Manga jest mieszanką gatunków, która opowiada o przygodach trzech dziewczyn znajdujących się w innym świecie. Bohaterkami są trzy nastoletnie uczennice z różnych szkół. Dziewczyny spotykają się na wycieczce w Tokio Tower, gdzie zostają nagle wciągnięte do obcego świata. Okazuje się, ze niepozorne czternastolatki mają być legendarnymi bohaterkami, które uratują magiczną krainę przed zagrożeniem.

Hikaru, Umi i Fuu zostały przywołane do krainy Cephiro przez księżniczkę, która jest strażnikiem pokoju i dobrobytu tej ziemi. Kobieta została jednak porwana przez okropnego złoczyńcę i musi być wyzwolona nim w Cephiro zapanuje spokój, a dziewczyny będą mogły powrócić do domu, by odrobić szkolne zadania. Czy trójce uda się zdobyć moc i wypełnić legendę tajemniczej krainy?

Manga jest mieszanką gatunków, która opowiada o przygodach trzech dziewczyn znajdujących się w innym świecie. Bohaterkami są trzy nastoletnie uczennice z różnych szkół. Dziewczyny spotykają się na wycieczce w Tokio Tower, gdzie zostają nagle wciągnięte do obcego świata. Okazuje się, ze niepozorne czternastolatki mają być legendarnymi bohaterkami, które uratują magiczną...

Na początku miałam pewne wątpliwości - fakt faktem wychowałam się na Wojowniczkach z Krainy Marzeń puszczanych na RTL7, uwielbiałam to bardziej niż sławną Czarodziejkę z Księżyca. Tylko czy powrót po latach nie byłby zderzeniem ze ścianą? O dziwno nie! Choć nostalgia na pewno dorzuca swoje trzy grosze, tak wciąż jest to świetna historia.

A pomysł na początku wydaje się prosty jak budowa cepa (i przemielony setki razy) - trzy urocze podlotki trafiają do magicznej krainy, którą muszą (jakimś cudem) uratować. Są magiczne stworki, miecze, magia i oczywiście ten straszny (choć zabójczo przystojny) złol i jego przydupasy. Klasyka jak się patrzy. Co więc sprawia, że po raz kolejny się w tym zakochuję? W sumie… nie wiem. Tak po prostu ma w sobie to ,,coś”, to ciepło i urok.
Dodatkowo ogromny plus dla samych podlotków, które nie są irytujące i bez powodu ogłupiane, żeby na przykład wprowadzić konflikt z dupy. Niech będzie taka Umi, która będąc zjawiskowo piękną, bogatą i dobrze wychowaną panienką… jest sympatyczna i nie zadziera nosa! Co prawda z całej trójki jest najbardziej agresywna, ale to było przeurocze, gdy potrafiły się dogadać pomimo znacznych różnic w charakterach i obyło się bez fochów z czapy. Bo dlaczego główne bohaterki mają skakać sobie do gardeł i walczyć o przywództwo, zamiast zajmować się tym, co ważne - czyli wykaraskaniem z tarapatów?

No i na koniec nie mogę nie wspomnieć o kresce. Trzeba wziąć poprawkę, że manga ma już swoje lata i nie każdemu może odpowiadać ten styl, jednak trudno paniom z CLAMP odmówić… nie wiem jak to nazwać, ale projekty strojów i lokacji są prześliczne! Naprawdę magiczne, takie jak całe Cephiro.

Na początku miałam pewne wątpliwości - fakt faktem wychowałam się na Wojowniczkach z Krainy Marzeń puszczanych na RTL7, uwielbiałam to bardziej niż sławną Czarodziejkę z Księżyca. Tylko czy powrót po latach nie byłby zderzeniem ze ścianą? O dziwno nie! Choć nostalgia na pewno dorzuca swoje trzy grosze, tak wciąż jest to świetna historia.

A pomysł na początku wydaje się...

Prześliczna, charakterystyczna kreska grupy CLAMP na której się wychowałam :) Równie charakterystyczny dla CLAMP układ kadrów i kompozycja rysunków. Widać, że shojo po tej właśnie kompozycji postaci która mimo wszystko mnie czasem zaczynała denerwować jak po raz kolejny jest rysowana cała postać tylko po to żeby ją zaprezentować. Ma to swoje uzasadnienie ale ja już się od tego odzwyczaiłam. Znane, klasyczne postacie w SD i czasem trochę humoru. Dialogi niewymagające, czasem miałam wrażenie, że niektóre są wymuszone po to tylko żeby przeciągnąć scenę albo pokazać postać w danym kadrze. Sama historia dla dla mnie czasem nielogiczna i mało wciągająca ale przyznam, że czytam i mam głównie ze względu na kreskę i przyjemnoś cieszenie oka :)

Prześliczna, charakterystyczna kreska grupy CLAMP na której się wychowałam :) Równie charakterystyczny dla CLAMP układ kadrów i kompozycja rysunków. Widać, że shojo po tej właśnie kompozycji postaci która mimo wszystko mnie czasem zaczynała denerwować jak po raz kolejny jest rysowana cała postać tylko po to żeby ją zaprezentować. Ma to swoje uzasadnienie ale ja już się od...

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/08/manga-tez-ksiazka-magic-knight-rayearth.html

Wiecie, jakie to jest stare?


Generalnie internety głoszą, że „Magic Knight Rayearth” oryginalnie powstawał od 1993 do 1995 roku. Jak sobie tak teraz o tym pomyślę, to pierwszy tomik tej mangi, jest w moim wieku (heheszki). Wydawnictwo Waneko na swoje dwudziestolecie wydało dwie mangi od grupy CLAMP i choć obie są do siebie podobne, to jednak zupełnie różne.

Cephiro to magiczna kraina, w której żyją sobie magowie i inne dziwne stwory. Księżniczka Emeraude, broniąca pokoju i harmonii w całej krainie została porwana i uwięziona przez kapłana Zagato, który chce, aby całe Cephiro opanował chaos. I faktycznie od czasu pojmania księżniczki i uwięzienia, w krainie nie dzieje się najlepiej, a zło zaczyna rosnąć w siłę.
W Tokio w 1998 trzy podrzędne uczennice korzystają z wycieczek szkolnych i zwiedzają Tokyo Tower. Już mają wracać, kiedy do uch uszy dochodzi rozpaczliwe wołanie o pomoc, a dziewczęta niespodziewanie, chwilę później zostają przeniesione do Cephiro. Na swojej drodze spotykają potężnego maga Clefa, który tłumaczy im zasady tej „gry” i prosi o pomoc w uwolnieniu księżniczki, aby kraina ponownie mogła wrócić do normalności i stać się miejscem harmonii i pokoju. Dziewczyny zostają Magicznymi Rycerzami, a ich głównym zadaniem jest odbicie księżniczki z rąk wroga.
Aby tego dokonać będą się musiały zmierzyć z wieloma przeszkodami, a pierwsza z nich czeka tuż za rogiem.
Czy trójce całkiem różnym nastolatkom uda się uratować krainę i uwolnić księżniczkę Emeraude?

Powiem Wam, że czytając tę mangę od razu zauważyłam nawiązanie do gry z gatunku RPG, aczkolwiek nie jest ono tak całkiem widoczne, na pierwszy rzut oka. Co więcej, dostrzegłam także wątki podobne do „Sailor Moona”, ale o tym za chwilę.
Dziewczyny dostają się do magicznej krainy, w której dookoła są stwory, a Clef jest niczym NPC, który opowiada im o tych terenach i o ich zadaniu, niczym przydzielając questa.
Co więcej dostają bronie, które levelują razem z nimi. Im one mają większe umiejętności, tym broń jest lepsza sama w sobie. Jeżeli chodzi o „Sailor Moon” to głównie przeobrażenie się dziewczyn ze zwykłych uczennic, w Magicznych Rycerzy przypomina przemianę Usagi i innych czarodziejek. (ot, takie tam skojarzenie). Nie żeby mi to przeszkadzało. Po prostu poczułam powiew klasyki, ale nie ma się czemu dziwić, bo manga mojego dzieciństwa była wydawana od 1992 roku, także patrząc po dacie powstania „Magic Knight Rayearth” lekkie zainspirowanie się tamtą produkcją jest jak najbardziej możliwe.

Główna bohaterka, czyli Hikaru Shidou swoim zachowaniem przypomina dziecko z przedszkola. Wyróżnia ja to od pozostałej dwójki i choć z początku mnie to zwyczajnie irytowało, potem się do tego przyzwyczaiłam. Dziewczyna jest prosta i zasadniczo całkiem normalna. Do tego świetnie dogaduje się ze zwierzętami, co w Cephiro jest ważną i przydatną umiejętnością . Nasi Rycerze nie są sami, gdyż od jednej z sojuszniczek otrzymują psotnego zwierzaka, który sprawiał, że cieszyłam się, jak tylko go widziałam. Mokona, jest niepozorna, ale tak naprawdę jest to potężna magiczna istota, która naszym bohaterkom nie raz, nie dwa się przyda.

Ale za to Zagato... ten kapłan, który porwał księżniczkę Emeraudę. ŁO BOŻE, co za przystojniak! Od razu zwróciłam na niego swoją uwagę i szczerze, to mogliby wyciąć całą tę fabułę, a zostawić tylko jego. TE OCZY! Ogólnie, każda postać w tej mandze ma wspaniałe oczy. Kreska robi ogromne wrażenie, ale Zagato <3. Nie dam rady Wam tego opisać. Musicie to sami zobaczyć!

„Magic Knight Rayearth” to historia o prostej fabule. Zły porwał dobrą, ktoś musi ją uratować. Jednak mimo tego, jest to wspaniała historia, która zapiera dech w piersiach swoimi rysunkami i przedstawieniem bohaterów. Przez tę historię się płynie, czyta się ją bardzo szybko i nie odczuwa się upływu ani czasu, ani stron, a potem ma się wielkie zdziwko „Ale jak to już koniec?”. Serio, serio. Komu mogę polecić? Ciekawym tytułu i grupy CLAMP, a także fanom niezobowiązujących historii, z elementami fantastyki i przygody.

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/08/manga-tez-ksiazka-magic-knight-rayearth.html

Wiecie, jakie to jest stare?


Generalnie internety głoszą, że „Magic Knight Rayearth” oryginalnie powstawał od 1993 do 1995 roku. Jak sobie tak teraz o tym pomyślę, to pierwszy tomik tej mangi, jest w moim wieku (heheszki). Wydawnictwo Waneko na swoje dwudziestolecie wydało...

Pierwsze spotkanie z tą historią odbyłam jako dziecko, kiedy siedząc co ranek przed tv oglądałam anime. Jednak nigdy nie poznałam zakończenia tej historii. Dlatego, kiedy po wielu latach od czasu anime, udało mi się dostać mangę, byłam bardzo podekscytowana, że wrócę do świata Sephiro. I nie rozczarowałam się. Historia Hikaru, Umi i Fuu wybranych do bycia Magicznymi Rycerzami jest pełna humoru, akcji i barwnych postaci. Pierwszy tom wprowadza nas w magiczny świat, gdzie razem z bohaterkami dowiadujemy się, że należy go uratować przed niebezpiecznym Lordem Zagato i różnej maści demonami. Główne bohaterki od pierwszych stron kupiły mnie totalnie. Każda z nich jest inna, ma własny wykreowany charakter, dzięki czemu mamy ciekawe interakcje i dynamikę w ich relacjach. Fabuła jest ciekawa i zaskakująca a to dopiero pierwszy tom.
No i nie sposób nie wspomnieć o kresce. Jestem oczarowana, uwielbiam każdy kadr z tej mangi. Nie mogłam oderwać wzroku.
Jeśli lubicie fantastyczne historie z magicznym światem i fabułę, gdzie bohaterki mają jakieś zadanie do wykonania, to koniecznie sięgnijcie. Polecam

Pierwsze spotkanie z tą historią odbyłam jako dziecko, kiedy siedząc co ranek przed tv oglądałam anime. Jednak nigdy nie poznałam zakończenia tej historii. Dlatego, kiedy po wielu latach od czasu anime, udało mi się dostać mangę, byłam bardzo podekscytowana, że wrócę do świata Sephiro. I nie rozczarowałam się. Historia Hikaru, Umi i Fuu wybranych do bycia Magicznymi...

Chociaż Magic Knight Rayearth to naprawdę piękna rysunkowo manga, fabularnie niestety mnie nie zachwyciła, chociaż dalej ma na to szanse w następnych tomach.

MKR to klasyk mang typu isekai, gdzie osoby z naszego świata, zwykle nastolatki lub aspołeczne nerdy, trafiają do jakiegoś magicznego uniwersum. Tony haremowych nowelek w tej stylistyce mogły obrzydzić niektórym gatunek, ale trzeba pamiętać, że parę naprawdę znanych historii można by pod to podciągnąć - chociażby starą dobrą Narnię. Magic Knight Rayearth ma niezłe opinie, jest też dziełem autorek świetnej Rg Vedy, stąd miałam spore oczekiwania.

Rysunkowo, jak już wspomniałam, jest świetnie. O ile komuś nie przeszkadzają staromodne projekty postaci, oczywiście. Trzeba jednak panie z Clampa pochwalić za detale strojów bohaterów oraz tła - te są ponadczasowe. Warto też wspomnieć o unikatowym kadrowaniu. Kolejne sceny bądź postaci nierzadko płynnie przechodzą jedna w drugą - to trzeba zobaczyć, żeby zrozumieć.

Fabularnie, o czym też już troszkę było, jest słabiej. Trzy nastolatki zostają wciągnięte do magicznego świata, jednocześnie otrzymując od jego księżniczki questa na uratowanie go. Klasyka tematu, nie?

Pierwszy tom MKR wydaje jednocześnie przegadany i pośpieszony. W czym rzecz? Po dość długim, acz koniecznym startowym objaśnieniu zasad działających w Cephiro, dziewczęta dostają questa - dotarcie do kolejnej osoby. Jest magia, są walki - te elementy wypadają nieźle, głównie od strony wizualnej, ale to i tak idzie za prosto. Owa postać, już nie spoilerując, także wyśle bohaterki na questa - tym razem typu znajdź itemka i przynieś z powrotem. Taki growy schemat nie przypadł mi do gustu, chociaż kto wie, może następny tom go przełamie. Księżniczka niekiedy się powtarza z tym swoim wołaniem o ratunek dla Cephiro, ale zawsze w tak świetnej otoczce graficznej, że mogę patrzeć i patrzeć. Za to sceny z udziałem Zagato, naszego głównego złego, rozegrane są mistrzowsko. Mroczne, piękne i lekko tajemnicze, niejasne.

Znacznie lepiej od dopiero zaczynającej się rozkręcać fabuły wypadają tu główne bohaterki - trzy czternastolatki z Tokio: Hikaru, Umi i Fuu. Autorki nie skąpią im ważnego "czasu ekranowego" dzięki czemu charaktery dziewczyn zdążyły się już wyraźnie odznaczyć. Nie są przerysowane, ale odróżnialne już po samym zachowaniu i stylu bycia. Wszystko na plus, chociaż osobiście chętnie poświęciłabym dobrą połowę tego poznawania i zaprzyjaźniania się dziewczyn na rzecz rozbudowania fabuły i świata przedstawionego. Ten drugi został zbudowany niemal zupełnie na "tell" zamiast "show", więc wypada drętwo.

Przynajmniej na rysunki można się gapić i gapić, zatem niech już będzie 7/10. Zobaczymy, co dalej.

Chociaż Magic Knight Rayearth to naprawdę piękna rysunkowo manga, fabularnie niestety mnie nie zachwyciła, chociaż dalej ma na to szanse w następnych tomach.

MKR to klasyk mang typu isekai, gdzie osoby z naszego świata, zwykle nastolatki lub aspołeczne nerdy, trafiają do jakiegoś magicznego uniwersum. Tony haremowych nowelek w tej stylistyce mogły obrzydzić niektórym...

Kultowa manga pań z CLAMP-u wydana z okazji 20-lecia Waneko to manga o dość nieskomplikowanej fabule. Trójka nastolatek zostaje na wezwanie księżniczki Emeraude przeniesiona do równoległego świata Cephiro, aby go ocalić przed złym Zagato. Myślę, że zapowiada się dość dobra seria magical girls, wzbogacająca nasz polski ryneczek :)

Kultowa manga pań z CLAMP-u wydana z okazji 20-lecia Waneko to manga o dość nieskomplikowanej fabule. Trójka nastolatek zostaje na wezwanie księżniczki Emeraude przeniesiona do równoległego świata Cephiro, aby go ocalić przed złym Zagato. Myślę, że zapowiada się dość dobra seria magical girls, wzbogacająca nasz polski ryneczek :)

WOJOWNICZKI Z KRAINY MARZEŃ

Wydawnictwo Waneko świętuje właśnie dwudziestolecie swojego istnienia. Z tej okazji postanowiło zaserwować nam dwie serie nieco już zapominanych, ale przed laty jakże popularnych pań z grupy Clamp. Pierwszą z nich była „Card Captor Sakura”, opowieść, która częściowo pojawiła się niegdyś w magazynie „MangaMix”, drugą jest kultowy już tytuł „Magic Knight Rayearth”, który w Japonii po raz pierwszy ukazał się dokładnie dwadzieścia pięć lat temu. Na miłośników Clampa i dobrej fantastyki w klimatach shoujo czeka solidna dawka świetnej rozrywki, którą czyta się jednym tchem.

Wszystko zaczyna się niewinnie – od grupy uczennic zwiedzających Tokyo Tower. Dziewczyny rozmawiają, ekscytują się, plotkują… Wydaje się, że każda, nawet najdrobniejsza rzecz jest jak najbardziej normalna, ale już wkrótce wszystko się zmienia, kiedy wieża rozjaśniona zostaje niezwykłym blaskiem i trzy z nich zostają przeniesione do niezwykłego świata, gdzie ryby latają, a góry unoszą się w powietrzu. Od tej chwili czeka na nie trudne zadanie stania się legendarnymi magicznymi rycerzami. Ten świat bowiem musi zostać uratowany, tak samo jak księżniczka, a zrobić mogą to tylko Ci niezwykli wojownicy. Pytanie jednak czy nastolatki będą w stanie sprostać zadaniu, jakie przed nimi postawiono? I co czeka je w tej dziwacznej krainie?

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/04/magic-knight-rayearth-1-clamp.html

WOJOWNICZKI Z KRAINY MARZEŃ

Wydawnictwo Waneko świętuje właśnie dwudziestolecie swojego istnienia. Z tej okazji postanowiło zaserwować nam dwie serie nieco już zapominanych, ale przed laty jakże popularnych pań z grupy Clamp. Pierwszą z nich była „Card Captor Sakura”, opowieść, która częściowo pojawiła się niegdyś w magazynie „MangaMix”, drugą jest kultowy już tytuł „Magic...

Ciepły słoneczny dzień Anno Domini 1993 (data w tym miejscu jest bardzo umowna, angielskie wydanie podaje 1998 lub 1997, francuskie 1994, w oryginale i w moim egzemplarzu 1993 więc tej daty będę się trzymał). Szkolne wycieczki tłumnie odwiedzają jedną z większych atrakcji stolicy Japonii, jaką jest Tokyo Tower (obowiązkowy punkt na liście do zwiedzenia, zarówno dla szkół, jak i turystów, coś jak nasz rodzimy Pałac Kultury i Nauki). Pośród tłumu nastolatków, najbardziej wyróżniającą się postacią jest 14-letnia Hikaru Shidō. Niska wzrostem, ale wielka sercem dziewczyna, podchodząca do życia bardzo optymistycznie i ciesząca się z najdrobniejszych detali. To właśnie wtedy przeznaczenie decyduje, że ścieżka życia Hikaru nierozerwalnie połączy się z dwoma jej rówieśniczkami. Umi Ryūzaki i Fū Hōōji – obie to uczennice prestiżowych Tokijskich gimnazjów dla wyższych sfer. Cała trójka w pewnym momencie zaczyna słyszeć tajemniczy głos, wzywający „magicznych rycerzy” (spokojnie to nie schizofrenia ta raczej objawia się w późniejszych latach). Tajemniczy głos należy do księżniczki magicznego świata Cephiro, która wzywa bohaterów na ratunek swojemu królestwu. Nietrudno zgadnąć, że to właśnie wspomniana trójka dziewoi, okazuje się „wybrańcami” i zostaje przeniesiona do alternatywnego świata. Wspomniane Cephiro to prawdziwie magiczna kraina, w której wszystko jest możliwe dzięki mocnej i niezachwianej wierze. Świat ten egzystował w spokoju i harmonii, dzięki modlitwom księżniczki Emeraude. Wszystko jednak zmieniło się drastycznie, kiedy została ona porwana przez złego kapłana Zagato, którego celem jest unicestwienie tego harmonijnego i spokojnego świata. Legenda głosiła, że świat zostanie uratowany przez potężnych magicznych rycerzy, którzy przeciwstawią swoją moc rosnącemu w siłę złu. Nikt jednak nie spodziewał się, że tymi wybawcami okażą się 14-letnie uczennice. Przed Hikaru, Fū i Umi zostaje postawione potężne wyzwanie, jeśli chcą wrócić do swojego świata, muszą przywrócić ład i porządek w Cephiro. W tym celu muszą odpowiednio się wyekwipować, nabyć stosownego doświadczenia, eksterminować kilka pomniejszych potworów na drodze do głównego złego i uratować Emeraude. Trójka protagonistek nie podchodzi do tego zadania z wielkim entuzjazmem, zresztą biorąc pod uwagę ich temperament i zdolności to sam nie wiem, czy z ratowanego świata na sam koniec coś zostanie.


Brzmi to wszystko znajomo i dość prosto? Bo dokładnie tak jest. Mamy tutaj do czynienia ze sprawdzonym staroszkolnym rpg-owym schematem. Zresztą autorki nie ukrywają tego (mniej lub bardziej subtelne nawiązania),że czerpały inspirację z popularnych starych gier tego gatunku. Grupa bohaterów ma uratować świat przed zagładą, na swojej drodze spotykają wielu sprzymierzeńców oraz oponentów, na których szlifują swoje umiejętności, które ewoluują z każdym pokonanym przeciwnikiem. Na koniec oczywiście epicka walka z głównym „złym”, któremu należy pokazać, gdzie raki zimują i na koniec całus od uratowanej księżniczki (a nie to raczej w tym przypadku odpada). Jak już było wspominane, zaserwowana nam fabuła jest prosta (momentami może wydawać się nawet zbyt infantylna),powielana w dziesiątkach podobnych tytułów. Nie oznacza to jednak, że „Rayearth” jest całkowicie pozbawione jakiegoś głębszego przesłania. Siła przyjaźni, konieczność poświęcenia w celu osiągnięcia upragnionego celu, kierowanie się sercem zamiast rozumem. Na pewno bardziej wymagający miłośnik mang, będzie miał co interpretować i nad czym się zastanawiać. Jednak to prostota fabularna jest tutaj największym atutem. Przyjemna, niewymuszająca nadmiernej refleksji historia, sprawia, że „Magic Knight Rayearth” to manga, po którą mogą sięgnąć zarówno młodsi, jak i starsi czytelnicy i dobrze się przy niej bawić (a przecież to jest najważniejsze). Na pewno wartością dodaną, będącą swoistym uzupełnieniem całej otoczki fantasy, jest element komediowy. Slapstickowy humor rodem z początku lat 90-tych (tutaj wielkie brawa dla rodzimego tłumaczeni),być może nie każdemu musi przypaść do gustu, ale tutaj sprawdza się wyśmienicie i niejednokrotnie na twarzy czytelnika pojawia się uśmiech.


W tym miejscu warto, a nawet trzeba wspomnieć o trzech głównych protagonistkach, bez których tytuł na pewno zaginąłby w odmętach niepamięci, pośród setek innych podobnych pozycji. Hikaru Shidō mała nastolatka, która zaraża wszystkich do około swoim pozytywnym podejściem do życia i kierująca się głównie podszeptami serca. Prostolinijna w swoich działaniach, szybciej działająca niż myśląca co niewielokrotnie ściągnie na nią kłopoty. Umi Ryūzaki to zaś z kolei dobrze wychowana młoda dama, z pozoru nazbyt snobistyczna i zapatrzona w siebie, ale umiejąca docenić to, co otrzymała od życia. Jej gorąca głowa i niewyparzony język to podstawa wspomnianego wątku humorystycznego. Trzecia i ostatnia z grupy Fū Hōōji, to prawdziwy mózg drużyny. Nastolatka podchodząca do wszystkiego na spokojnie bez zbędnych emocji, analizująca wszystko dokładnie i starająca się znaleźć najlepsze rozwiązanie (chociaż nie zawsze jej to wychodzi). Nie zapomnijmy o Mokonie – słodkim i nadmiernie psotnym stworzeniu, które staje się swoistą maskotą drużyny, przez które dziewczyny często wpadają w poważne tarapaty. Cała czwórka stanowi tak specyficzną i doskonale komponującą się grupę, że bez nich „Magic Knight Rayearth” nie miałoby prawa bytu, nawet gdyby na ich miejscu wstawić innych bardziej charyzmatycznych bohaterów.


Rysunki w mandze są ładne, przejrzyste i wpadające w oko. Projekty postaci są szczegółowe zarówno pod względem anatomii, jak i najdrobniejszych detali zbroi. Tła są dobrze przygotowane i narysowane, będące uzupełnieniem tego, co dzieje się na pierwszym planie. Zaprezentowane sceny walki są dynamiczne i dobrze pokazane, dodatkowo okraszone całkiem nieźle wkomponowanymi onomatopejami. Nie mamy tutaj zbyt wielu „wypełniaczy” zajmujących obie strony a te, które się pojawiają, są umieszczone w przemyślanych miejscach.

Jeżeli chodzi o rodzime wydanie, prezentuje się ono naprawdę dobrze. Zarówno pod względem wizualnym, jak i tekstowym. Jak już wcześniej wspominałem na pewno na uwagę, zasługuje dobra praca tłumaczy, szczególnie w kwestii humorystycznych scenek (w cale nie jest tak łatwo oddać pewien rodzaju humoru słownego w naszym języku). Jedyne, do czego mogę się przyczepić to do wielkości czcionki w niektórych dymkach (ale to już kwestia indywidualna i wiekowa, na starość człowiek ślepnie). Jeszcze może w kilku miejscach niedodrukowane litery w tekstach (ale to już wina drukarni i kwestia czysto estetyczna niemająca żadnego pływy na odbiór końcowy tytułu).

Jak już było wspomniane w powyższym tekście kilkukrotnie, „Magic Knight Rayearth” to pozycja prosta być może dla wielu zbyt mało odtwórcza, ale na pewno zapewniająca odpowiednią dawkę relaksu dla wielu czytelników, niezależnie od wieku. Popkulturowy Kociołek poleca ten tytuł każdemu miłośnikowi gatunku „Mahō-shōjo”, jak i wszystkim tym, którzy szukają czegoś dobrego a niekoniecznie bardzo wymagającego.

Cała recenzja na: https://gameplay.pl/news.asp?ID=114341

Ciepły słoneczny dzień Anno Domini 1993 (data w tym miejscu jest bardzo umowna, angielskie wydanie podaje 1998 lub 1997, francuskie 1994, w oryginale i w moim egzemplarzu 1993 więc tej daty będę się trzymał). Szkolne wycieczki tłumnie odwiedzają jedną z większych atrakcji stolicy Japonii, jaką jest Tokyo Tower (obowiązkowy punkt na liście do zwiedzenia, zarówno dla szkół,...

Dwa słowa o pierwszym tomiku Magic Knight Rayearth można przeczytać na moim blogu. Zapraszam! :D
https://manga-no-tsuki.blogspot.com/2020/02/magic-knight-rayearth-1-card-captor.html

Dwa słowa o pierwszym tomiku Magic Knight Rayearth można przeczytać na moim blogu. Zapraszam! :D
https://manga-no-tsuki.blogspot.com/2020/02/magic-knight-rayearth-1-card-captor.html