Z wielkimi oczekiwaniami podchodziłam do „Toksyczności” Jarosława Czechowicza. Książka miała dobre opinie wśród recenzentów i czytelników, ostatecznie moich nadziei też nie zawiodła. Problem alkoholizmu na szczęście nie dotyczy bezpośrednio mojej rodziny, jednak mogę obserwować ludzi, którzy popadają w nałóg, niszczą swoje życie, wpływają na swoich bliskich. Dzieci wychowywane w rodzinach, w których alkohol przejął kontrolę nad choćby jednym rodzicem, borykają się z traumą do końca życia. To jedno z doświadczeń, które zmieniają wszystko. Perspektywa osoby ogarniętej nałogiem, przedstawiona w książce, była dla mnie wstrząsająca, trudna do zaakceptowania.
Bohaterkę książki – Janinę – poznajemy w momencie, kiedy umiera jej mama, rażona prądem z zepsutej pralki. Dorastającej dziewczynie wali się cały świat. Perspektywa pozostania z wiecznie pijanym, niestroniącym od przemocy ojcem, siostrą i bratem, z którymi nie czuje więzi sprawia, że Janka postanawia usamodzielnić się tak szybko, jak to tylko możliwe i opuszcza dom, w którym spotkało ją tyle bólu, upokorzenia i odrzucenia. Zaczyna układać sobie życie na własną rękę i możliwości. Poznaje mężczyznę, za którego wychodzi, a wkrótce rodzi się ich syn, Filip. Już wtedy Janina wpada w towarzystwo imprezowej Kryśki, z którą wypija pierwsze kieliszki, od których zaczyna się jej problem. Coraz częściej zdarza się jej upijać i gubić świadomość na kilka dni. Jej mąż popełnia samobójstwo, a Janina pogrąża się w nałogu. Poznaje kolejnych mężczyzn, z jednego z tych związków pozostaje jej córka Agnieszka, jednak kobieta nie jest w stanie opiekować się nią tak, jak powinna. Alkohol odbiera jej wszystkie dobre emocje związane z macierzyństwem. Syn budzi tylko nienawiść, bo jako dziesięciolatek doprowadza do tego, że opieka społeczna odbiera Jance dzieci i zmuszą ją do podjęcia leczenia. Nie na długo jednak wystarcza jej sił i chęci, aby nie pić. Wpada w rytm ciągów i okresów trzeźwości, próbując ratować resztki normalnego życia.
Monolog Janki jest bardzo gorzki. Przebija z niego rozczarowanie samą sobą, bo uległa temu samemu nałogowi, który zniszczył jej rodzinę, brak umiejętności pokochania mężów i syna, który jest jej codziennym wyrzutem, zniechęcenie spowodowane wmawianiem jej, że bez pomocy odpowiednich instytucji nie jest w stanie poradzić sobie z uzależnieniem. Przed wszystkim jednak Janka jest samotna, niezrozumiana, żyje pod pręgierzem czujnych spojrzeń syna i córki, niełatwych stosunków z opieką społeczną. A kiedy już udaje jej się zapanować nad piciem na tyle, by poprowadzić własne biuro rachunkowe, nachalnie i łapczywie odbudować wątłe stosunki z rodzeństwem i własnymi dziećmi, przychodzi choroba i wszystko się kończy.
Janka przeżywa swoje wzloty i upadki, rozwija swoją firmę, upija się do nieprzytomności tracąc w ten sposób czasem nawet tydzień życia, generuje długi, które ostatecznie pochłaniają jej mieszkanie, co i tak nie zaspokaja wszystkich wierzycieli. Mimo pewnych pozorów i iskierek nadziei, jej życie jest totalną katastrofą. Dorobek materialny jest złudny, bo okupiony potwornymi ratami, relacje z siostrą i bratem pozorne, te z dziećmi podszyte czujnością i brakiem zaufania. Małżeństwa i związki z mężczyznami są źródłem rozczarowań i pokus, które dla alkoholiczki są zgubne.
Na koniec do głosu są dopuszczane osoby uczestniczące w życiu Janki. Dowiadujemy się, czy przekonania kobiety o jej relacjach z bliskimi były słuszne. Z ich wypowiedzi można wyciągnąć jeden wniosek – poddanie się nałogowi przez rodzica niszczy życie dzieci. Pijaństwo ojca Janki spustoszyło jej relację z rodzeństwem, a życie samej Janiny, obserwowanie jej błędów, porażek, zniszczenia wszystkiego wkoło jest najważniejszym punktem odniesienia w budowaniu własnej przyszłości przez jej dzieci.
Książka jest bardzo smutną, wnikliwa analizą wpływu alkoholizmu zarówno na jego ofiarę, jak i całe otoczenie. Janina jest boleśnie szczera w swojej opowieści, przyznaje się do bezduszności wobec dzieci, słabości wobec nałogu, ale też cieszy z chwil, kiedy udaje jej się zapanować nad życiem. Utwór jest trudny i dający do myślenia. Na pewno pomoże uwrażliwić czytelnika na problem współuzależnienia, ale też tej prawdy, że alkoholikiem jest się na całe życie.

Z wielkimi oczekiwaniami podchodziłam do „Toksyczności” Jarosława Czechowicza. Książka miała dobre opinie wśród recenzentów i czytelników, ostatecznie moich nadziei też nie zawiodła. Problem alkoholizmu na szczęście nie dotyczy bezpośrednio mojej rodziny, jednak mogę obserwować ludzi, którzy popadają w nałóg, niszczą swoje życie, wpływają na swoich bliskich. Dzieci...