandera – gwiazdę rocka, któremu Pixie już dawno wpadła w oko. Ze względu na bolesną przeszłość, dziewczyna nie dopuszcza do siebie myśli o stworzeniu jakiegokolwiek związku. Kiedy już wszystko jest na dobrej drodze i oboje coraz bardziej zbliżają się do siebie, przeszłość Pixie daje o sobie znać. Co się stanie kiedy Dred pozna prawdę? Czy pisane jest im szczęśliwe zakończenie?

„Śmiały podryw” jest to trzeci tom cyklu Tatuaże. Niestety nie czytałam poprzednich części, ale po tej historii na pewno w wolnym czasie nadrobię, ponieważ jestem ciekawa historii innych bohaterów. Wracając jednak do historii Pixie i Dreda, muszę powiedzieć, że choć okładka jakoś nie bardzo do mnie przemawia, to zdecydowanie treść nadrabia. Zarówno Pixie jak i Dred nie mieli łatwego dzieciństwa. Osoby, które powinny ich chronić i dbać o ich bezpieczeństwo zawiedli. Pozostawili bolesne blizny na duszy, wspomnienia które uporczywie wracają i zatruwają teraźniejszość. Autorka bardzo dobrze poprowadziła historię, dając nam dwie genialnie wykreowane postacie, które od razu chwycą nas za serce, a poznając ich przeszłość mamy ochotę wskoczyć do książki i przytulić oboje, przez to co przeszli. Styl pisania autorki jest lekki i przyjemny, i choć książka jest pełna dramatyzmu i nie brakuje akcji, to czyta się ją bardzo szybko, jednocześnie nie chcąc aby tak szybko się skończyła.

Książka porusza temat narkomanii, wykorzystywania seksualnego, przemocy wobec dzieci, wymuszenia i szantażu. I choć autorka nie szczędzi nam opisów, to jednak wszystko opisane jest z dokładną precyzją i wyczuciem, dając nam naprawdę przyjemną historię. Zdecydowanie polecam!

„-Jesteś śnieżynką – powiedział Dred.
- Czym?
Zaśmiał się cicho.
- Płatkiem śniegu. Nie wiem, co nas łączy, Pix. Sam nawet nie potrafię tego rozgryźć, ale kiedy usiadłem, żeby do ciebie zadzwonić, patrzyłem, jak śnieżynki wpadają przez okno. Takie białe i takie cholernie czyste, że pragnąłem dotknąć jednej, żeby stopniała, a jednocześnie nie chciałem jej zniszczyć na...