Książka jest przecudowa. Napisana w sposób bardzo mądry, fabuła poprowadzona została w niezwykle inteligentny i przede wszystkim dojrzały sposób. Autorka wie, o czym pisze i wyraźnie widać, że ma świadomość swoich słów. Wybrała problem, o którym zwykle się nie myśli i jest się święcie przekonanym, że nas nie dotyczy. A przecież może... Z dużym wyczuciem zostało przedstawione zostało całe to baaardzo złożone zjawisko i wszystkie emocje, które się z nim wiążą. A jest ich w tej książce naprawdę wiele. I nie są to łatwe emocje, a zostały opisane tak, że po prostu się w nie wierzy. Wierzy się w żal, poczucie winy, strach, rozpacz, niepewność, poniżenie, przerażenie, dezorientacje. Wierzy się także w te wszystkie niewypowiedziane gdyby. Dodatkowym atutem Requiem jest również relacja między głównymi bohaterami. To relacja, jaka mogłaby się wydarzyć. Relacja dwójki młodych ludzi, niepewnych siebie, zranionych przez życie. Rozwój ich znajomości jest naturany, nie ma szaleńczego tempa, bohaterowie potrzebują czasu, aby sobie zaufać. I to jest prawdziwe. Takie jak całe Requiem. Zimne, nieco przerażające, ale prawdziwe i przez to piękne i w ostateczności z całą pewnością oczyszczające. Polecam!

Książka jest przecudowa. Napisana w sposób bardzo mądry, fabuła poprowadzona została w niezwykle inteligentny i przede wszystkim dojrzały sposób. Autorka wie, o czym pisze i wyraźnie widać, że ma świadomość swoich słów. Wybrała problem, o którym zwykle się nie myśli i jest się święcie przekonanym, że nas nie dotyczy. A przecież może... Z dużym wyczuciem zostało...